ဇင္ထြန္း
ကဲ ဒီတစ္ခါမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ငါးပိငါေျခာက္လုုပ္ငန္းခြင္ထဲက အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကုိ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ သူကေတာ့ ရခုိင္ျပည္နယ္ စစ္ေတြၿမဳိ႕ တစ္ဖက္ကမ္းမွာ ရွိတဲ့ သဲခုံကၽြန္းကပါ။
ေဒသအေခၚအရေတာ့ ပုိက္လုပ္ငန္းလုိ႔ေခၚတဲ့ ငါးပိငါးေျခာက္လုပ္ငန္းကုိ လုပ္ကုိင္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။
“မနက္ မုိးလင္းတာနဲ႔ ငါးကုိ ထမ္းသယ္ရပါတယ္။ လွမ္းရတယ္။ မနက္ ၁၁ နာရီကေန ၁၂ နာရီထိေပါ့။ ထမင္းစားခဏ နားတယ္။ ၿပီးရင္ လွမ္းထားတဲ့ ငါးေတြ ေမွာက္လွန္တယ္။ ျပန္တယ္ေပါ့။ မြန္းလႊဲ ၂ နာရီ၊ ၃ နာရီ ေရာက္တဲ့အခါ ငါးေတြကုိ ေနလွမ္းထားတာကေန ျပန္႐ုပ္သိမ္းရပါတယ္။ ညေနေစာင္း ဒီေရက်တဲ့အခ်ိန္ ၆ နာရီေလာက္ထုိးတဲ့အခ်ိန္ထိ လုပ္ရတဲ့အခါလည္း ရွိပါတယ္။ ၿပီးတဲ့အခါက်မွပဲ ညက် တေအာင့္ခဏေလာက္ အနားယူအိပ္တယ္။ ၿပီးရင္ မနက္က် ထလုပ္ ဒီတုိင္းေပါ့။”
အသက္ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္ကတည္းက ပုိက္လုပ္ငန္းမွာ လုပ္ကုိင္လာတာ အခုဆုိရင္ လုပ္သက္က ၉ ႏွစ္နီးပါး ရွိလာပါၿပီ။
စလုပ္ခါစကေတာ့ ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ လုပ္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။
ေႏြရာသီတစ္ရာသီကုိ အေျခခံထားလုပ္တာမုိ႔ မုိးနဲ႔ေဆာင္း အလုပ္ခ်ိန္ကေတာ့ နည္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပိုက္လုပ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဝင္ေငြ ေကာင္းတာ မေကာင္းတာကလည္း ရာသီဥတုအေပၚ အမ်ားႀကီး မူတည္ေနပါတယ္။
“ပထမဆုံး စလုပ္ခါစမွာေတာ့ အသည္းအသန္ လုပ္ခဲ့ရတာပါ။ နားခ်ိန္လုံးဝမရပါဘူး။ အခုမွ ငါးေတြ စုံစုံလင္လင္ပါလာတာပါ။ ေဆာင္းရာသီမွာေတာ့ နည္းနည္းပဲ လုပ္ရပါတယ္။ ေႏြရာသီနဲ႔ ေဆာင္းရာသီနဲ႔ မတူဘူးေပါ့။”
အသက္ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ကေလးတစ္ဖက္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ရတာေၾကာင့္ ပုိၿပီး ပင္ပန္းတယ္လုိ႔လည္း ဆုိပါတယ္။ ခင္ပြန္းသည္ကေတာ့ သူ႔လုိပဲ ပုိက္လုပ္ငန္း လုပ္ကုိင္သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။
“ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ခါ လင္ရတယ္။ အစ္မရဲ႕ အိမ္မွာေနရင္းနဲ႔ေပါ့။ အလုပ္လုပ္တဲ့အခါ ကေလးကုိ အစ္မတုိ႔နဲ႔ ထားပါတယ္။ အခုေတာ့ အစ္မတုိ႔နဲ႔ အတူလုပ္ပါတယ္။ ေယာက်္ားက ငၿပီကၽြန္ းက။ ကေလးတစ္ဖက္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ရတာဆုိေတာ့ ေနပူျပင္းတဲ့အခါက်ရင္ ကေလးကုိ အရိပ္ရတဲ့ ေနရာတစ္ခုမွာ ထားခဲ့ရတယ္။ က်န္ခ်န္ဆုိ ခ်ီထားတယ္ေပါ့။ တစ္ခါ ကေလးကုိ ထမင္းလာခြံ႕ေကၽြးရတယ္။ ျပန္သြားရတယ္။ ေခ်ာ့သိပ္ရတယ္။ ငါးလုပ္ရတယ္။ အဲဒီလုိပဲ။”
ရာသီဥတုအေပၚ အမ်ားႀကီး မူတည္တဲ့အလုပ္ဆုိေတာ့ မုိးတြင္းမုန္တုိင္းက်တဲ့အခ်ိန္ေတြဆုိရင္ ဒုကၡက မ်ားရျပန္ပါတယ္။ ငါးရမွ ထမင္းစားရတာဆုိေတာ့ ငါးမရတဲ့အခ်ိန္က စိတ္ပင္ပန္းတဲ့အခ်ိန္ပါပဲ။
“ဘယ္ေလာက္ထိ ခက္ခဲလဲဆုိေတာ့ ေလမုန္တုိင္းသာ ရွိရင္ ဟုိေျပးရ၊ ဒီေျပးရ။ ငါးလဲမရဘူး။ ငါးေတြ ဘယ္ကုိ ေရြ႕သြားလဲေပါ့။ စိတ္လဲပင္ပန္းရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါးရတာက နည္းတဲ့အခါ နည္းတယ္။ မ်ားတဲ့အခါ မ်ားတယ္။ အဲဒီငါးကရမွပဲ စားရတာေလ ထမင္း။ ငါးမရရင္ စိတ္ပင္ပန္းရတယ္။ အခက္အခဲဆုိတာက လုပ္လုိ႔ကုိင္လုိ႔ အဆင္မေျပတာပါ။ စိတ္ပင္ပန္းရပါတယ္။ အိမ္မွာလဲ စားဖုိ႔ မရွိရင္ ပူရပါတယ္။ ဒီအလုပ္က ရမွပဲ ကၽြန္မတုိ႔ စားရတာပါ။ ေလမုန္တုိင္းနဲ႔ ထြက္လုပ္ရတဲ့အခါမွာဆုိရင္ ထမင္းေတာင္ ငတ္တယ္။ လုပ္လုိ႔ကုိင္လုိ႔ ရၿပီးမွ အဆင္ေျပပါတယ္။ စိတ္ထဲ မြန္းၾကပ္လာတဲ့အထိ ျဖစ္လာတယ္။ စိတ္ပင္ပန္းပါတယ္။”
ရာသီဥတုက ႏွိပ္စက္တဲ့အျပင္ ပုိက္ကြန္ထဲမွာ မိလာတဲ့ ငါးေတြထဲမွာလည္း အဆိပ္ပါတဲ့ ငါးေတြရဲ႕ ဆူးေတာင္ေတြ ထုိးမိစုိက္မိတဲ့အခါ ဆုိရင္လည္း အဆိပ္တက္ၿပီး အိပ္ရာထဲ လွဲရျပန္ပါတယ္။
“ဆူးမ်ားတဲ့ ငါးေတြပါရင္ လက္ကုိစူးတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ အဆူးေတြက အဆိပ္ရွိတယ္ေလ။ ႏွစ္ရက္သုံးရက္နဲ႔ေတာင္ ဘာမွ မလုပ္ႏုိင္ျဖစ္သြားတယ္။ အဆိပ္ေျပသြားမွ ျပန္လုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ ႐ုိး႐ုိးပုံမွန္အတုိင္းဆုိရင္ေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ မသိဘဲ စူးဝင္သြားၿပီဆုိရင္ေတာ့ မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးေပါ့။”
ဒီလုိ ေရလုပ္ငန္းက လူေရာစိတ္ပါ ပင္ပန္းရတဲ့အလုပ္ပါ။ ပင္လယ္ထဲက ရလာတဲ့ ငါးေတြကုိ တစ္ခ်ဳိ႕ကုိ ငါးပိသိပ္၊ တစ္ခ်ဳိ႕ကုိ ငါးေျခာက္လွန္းရတာဟာ လြယ္တဲ့အလုပ္ေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။
ေနပူထဲမွာ ငါးေတြကုိ ေျခာက္ကပ္သြားေအာင္ လွန္းရတာဆုိေတာ့ ကုိယ္တုိင္လဲ ေနပူထဲမွာ လႈပ္ရွားရျပန္ပါတယ္။
“တစ္ျခားလုပ္ငန္းနဲ႔ ဘယ္လုိကြာျခားလဲဆုိေတာ့ ငါးလွန္းရတဲ့အခါ အခက္အခဲရွိတယ္။ စိတ္လဲ ပင္ပန္းပါတယ္။ ေနပူတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါးရျပန္ရင္လဲ ေနပူထဲမွာ ငါးလွန္းရတယ္။ လူလဲ ဒဏ္ဝင္တယ္။ လူလဲဒဏ္ဝင္တယ္။ စိတ္လဲညဳိးႏြမ္းရပါတယ္။ ငါးမပါတဲ့အခါလည္း စိတ္ပင္ပန္းရပါတယ္။ ရတဲ့အခါေတာ့ ဝမ္းသာရတယ္ေပါ့။ ငါးပိအတြက္ ငါးေတြကုိ ပြဲ႐ုံကုိ ပုိ႔ပါတယ္။ ငါးေျခာက္ေတြဆုိရင္လည္း ဒီမွာ ဝယ္လက္မရွိရင္ စစ္ေတြၿမဳိ႕ကုိ ပုိ႔ရပါတယ္။ ငါးပိလုပ္တဲ့ ငါးနဲ႔ ငါးေျခာက္လွန္းမယ့္ ငါး သီးသန္႔ခြဲပါတယ္။ ပုစြန္ကုိျပဳတ္ၿပီး လုပ္တဲ့အခါလည္း ရွိပါတယ္။ ေရခဲ႐ုိက္ၿပီး တင္ပုိ႔တဲ့အခါလည္း ရွိပါတယ္။ စစ္ေတြကုိ ပုိ႔တာကေတာ့ ဒီေရကုိ ၾကည့္ၿပီးပုိ႔တာပါ။ ဒီေရက်ၿပီး အားလုံး လုပ္ကုိင္ၿပီးမွပဲ စစ္ေတြကုိ ပုိ႔တာေပါ့။”
အိမ္မွာက်န္ခဲ့ၿပီးေတာ့ ငါးပိသိပ္ ငါးေျခာက္လွမ္းၾကရတဲ့ အိမ္ရွင္မေတြအတြက္ကေတာ့ ပင္လဲထဲ သြားတဲ့ ခင္ပြန္းသည္ေတြ သားေတြအတြက္ ပူပန္ရတာေတြလဲ ရွိျပန္ပါတယ္။ ဒီလုိ ပူပင္မႈေတြ ၊ ပင္ပန္းမႈမ်ားစြာနဲ႔ လုပ္ရတဲ့အလုပ္ဆုိေပမယ့္ ရတဲ့ဝင္ေငြကေတာ့ ပုံမွန္ရယ္လုိ႔ မရွိပါဘူး။ တစ္လမွာ ဒီေရအတက္အက် ႏွစ္ႀကိမ္ျဖစ္ေပၚတဲ့ အေပၚ မူတည္ၿပီး ဝင္ေငြအနည္းအမ်ားကလည္း ကြာျခားသြားပါတယ္။
“တစ္ပိႆာကုိ ၄၅၀၀ ရတဲ့အခါရတယ္။ ၁၀၀၀၀ က်ပ္ ရတဲ့အခါ ရတယ္။ ၆၀၀၀ ရတဲ့အခါ ရတယ္။ ဒီေရတစ္ႀကိမ္မွာ တကယ္ရၿပီဆုိရင္ သုံးသိန္းကေန ေလးသိန္းထိ ရပါတယ္။ မရတဲ့အခါ တစ္သိန္းေတာင္မရပါဘူး။ ေလးငါးေျခာက္ေသာင္းပဲ ရတယ္။ ေငြမရွိလုိ႔ လုပ္ငန္းတုိးခ်ဲ႕ဖုိ႔ေတ့ာ မရွိပါဘူး။ ဒီလုပ္ငန္းကလဲ ရတဲ့အခါ ရတယ္။ မရတဲ့အခါမရ။ အဲဒီလုိသေဘာပါ။ ရတဲ့အခါ ႏွစ္သိန္းသုံးသိန္းရလုိက္တယ္။ မရတဲ့အခါ မရဘူးေပါ့။ ေဆာင္းရာသီဆုိရင္ မရေတာ့ဘူး။ နည္းနည္းပဲရတယ္”
ရတဲ့ဝင္ေငြကုိ ရလုိက္စားလုိက္နဲ႔ပဲ လည္ပတ္ေနၾကရတာပါ။ တစ္ရြာလုံး ဒီပုိက္လုပ္ငန္းကုိ လုပ္ကုိင္ေနၾကတာ ျဖစ္ေပမယ့္ သူတုိ႔ရြာမွာ ေစ်းမရွိတဲ့အတြက္ ငါးအစိမ္းေတြကေတာ့ ဝယ္သူမရွိပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ငါးပိငါးေျခာက္ကုိ အဓိကထား လုပ္ကုိင္ၾကတာပါ။ တစ္ခါတစ္ေလ ငါးေျခာက္ေတြကုိေတာ့ ဝယ္သူေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ အဲလုိ မေရာင္းရတဲ့ ငါးအစိမ္းေတြကုိေတာ့ ငါးပိလုပ္ၿပီး ျပန္ေရာင္းၾကပါတယ္။
“မပုပ္မသုိးခင္ကတည္းက လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ လုပ္တာက ငါးပိေကာင္းပါတယ္။ ပုပ္သြားတဲ့ဟာကုိ လုပ္ရင္ေတာ့ မေကာင္းေတာ့ဘူး။ ေျခဖေနာင့္မွာ ငါးဆူးေတြ စူးတာေတာ့ ရွိတယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ နာရင္လဲ လုပ္ရတယ္ေလ။ မဟုတ္ရင္ ငါးေတြက ပုပ္သြားမွာေပါ့။ ပုပ္ရင္အကုန္ လႊင့္ပစ္လုိက္ရေတာ့မွာ။ အဲဒီေဇာနဲ႔ပဲ လုပ္ရတယ္။ ပုိက္ဆံရဖု႔ိအတြက္ပဲေလ။ ဒီလုိပဲ ဒီေရတစ္ႀကိမ္တုိင္းမွာ ဒီလုိ လုပ္ေနရတာပဲ။ ေဇာနဲ႔ခ်ည္း လုပ္ေနရတဲ့အတြက္ ထမင္းကုိေတာင္ စိတ္မဝင္စားႏုိင္ပါ။”
ဒီအလုပ္က တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္း လုပ္လုိ႔မရပါဘူး။ အိမ္ရွိလူအကုန္ ဝုိင္းၿပီးလုပ္ကိုင္ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ မိသားစုဝင္နည္းတဲ့သူေတြဆုိရင္ လူငွားနဲ႔ လုပ္ကုိင္ရပါတယ္။
“လုပ္ဖုိ႔မတတ္ခင္မွာေတာ့ အထက္က လူႀကီးေတြက သင္ေပးတာေပါ့။ ငါးပိကုိ ဘယ္လုိခ်က္တယ္။ ငါးေျခာက္ကုိ ဘယ္လုိ ေျခာက္ေအာင္လွန္းရမယ္ စသျဖင့္ေပါ့။ ဒီလုိပဲ တျဖည္းျဖည္း တတ္လာတာပဲ။ ခုေတာ့ ကုိယ့္ဘာသာ ကုိယ္လုပ္တတ္ေနပါၿပီ။ အိမ္က သင္တာကုိ မတတ္ရင္လည္း ကုိယ့္ဥာဏ္မီသေလာက္ ႀကဳိးစားၿပီး ရွာၾကံလုပ္ကုိင္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ တတ္လာတာပဲ။”
“မွတ္မွတ္ရရနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ဒီေနရာကုိ ေလမုန္တုိင္းဝင္ၿပီဆုိရင္ အထက္ဘက္ကုိ ေျပးရတယ္ေပါ့ေလ။ မုန္တုိင္းစဲမွပဲ ဒီေနရာကုိ ျပန္လာ၊ ျပန္လုပ္ေပါ့။ ဒီေရျပည့္လာရင္ ငါးလွန္းရတာ အဆင္မေျပဘူးေလ။ ကုန္းေပၚမွာ လွန္းထားတဲ့ ငါးေတြကုိလည္း ေရာက္လာရင္ အကုန္ျပန္ေကာက္ ျပန္သိမ္းၿပီး သိမ္းရတယ္ေပါ့။”
မလွႏွင္းၾကည္က သူငယ္တန္းအထိပဲ အတန္းပညာကုိ သင္ၾကားခဲ့ရေပမယ့္ စိတ္ကူးေတြ ရည္မွန္းခ်က္ေတြကလဲ ရွိလုိ႔ ေနျပန္ပါတယ္။
“ေက်ာင္းဆရာမ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာပါ။ မိဘေတြက ပုိက္ဆံမတတ္ႏုိင္ေတာ့ စာမသင္ခဲ့ရဘူး။ အတန္းပညာကေတာ့ သူငယ္တန္းပဲ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မသားကုိေတာ့ ပညာရွိတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္ေပါ့။ ဒီမွာေတာ့ ေက်ာင္းရွိတယ္။ အဲဒီမွာ စာသင္ခုိင္းမယ္။ ဒီအလုပ္က ဘယ္လုိအလုပ္လဲဆုိေတာ့ တံငါသည္အလုပ္ေပါ့။ ငါးအလုပ္ကုိ လုပ္တဲ့အခါ စားရတယ္။ မလုပ္တဲ့အခါ မစားရဘူး။ ငတ္သြားတဲ့ သေဘာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ အကုသုိလ္အလုပ္လဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အလွဴအတန္းေတြရွိရင္ လွဴပါတယ္။ ဆြမ္းေကၽြးအလွဴေတြရွိရင္လဲ လွဴပါတယ္။ တစ္ဖက္က သတၱဝါေတြကုိ သတ္တယ္။ တစ္ဖက္က လွဴတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒါကေတာ့ အလုပ္ေပါ့ဆုိၿပီး ေျဖသိမ့္ပါတယ္။ အခြင့္သာရင္ေတာ့ ကုိယ္နဲ႔ ထုိက္တန္မယ့္ အလုပ္တစ္ခုကုိ ေရြးခ်င္ေပမယ့္ ေရြးခြင့္မရွိေတာ့ပါဘူး။”
ငယ္စဥ္က ျဖစ္ခ်င္ေနခဲ့တာေတြကုိ စြန္႔လႊတ္ၿပီး ျဖစ္သင့္တာေတြကုိ ရင္မွာပုိက္ခဲ့ရေပမယ့္ လင္ကလြဲၿပီး သားျဖစ္သူကုိေတာ့ ပညာတတ္တစ္ေယာက္အျဖစ္ ရည္မွန္းရင္း အဆုံးအစမရွိ က်ယ္ေျပာလွတဲ့ ပင္လယ္ျပင္ကုိ ဦးေမာ့ရင္းနဲ႔ မလွႏွင္းၾကည္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဆက္လက္ လုပ္သြားရဦးမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
413 total views, 2 views today