ကုိေအာင္ ၊ ႐ုိးမေရဒီယုိမဂၢဇင္း
ၿမိဳတိုင္းရင္းသားေတြဟာ ရခိုင္ျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္းက ေမာင္ေတာ၊ ဘူးသီးေတာင္၊ ပုဏၰားကၽြန္းနဲ႔ ေက်ာက္ေတာ္ ၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာ ေနထိုင္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ေတြဟာ ေတာင္ယာလုပ္ငန္းကို အဓိကလုပ္ကိုင္ၿပီး ေတာင္တန္းေဒသေတြမွာပဲ ေနထိုင္ေလ့ ရွိၾကပါတယ္။ သူတို႔ေတြဟာ ေခတ္ေပၚ အသံုးအေဆင္ေတြ မက္ေမာေလ့မရွိဘဲ ေနထိုင္စားေသာက္မႈမွာလည္း ႐ိုး႐ိုး ရွင္းရွင္းပဲ ေနထိုင္ၾကပါတယ္။ သီဆို တီးမႈတ္တာ ၀ါသနာပါၾကသလို သဘာ၀အတိုင္း ရရွိတဲ့ပစၥည္းေတြကို အေျခခံၿပီး တူရိယာ ပစၥည္းေတြ ျပဳလုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ ဗူးခါးသီးေျခာက္၊ ၀ါးလံုး၊ အုန္းမႈတ္ခြက္ စတာေတြကို အေျခခံၿပီး ဘူးသီးေျခာက္ တံပိုး၊ ၀ါးပုေလြ၊ ၀ါးေစာင္း၊ အုန္းမႈတ္ တေယာစတဲ့ ေလမႈတ္ ႀကိဳးတပ္တူရိယာေတြ၊ ဗံု၊ ေမာင္း၊ ေၾကးဗန္း၊ လင္ကြင္းစတဲ့ တီးခတ္ရတဲ့ တူရိယာေတြကို ျပဳလုပ္ တီးခတ္ၾကပါတယ္။
“တူရိယာမွာ ေမာင္းလဲရွိတယ္၊ လင္းကြင္းလဲရွိတယ္၊ ဗံုလဲရွိတယ္ တီးတဲ့ဟာေတြေလ။ ပထမဦးဆံုး ပြဲစမယ္ဆို ဗံုနဲ႔ လင္းကြင္းနဲ႔ ဒီပန္းကန္ေလာက္ရွိတဲ့ အ၀ိုင္းျပား ေၾကးဗန္းကို အဲဒါတီးတယ္၊ ေခါက္တယ္။”
သူတို႔ေတြဟာ ဒီတူရိယာပစၥည္းေတြကို ဘယ္လိုျပဳလုပ္ၾကသလဲ သူတို႔ရဲ့ ေတးသံစဥ္ေတြ၊ အလကၤာေတြကို ဘယ္လို ဖြဲ႕စည္းၾကသလဲ၊ ဘယ္လိုအခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုေတးသီခ်င္းမ်ိဳးေတြကို သီဆုိၾကသလဲ စတာေတြကို ၿမိဳလူမ်ိဳး ေတးအလကၤာဖြဲ႕ႏြ႕ဲ သီဆိုသူေတြကို ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းၿပီးတင္ျပေပးပါမယ္။
ၿမိဳ လူမ်ိဳးတို႔ဟာ ပြဲလမ္း သဘင္က်င္းပတဲ့အခါ၊ မဂၤလာအခမ္းအနားေတြ က်င္းပတဲ့အခါ တူရိယာအစံုကို တီးမႈတ္ၿပီး တညလံုး တေန႔လံုး သီဆို ကခုန္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ လူငယ္ေတြရဲ့ ေမတၱာေရးကိစၥေတြ၊ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြအခ်င္းခ်င္း အားလပ္ခ်ိန္ ေတြ႔ဆံုတဲ့အခ်ိန္ေတြ၊ ကေလးကင္ပြန္းတပ္ အခ်ိန္ေတြဆိုရင္ေတာ့ တူရိယာ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို တီးခတ္ၿပီးသီဆိုၾကသလို တစ္ညလံုး ၀ိုင္းဖြဲ႕ကၾကတဲ့ ကပြဲေတြဆိုရင္ေတာ့ တူရိယာအစံု တီးမႈတ္ ၾကပါတယ္။ ပုဏၰားကၽြန္းၿမိဳ႕နယ္၊ ဗန္းဗြီးရြာမွာေနတဲ့ ဦးလင္မ္တီြး ကတူရိယာေတြ တီးမႈတ္တတ္သလို ေတး အလကၤာေတြ ဖြဲ႕ႏြဲသီဆိုတတ္သူတေယာကပါ။ သူက ၿမိဳလူမ်ိဳးတို႔ရဲ့ တူရိယာေတြကိုအခုလိုရွင္းျပပါတယ္။
“ပြဲစမယ္ဆိုတဲ့အခါ ဘိုးအႀကီးနဲ႔ မႈတ္တယ္။ ပြဲမွာမိုးလင္းမယ္ အရံုအထိဆိုတဲ့အခါ ဖက္ၿပီးကၾကတယ္ အဲ့ဒီအခါ တမ်ိဳးမႈတ္တယ္။ သီခ်င္းဆိုတယ္။ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ ဖက္ၿပီးကတယ္။ အဲ့ဒီမွာမႈတ္ရတာ တမ်ိဳးရွိတယ္။ ေနာက္တခုကမိန္းကေလးအပ်ိဳနဲ႔ စကားေျပာတယ္၊ လည္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳေတြက အိမ္တအိမ္မွာ သီခ်င္းဆိုတယ္ အဲ့ဒီခါေတာ့ ေစာင္းနဲ႔ တီးတယ္။ တေယာနဲ႔တီးတယ္၊ သီခ်င္းဆိုတယ္။ ေနာက္တမ်ိဳးက ပုေလြ။ အဲ့ဒါေတြရွိတယ္။”
တူရိယာေတြထဲမွာ အေရးပါတဲ့ တူရိယာတခုကေတာ့ ဗူးသီးေျခာက္နဲ႔ ၀ါးလံုးေလးေတြကို တပ္ဆင္ျပဳလုပ္ရတဲ့ ဗူးသီး ေျခာက္တံပိုးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿမိဳလူမ်ိဳးေတြကေတာ့ ဘုိးလို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ ဘိုး ႀကီး၊ ဘိုးငယ္၊ အရြယ္အစား အမ်ိဳးမ်ိဳး ျပဳလုပ္ၿပီး အသံအနိမ့္အျမင့္ ဖန္တီးတတ္ၾကပါတယ္။ ဘိုးလုပ္မယ့္ ဘူးခါးသီးေတြကို ယာမွာ စိုက္ပ်ိဳးထားရပါတယ္။ ဘူးခါးသီးေတြ ရင့္မွည့္ၿပီး ေျခာက္တဲ့အထိ ထားၿပီးမွ အထဲက အေစ့ကို အညႇာျဖတ္ ထုတ္ယူၿပီး အလံုးအတိုင္း က်န္တဲ့ အသီးကိုသံုးရတာပါ။ ေလမႈတ္တံအတြက္ေတာ့ ခ႐ိုင္၀ါးလံုးေလးေတြ သံုးရပါတယ္။ ဗူးခါးသီးေျခာက္ရဲ့ ကိုယ္ထည္မွာ ၀ါးလံုးထည့္သြင္းႏိုင္တဲ့ အေပါက္ေတြ ေဖာက္၊ ၀ါးလံုးေလးေတြ ထိုးစိုက္ၿပီးဘူးသီးေျခာက္ရဲ့ အညႇာဘက္ကိုေလမႈတ္ေပါက္အျဖစ္ ထားရပါတယ္။ ၀ါးလံုးေလးေတြမွာေတာ့ အသံျမည္ဖို႔ အခင္လို႔ေခၚတဲ့ လွ်ာခ်ပ္ေလးေတြထည့္ရၿပီး၊ သံစဥ္ကိုေဖာ္ဖို႔ အတြက္ေတာ့ အေပါက္ေလးေတြကို ေလးခု၊ ေျခာက္ခု၊ လုပ္ထားရပါတယ္။ ေလလံုဖို႔အတြက္ ၀ါးတံစိုက္တဲ့ အေပါက္ေနရာေတြကို ပ်ားဖေယာင္းနဲ႔ ပိတ္ရပါတယ္။ေလကိုမႈတ္သြင္းတာ၊ စုပ္ယူတာ လုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ဘယ္ညာလက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ၀ါးလံုးေလးေတြရဲ့ အေပါက္ကို အပိတ္အဖြင့္လုပ္တဲ့အခါ ဘိုးတူရိယာရဲ႕ ျငင္သာတဲ့ ဂီတသံထြက္ေပၚလာပါတယ္။
“ဘူးေတာင္းနဲ႔ ၀ါးတိုင္ကို စိုက္ၿပီးေတာ့ ဘုိးၾကီးက ႏွစ္လံုးနဲ႔ ေလးလံုး၊ အငယ္၊ အႀကီးအလတ္၊ အဲ့ဒါမ်ိဳးပါတယ္။ ကိုးလံုးခုနစ္လံုးေျခာက္လံုးမွာက်ေတာ့လဲကိုယ့္အသံနဲ႔ ကိုယ္ထြက္တယ္။ အသံက အေပါက္ကလာတာကိုး၊ တိုင္လဲအတိုအရွည္ရွိတယ္။”
ရြာတရြာမွာကပြဲေတြလိုပြဲေတြစီစဥ္တဲ့အခါရြာကိုဖိတ္ၾကားထားတဲ့ တျခားရြာေတြကလည္းကိုယ့္ရြာအလိုက္ တူရိယာပစၥည္းအစံုကိုတပါတည္းယူေဆာင္လာၾကရပါတယ္။ ပြဲက်င္းပမယ့္ ရြာကို မေရာက္ခင္ကတည္းက တူရိယာ အသံေတြကို သံစံု တီးမႈတ္ၿပီး လာေရာက္တဲ့ အေၾကာင္းကို အိမ္ရွင္ေတြကို အသိေပးေလ့ရွိပါတယ္။ ကပြဲကို ေရာက္တဲ့အခါ တရြာနဲ႔ တရြာအၿပိဳင္အဆိုင္ တီးမႈတ္ၿပီး ကပြဲကို တညလံုး ဆိုၾကကၾကပါေတာ့တယ္။
“ၿပီးေတာ့ ဘုိးႀကီးကို က ရတယ္။ ဘိုးႀကီးကေတာ့ တစ္ရြာနဲ႔ တစ္ရြာအၿပိဳင္အဆုိင္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဗန္းဗြီးမွာပြဲလုပ္မယ္ဆိုေတာ့ တစ္ရြာလံုးကိုဖိတ္ၾကားတယ္။ သူတို႔ကလဲဘိုးနဲ႔ ျပင္ဆင္လာရတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အၿပိဳင္အဆိုင္ေပါ့။ ဘယ္သူမေကာင္းဘူးလဲ၊ ဘယ္သူကအသံမည္သလဲ။ စပီကာလို အသံခ်ဲ႕စက္လိုမ်ိဳးေလ။”
ေနာက္ထပ္ ၀ါးနဲ႔ လုပ္တဲ့ တူရိယာေတြကေတာ့ ၀ါးေစာင္းနဲ႔ ၀ါးပုေလြတို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၀ါးေစာင္းကို အခ်င္း လံုးပတ္ သံုးလက္မေလာက္ရွိတဲ့ ၀ါးလံုးကို သံုးၿပီး မေဒး၀ါးကို အသံုးမ်ားပါတယ္။ ၀ါးအဆစ္ တစ္ဆစ္ အရွည္ကို အဆစ္ပိတ္ျဖတ္ၿပီး အလယ္မွာအသံထြက္ႏိုင္ဖို႔ ေလးလက္မအရြယ္ ေလးေထာင့္ အေပါက္ တစ္ေပါက္ကို ေဖာက္ထားရပါတယ္။ ၀ါးရဲ့ အေၾကာကိုမျပတ္ပဲ ႀကိဳးမွ်င္ရေအာင္ ဆြဲထုတ္ရပါတယ္။ ရတဲ့ ၀ါးေၾကာေစာင္းႀကိဳးကို အသံအနိမ့္ အျမင့္ ညႇိဖို႔အတြက္ေတာ့ အထက္ ေအာက္ အရင္းမွာ ၀ါးႏွီးေထာက္ အေသးေလးေတြ ေထာက္ၿပီးခ်ိန္ရပါတယ္။ ဘယ္ဘယ္ သံုးႀကိဳးအသံသံုးခု၊ ညာဘက္ သံုးႀကိဳးအ သံသံုးခုကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ တလွည့္စီခတ္တဲ့အခါ ဂီတသံရပါတယ္။ ေစာင္းကိုေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ အမ်ားဆံုး တီးခတ္ ၾကပါတယ္။ ေစာင္း၊ ဘိုး၊ တူရိယာအမ်ားစုကေတာ့ အသံေျခာက္သံကိုအေျခခံပါတယ္။ ပုေလြကိုေတာ့ အေပါက္ေလးေပါက္နဲ႔ပဲ လုပ္ၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
“ေစာင္းကေတာ့ ဒီေလာက္ တဆစ္နဲ႔ ရတယ္။ ႏွဲမႈတ္တာမ်ိဳးေစာင္းမွာလဲဒီလိုပဲ၊ ဘိုးမွာလဲ ဒီလိုပဲ ေျခာက္ေပါက္ ေျခာက္သံေပါ့၊ ပုေလြကိုလဲ ၀ါးနဲ႔ပဲလုပ္တယ္။ ၀ါးကို အေပါက္ေဖာက္တယ္ ေလးေပါက္။ ပုေလြမွာေတာ့ ေလးေပါက္ပဲလုပ္တယ္။”
“ေစာင္းမွာက်ေတာ့ မိန္းကေလးပဲသံုးတယ္။ ပုေလြတို႔၊ တေယာတို႔က်ေတာ့ ေယာက်ာ္းေလးပဲ သံုးတယ္။”
ကပြဲေတြမွာေတာ့ အမ်ိဳးသားအမ်ိဳးသမီးအတူတူလက္ခ်င္းယွက္ ခါးကိုဖက္ၿပီး ၀ိုင္းလွည့္ ကၾကရတာပါ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ မိဘေတြကလည္း သေဘာမတူတဲ့သူနဲ႔ တြဲယွဥ္ကေနရင္ေတာင္ မကန္႔ကြက္ရပဲ ခြင့္ျပဳ ေပးရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အမ်ိဳးသားအမ်ိဳးသမီး အျပန္အလွန္ ေစာင္းခ်ိတ္သီခ်င္းဆိုတာ၊ ခ်စ္ေမတၱာကို ေဖာ္က်ဴးတဲ့ သီခ်င္းေတြသီဆိုတာ၊ အျပန္အလွန္ စကားႏိုင္လုတဲ့ သီခ်င္းေတြ၊ ပေဟဠိ ၀ွက္၊ စကားထား၀ွက္တဲ့ သီခ်င္းေတြဆိုၾကတယ္လို႔ ဦးလင္မ္တီြးက ရွင္းျပပါတယ္။
“ကၽြန္ေတ္ာက သီခ်င္းနဲ႔ မင္းရဲ့ အေဖအေမကငါတို႔ကိုသေဘာမတူဘူး။ ဆူမယ္၊ ဆဲမယ္၊ တုတ္နဲ႔ ႐ိုက္မယ္၊ မင္းခံႏိုင္မလား… အဲလိုမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ကသီခ်င္းနဲ႔ ကိုယ့္ ႐ိုးရာသီခ်င္းနဲ႔ ဆိုရင္ေတာ့ ဟာ…. ခိုးရာ လိုက္လာမွာပဲ….. မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ အကိုရယ္ ကၽြန္မအေဖအေမကေလာကမွာဘယ္သူနဲ႔မွ သေဘာတူမယ္ မထင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေဖအေမသေဘာမတူရင္ေတာ့ ဘ၀မွာ ဘယ္လုိေပါင္းသင္းရမလဲ၊ အကိုေလွ်ာက္တဲ့ လမ္း ေသခ်င္လဲေသပါေစ၊ အကိုအပင္ေပၚက ျပဳတ္က်ရင္ အဲ့ဒီအပင္ ကၽြန္မခုတ္လိုက္မယ္၊ အကိုေရနစ္ရင္လဲ အဲ့ဒီေရအိုင္ကိုကုန္ေအာင္ ခပ္ပစ္လိုက္မယ္ …… အဲလိုဆိုၾကတယ္ေလ။”
ၿမိဳလူမ်ိဳးတို႔ရဲ့ ဓေလ့ထံုးစံအရအရြယ္ေရာက္တဲ့ သမီးမိန္းကေလးေတြဟာ နီးစပ္ခင္မရာ အခ်င္းခ်င္းစုၿပီး အိမ္တအိမ္မွာ စုၿပီးညအိပ္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ကာလသားလူပ်ိဳေတြ လာေရာက္ လည္ပတ္ၾကၿပီး မိဘရဲ့ ခြင့္ျပဳခ်က္ရတဲ့အခါ အိမ္မွာစကားေျပာခြင့္၊ ေတးသီခ်င္းေတြ သီဆိုခြင့္ရွိၾကပါတယ္။ ညေနပိုင္း အလုပ္ အားလပ္တဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ ၀ါးေစာင္းသံ၊ အုန္းမႈတ္တေယာသံ၊ ပေလြသံေတြ၊ အျပန္အလွန္ ေစာင္းခ်ိတ္ သီဆိုသံေတြ၊ ေမတၱာဖြဲ႕ ေတးသီခ်င္းသံေတြနဲ႔ ေပ်ာ္စရာျဖစ္ေနပါတယ္။ မိန္းကေလးအခ်င္းခ်င္း စုေ၀းၿပီးေတာ့လဲ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာခံစားရတဲ့ အခ်စ္၊ အလြမ္း၊ အေဆြး၊ ေပ်ာ္စရာေတြ အေၾကာင္း လက္တန္းဖြဲ႕ဆိုၿပီး သီဆိုေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီလိုသီဆိုၾကတဲ့အခါလဲ အပ်ိဳ၊ လူပ်ိဳ မွ မဟုတ္ဘဲ အိမ္ေထာင္သည္ေတြ လူလတ္ လူႀကီးေတြလဲသီဆိုတတ္ၾကတယ္လို႔ ၿမိဳတိုင္းရင္းသူမဆာပါရ္ကေျပာပါတယ္။
“အလိုလိုေပၚလာတာပဲသူမ်ားဆီမွာသင္စရာမလိုဘူးေလအဲ့ဒါ ေပ်ာ္တဲ့အခ်ိန္မွာထြက္လာတဲ့ အသံရွိတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ရဲ့ ခံစားခ်က္ရွိတဲ့အခါမွာထြက္လာတဲ့ သီခ်င္းသံဆိုကိုယ္ရဲ့ ရင္ထဲက ေပါက္ထြက္လာတဲ့ အသံပဲအဲ့ဒါ။ သင္ဖို႔မလုိဘူး။ အခုအခ်ိန္ေလာက္ဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔ တခါတေလ အမ်ိဳးသမီးအဖြဲ႕ေတြ လူႀကီးေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါတို႔ အေမေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြ တခါတေလ ဆိုၾကတယ္။ အားေပးသီခ်င္းေလးေတြ ဆိုၾကတယ္။”
ေဒၚမျဖဴကေတာ့ အခုဆိုအသက္ ၆၅ႏွစ္ေက်ာ္ေနပါၿပီ။ သူတို႔ ငယ္ရြယ္စဥ္ကေတာ့ ဗန္းဗြီးရြာမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ႐ုိးရာအတီးအမႈတ္ေတြနဲ႔ စည္ကားခဲ့ပါေသးတယ္။ သူတို႔ ငယ္စဥ္ကရြာမွာဂီတသံစဥ္ေတြနဲ႔ ဘယ္လ ိုေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့တယ္ဆိုတာကို မွတ္မွတ္ရရေျပာျပပါေသးတယ္။
“လထိန္ထိန္သာေနၿပီဆိုရင္ အပ်ိဳ လူပ်ိဳ လည္ၾကတယ္။ ဒီဘက္ရြာကဟိုဘက္ရြာကလည္ၾကတယ္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးပဲ။ အဲ့ဒီမွာေစာင္းေတြတီးလို႔ အဲ့ဒီအခ်ိန္ကေစာင္းတီးတယ္ဆိုရင္ ေပ်ာ္စရာပဲ။ အခုလို ေသးေသးမႊားမႊား မဟုတ္ဘူး။ တခါတေလမိုးလင္းခ်င္းလင္းသြားတယ္။ တခါတေလသန္းေခါင္ေက်ာ္တယ္။ ငါတို႔က အိပ္ခ်င္ၿပီ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ ျပန္ၾကေတာ့လို႔ ေျပာရတယ္။ အဲ့လိုအလည္လာၾကရင္လဲ မိဘေတြကမေျပာၾကပါဘူး။ ခြင့္ျပဳထားၿပီးသား။”
ဦးလင္မ္တြီးက ေတးအလကၤာသီဖြဲ႕တာေကာင္းသူျဖစ္သလိုတူရိယာအစံုလည္းတီးမႈတ္တတ္သူပါ။ အခု သူ႔အသက္ ၇၀ ေက်ာ္လာခဲ့ပါၿပီ။ သူငယ္စဥ္ကရြာမွာဘယ္ေလာက္အထိဆိုခဲ့၊ တီးခဲ့၊ ကခဲ့သလဲဆိုတာေတြကို အခုအခ်ိန္အထိ မွတ္မွတ္ရရရွိေနတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္က သ႐ုပ္ေဆာင္ေပါ့။ မင္းသားေလ၊ ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲ့ဒါ မပါရင္မျဖစ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အေပ်ာ္ၾကဆံုးပဲအဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ။ ဘာမွမစဥ္းစားဘူး။ ေပ်ာ္မယ္၊ ကမယ္၊ ဆိုမယ္၊ ကိုယ္ ေနခ်င္သလိုေနတယ္ေလလြတ္လပ္ေရးေပါ့။”
အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ဗန္းဗြီးရြာေလးမွာေစာင္းတီးသံေတြအစား၊ ဂီတာသံေတြ၊ ဘိုးမႈတ္သံေတြ တီးခတ္သံေတြ အစား ေခတ္ေပၚ MTV ဇာတ္လမ္းေတြက ေနရာယူလာၾကပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ၿမိဳ႕နဲ႔ အလွမ္းေ၀းတဲ့ ၿမိဳရြာေတြမွာေတာ့ ဒီလိုတီးမႈတ္သီဆိုသံေတြ ၾကားေနရဆဲပါ။
” ႏြားထိုးပြဲအခ်ိန္မွာပဲ အဲ့ဒီဘိုးမႈတ္တဲ့ အသံေတြၾကားရတာ။ အခုေခတ္ ကေလးေတြကေတာ့ မသိၾကဘူးေလ။ သူတို႔ တတ္လဲမတတ္ဘူး။ ဘာမွလဲမသိၾကဘူး။ ဗီြဒီယုိပဲဂစ္တာပဲ၊ အဲ့ဒါနဲ႔ပဲကိုယ္႐ိုးရာေတြ ဘာမွသူတို႔မသိၾကေတာ့ဘူး။”
ဦးလင္မ္တြီးကေတာ့ သူ႔လက္ထဲကဘိုးကိုကိုင္ထားရင္း အနားက ထြက္ေပၚေနတဲ့ ေစာင္းသံကို နားေထာင္ရင္း သူ႔ဆႏၵကို တဖြဖြေျပာေနပါေသးတယ္။
“အဲ့ဒါေၾကာင့္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ဆုေတာင္းတယ္ … အို … ဘုရား….. ထာ၀ရဘုရား …… ကၽြန္ေတာ္ ၿမိဳ လူမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာင္ဘ၀မွာလဲ။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္ အဲ့ဒါ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္ ေလာကမွာဆိုၿပီးေတာ့ ဆုေတာင္းတယ္။”
683 total views, 1 views today