ကုိေအာင္ ၊ ႐ုိးမေရဒီယုိမဂၢဇင္း
ေဒတစ္ပါတ္မွာေတာ့ ကိုယ္ေနထိုင္ေရ ရြာကရြာသားတိကို ကိုယ္ပိုင္ေလွနဲ႔ ကူညီပို႔ေဆာင္ရင္း ကူးတို႔ စက္ေလွေမာင္း သမားျဖစ္လာသူ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တင္ဆက္ပီးလားဖုိ႔ ျဖစ္ပါေရ။
ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕နယ္ထဲက ဆင္အိုးႀကီးရြာစြာ ေလးၿမိဳ႕ျမစ္ကမ္းနားမွာရွိပါေရ။ ဆင္အုိးႀကီးရြာမွာ ေစ်းရွိေရအတြက္ ေလးၿမိဳ႕ေခ်ာင္း အထက္ပိုင္း ေက်းရြာတိက ေစ်း၀ယ္လာၾကေရပုိင္၊ ဆင္အုိုးႀကီးရြာက တဆင့္ ဆိုင္ကယ္၊ သံုးဘီး၊ ခရီးတိုလိုင္းကားတိနဲ႔ ေျမာက္ဦး၊ ေက်ာက္ေတာ္ၿမိဳ႕တိကို ခရီးဆက္ႏိုင္ပါေရ။ ဆင္အုိးႀကီးနဲ႔ ေလးၿမိဳ႕ျမစ္ထဲက တျခားရြာတိကိုေတာ့ စက္ေလွတိနဲ႔ပဲ ကူးသန္း လားလာ ႏိုင္ၾကပါေရ။ ဆင္အိုးၾကီး ဆိပ္ကမ္းမွာ ေန႔စဥ္ စက္ေလွစီးေရ တစ္ရာေလာက္ အၿမဲ၀င္ထြက္နီပနာ ယင္းထဲမွာအသက္ ၆၀ အရြယ္ ဦးသာထြန္းစိန္ စက္ေလွကလဲ တစီးအပါအ၀င္ ျဖစ္ပါေရ။ သူက စက္ေလွေမာင္းသူတိထဲမွာ အသက္အႀကီးဆံုး တေယာက္လို႔လဲ ဆိုႏိုင္ေရပုိင္ ေလးၿမိဳ႕ ျမစ္ထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ေလာက္ ေရေၾကာင္း ခရီးအတြိ႕အႀကံဳရွိခသူပါ။ ျမစ္ထဲက အႏၲရာယ္တိကို ဇာပုိင္ ရင္ဆိုင္ခလဲ၊ သူ႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တိက ဇာတိလဲ စေရ ေလွခတ္သမား၊ စက္ေလွေမာင္း သမားတစ္ေယာက္ အေတြ႔အႀကံဳ တိကို ေမးျမန္းတင္ဆက္ပီးလားဖုိ႔ ျဖစ္ပါေရ။
“ၾကာပါယာ ေဒမွာေမာင္းေနစြာ။ မွတ္ေတာင္ မမွတ္မိယာ။ လိုင္းလိုင္စင္ဆုိေရ မရွိေရ ေခတကဘင္။ လိုင္စင္ မရွိ။ ယင္းခါက လက္နဲ႔ေလွာ္ရေရ။ ယင္းအခ်ိန္ကတည္းက။”
သူငယ္စဥ္ကတည္းက ေနရပ္ရြာ မယ္ဇလီကုန္းကေန ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕ဘက္ကမ္းကိုအစုန္ အဆန္ ကူးတို႔ တိုက္ေနခစြာပါ။ ေယေလ့သင့္ ယင္းအခ်ိန္ကာလက လိုင္စင္ေၾကး၊ လိုင္းေၾကးတိ သြင္းစရာမလိုေရအတြက္ ရသမွ် ၀င္ေငြက ကိုယ့္လုပ္အားခ ျဖစ္ေရပုိင္ ၊ေလွတစီးနဲ႔ ေလွာ္တက္တေခ်ာင္းရွိရံုနဲ႔ ကူးတို႔ေလွ လိုက္ေနႏိုင္စြာေၾကာင့္ တျခားအရင္းမစိုက္ရဘဲ ေန႔တြက္ကိုက္ခဖူးပါေရ။ စီးပြားေရးပံုစံတိ ေျပာင္းလာေရပုိင္ ကူးတို႔တိကို ခရီးစဥ္ ပိုင္းျခားသတ္မွတ္ပနာ စည္ပင္သာယာ ရံပံုေငြအျဖစ္ ေလလံတင္လာေရအခါမွာေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ေလလံမဆြဲႏိုင္စြာေၾကာင့္ အခက္အခဲျဖစ္လာခရပါယာ။ သူကိုယ္တိုင္ ေျပးဆြဲေနေရ မယ္ဇလီကုန္းအိုး ပ်ဥ္ေထာင္ ကူးတို႔လိုင္းကို ေလလံ ေအာင္ထားေရ သူဘားက လိုင္စင္ေၾကးအျမတ္ပီးပနာ ထပ္ဆင့္ ၀ယ္ယူေျပးဆြဲရပါေရ။ တျခားလုပ္စားစရာ အလုပ္မရွိေရအတြက္ လက္ငုတ္ လက္ရင္း ကူးတို႔ေလွေလးနဲ႔ပဲ မိသားစုအသက္ေမြးေနရေရလို႔ ဦးသာထြန္းစိန္က ေျပာပါေရ။
“တြက္ေျခမကိုက္ေကလဲ ဇာပုိင္လုပ္ဖုိ႔လဲ။ မကိုက္လည္းလုပ္ေနရစြာပဲေလ။ အလုပ္အကိုင္မွ မရွိစြာ။ တျခားဇာအလုပ္မွ မရွိဘူး။ ေဒအလုပ္ပဲရွိေရ။ တျခားလူတိမွာက လယ္ျပင္ရွိေရ။ ယာခင္းရွိေရ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ လယ္လဲမရွိ၊ ယာလဲမရွိ။ ေဒခ်င့္နန္႔ပဲ လုပ္စားရေရ။”
ကူးတို႔ေလွ တစ္စီး တန္ဖိုးက ေငြငါးသိန္းကေန ဆယ္သိန္းအထိ တန္ေၾကးရွိပါေရ။ သူအခု ကူးတို႔ လိုင္းေျပးဆြဲေနေရ ေလွကေတာ့ ၂၅ ေပ ေလာက္ ရွိေရ ဆယ္ေယာက္စီးေလွပါ။ ေျပာရဖုိ႔ဆုိေက ေလွဆိုစြာက အိမ္ျပန္အိပ္ေရအခ်ိန္၊ အလုပ္နားေရအခ်ိန္ အိမ္မွာယူၿပီး သိမ္းထားလို႔ မရႏိုင္ေရအတြက္ အင္ဂ်င္ကိုပဲ ျဖဳတ္သိမ္းပနာ ေလွကိုေတာ့ ကူးတို႔ဆိပ္မွာပဲ ႀကိဳးခ်ည္၊ ေသာ့ခတ္ထားခရပါေရ။ ေယေလ့သင့္ သင့္ေခ်ဆုိေက အခိုးခံေနရလို႔ ေလွအေကာင္းစားတစီးကို မစပ္ႏိုင္စြာလဲ ၾကာပါယာ။ လက္ရွိေလွႏွစ္စီးရွိေနေကေလ့ အႏၲရာယ္ မျဖစ္ေအာင္ သံုးေနလို႔ ရႏိုင္ေရ ဆိုေရ အေနအထားနဲ႔ပဲ ထားရစြာပါ။
“ေလွအပ်က္ကို ျပန္လုပ္ထားစြာ။ ေလွအေကာင္းမကိုင္ရဲ။ ေလွအေကာင္းဆိုေက အခိုးခံရေရ။ ေဒမွာလူျပတ္ေက ခိုးလားယာ။ ေျပာျပရေက ကူးတို႔ေလွ စခတ္ကတည္းက ဟိုးအရင္ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ သံုးဆယ္ေလာက္ကတည္းက ဆိုေက ေပ်ာက္လားေရေလွ ရီတြက္ လို႔ေတာင္ မရယာ။ သင့္ေခ် ေလွအေကာင္းဆုိစြာနန္႔ အခုိးခံရစြာဗ်ာလ္။ တေန႔တည္း ႏွစ္စီးအခိုးခံရစြာေတာင္ရွိေရ။ ယင္းအခ်ိန္က ေလွငယ္ကေလး။ ေလွငယ္ေတာ့လဲ ပါလားစြာပဲေပါ့။ နဲနဲေလာက္ ေျပာင္လို႔ ေဆးေၾကာထားခေက အခိုးခံလို႔ ပါလားစြာဗ်ာလ္။”
အရင္ကေတာ့ ေဒျမစ္ထဲမွာပဲ အစုန္အဆန္ လက္နဲ႔ေလွာ္ခတ္ေနခေကေလ့ ေခတ္ကာလအလိုက္ ဓါတ္ဆီအင္ဂ်င္နဲ႔ ပန္ကာ႐ိုးတတ္ပနာ ပဲ့ခ်ိတ္ စက္ေလွအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းေျပးဆြဲနီရပါဗ်ာလ္။ ယင္းအခါ အင္ဂ်င္စက္အတြက္ အရင္းအႏွီး ထပ္ထည့္ရေရအျပင္ နီ႔စုိင္ စက္ေမာင္းဆီ အတြက္ ကုန္က်စရိတ္က ရွိလာပါေရ။ ခရီးသည္အေရအတြက္လဲ မ်ားလာေကေလ့ ကုန္က်စရိတ္နဲ႔ တြက္ေျခကိုက္ေရလို႔ ေျပာႏိုင္ေရ အေျခအေနမွာမရွိဗ်ာလ္။
“တစ္ေယာက္တည္းပို႔ဆိုေက အလားအျပန္ ဆီ ၁၀၀၀ ဖိုးကုန္ပါေရ။ ငါးရာပဲရေရ။ ေျမာက္ဦးကိုလားဖို႔ တေယာက္တည္း ပို႔လိုက္ရေက လားဗ်ာလ္ေလ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္စြာနဲ႔ ငါးရာ ႐ံႉးယာ။ ကုန္စြာ ၁၀၀၀ ဖိုး။”
“တရက္ကိုတေသာင္းရေရခါလဲရေရ။ တေသာင္းမျပည့္စြာကမ်ားေရ။ တေသာင္းခြဲေလာက္ ရစြာက နည္းပါေရ။ တေသာင္းေလာက္ ရေကေတာင္ ဆီစားရိတ္က ငါးေထာင္ေက်ာ္ ကုန္လားယာ။ ယပုိင္ဆုိေက စားစရိတ္က တထပ္စာေလာက္ပဲရေရ။ ေလးေထာင္ ေလာက္ က်န္ေရ။ မိုးလင္းစြာနဲ႔ ကုန္ဗ်လ္ တရက္စာ။”
သူေနေရ မယ္ဇလီကုန္းရြာနဲ႔ အနီးနားက အင္းရွည္ရြာမွာ ေနထုိင္သူအားလံုးကေတာ့ အေရးကိစၥေပၚတိုင္း တစ္စီးပဲရွိေရ ဦးသာထြန္းစိန္ ကူးတို႔ေလွကိုပဲ အားထားပနာ ခရီးလားၾကရစြာပါ။ ခရီးလားဖို႔ အလိုရွိေရ အခါတိုင္း စက္ေလွေမာင္းပို႔ပီးေနရလို႔ သူ႔အတြက္ အလုပ္ ခ်ိန္ရယ္လို႔ သတ္မွတ္လို႔ မရႏိုင္ပါယာ။
“မုိးထက္သား ငါးနာရီေလာက္ကပင္ ထြက္ေပးရေရအခါလဲရွိေရ။ ငါးနာရီဆိုစြာနဲ႔ အထမ္းသမားတိ၊ အသီးအရြက္ေရာင္းေရ လူတိကိုပို႔ရေရ။ မိုးတြင္းဆိုေက မွ်စ္ (၀ါးတုတ္) ေပါ့ ေတာင္တိက ခ်ိဳးေရ လားေရာင္းၾကေရ။ သံုးေလးငါးေယာက္ဆိုေက ပို႔ေပးေရ။ သံုးေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ ယပုိင္ လာၾကေရ။”
ေလးၿမိဳ႕ျမစ္က သာမန္အခ်ိန္မွာ သာယာလွေရဆုိေကေလ့ မိုးရာသီအခ်ိန္ဆိုေကေတာ့ ေရစီးျပင္းလြန္းလို႔ ဇာေလာက္ အေရးႀကီးႀကီး ကူးတို႔ေလွ မထြက္ႏိုင္ေရ အခါတိလဲရွိပါေရ။
“ေရစီးကေကာင္း ျပင္းလာေကလဲမရယာေလ။ ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းေရ။ ေရစီးျပင္းလို႔ သစ္တံုးတိေမ်ာလာေက မတက္ရဲ။ လိုင္းပိတ္ထားရေရ။ တရက္ ႏွစ္ရက္ ေရနဲနဲေလ်ာ့လာဗ်ာလ္ ဆိုေကေတာ့ ပုိ႔ရေရ။ မပို႔လို႔လဲ မရ။ ဟိုမွာအေရးႀကီးကိစၥလားရဖိ႔ု။ ေဆးခန္းပို႔ရဖုိ႔။ ယင္းပုိင္ အေရးႀကီးကိစၥ ေပၚလာဗ်ာလ္ဆိုေက လိုက္ပို႔ရစြာဗ်ာလ္။”
ကိုယ့္ရြာသား ကိုယ့္ခရီးသည္တိကို လိုရာပို႔ေပးခဲ့ရေကေလ့ တခါတေလအျပန္ခရီးမိုးခ်ဳပ္ေရ အခါမ်ိဳးမွာေတာ့ ရာသီဥတု ေကာင္းမြန္ သာယာ ေနခေကေတာင္ သူ႔အတြက္ မျမင္ႏိုင္ေရ အခက္အခဲတိက ေစာင့္ႀကိဳေနပါေသးေရ။
“ေန၀င္လားေကေတာ့ အႏၲရာယ္မ်ားပါေရ။ ပိုက္တိက အမ်ားႀကီး။ ဟိုဘက္ ေဒဘက္ ေရွာင္လားလို႔ မရ။ ပိုက္တိ ခ်ည့္။ ပိုက္မွာ ၿငိမိစြာနဲ႔ ေလ်ာ္ေပးရေရ။ ေန၀င္လားေက မျမင္ရဗ်ာလ္ေလ။ လားရင္းလားရင္းနဲ႔ ပိုက္ေလွကဟိုး အေ၀းႀကီးမွာ ရွိေနဖုိ႔။ ပိုက္အဖ်ားက ေဒဘက္မွာ မျမင္ရပဲလားေက ၿငိေရ။ ၿငိလို႔ ပန္ကာ႐ိုးကို ၀င္လားစြာနဲ႔ စက္ႏိႈးလို႔ မရယာ။ ယင္းပုိင္ျဖစ္ေက ျဖဳတ္၊ ေလ်ာ္ရေရ။ အမ်ားႀကီးေတာ့ မဟုတ္။ ေလးေထာင္ ငါးေထာင္ ေလ်ာ္ရေရ။ ေလးငါးေခါက္ေလာက္ ေလ်ာ္ေပးခရဗ်ာလ္။ ပိုက္နဲ႔ ျငိမိေက ပိုက္ကို ျဖတ္ပစ္လိုက္ရေရ။ အေကာင္းျပန္မရႏိုင္ယာ။ ပိုင္းပစ္၊ ျဖတ္ပစ္လိုက္ရေရ။”
ယင္းအခါမ်ိဳးဆိုေက တရက္စာရွာလို႔ရေရ လုပ္အားခကို အေလ်ာ္ေပးလိုက္ရေရအျပင္ ေနာက္ေန႔ စက္ေလွထြက္ဖို႔ ဆီဖိုးအရင္းအႏွီးက အခက္ အခဲျဖစ္လာရဖုိ႔ယာ။။ ေယေလ့သင့္ ေဖ့သာရဖို႔ တခုတည္းကိုပ ဲေမွ်ာ္လင့္ပနာ အလုပ္လုပ္ေနလို႔ မရဆိုစြာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ စက္ေလွ သမား တိကသင္ခန္းစာေပးထားခစြာတိ ရွိပါေရ။ ကိုယ္တိုင္ သတိႀကီးႀကီးထားခလို႔ အႏၲရာယ္ကင္းခရေရ အေၾကာင္းကို အခုပုိင္ ျပန္ေျပာျပ သိ့ေရ။
“ေဒဘက္ ဂုဏ္ကၽြန္းမွာ မနည္းသီစြာတိရွိေရ။ တစ္ခါကဆုိေက တေခါက္တည္းမွာ ႏွစ္ေယာက္ သီလားေရ။ ေနာက္တေယာက္က သတိမရေအာင္ ျဖစ္ေနေရ။ ေဆးခန္းရွိလို႔ အသက္မီလိုက္ေရ။ စက္ေလွကူးစြာနဲ႔ သူတို႔လဲ ျမဴးၾကေပ်ာ္ၾက စြာကိုးသႀကၤန္တြင္းတုန္းက၊ ရွစ္ေသာင္း ဘုရားဖူးလားဖူးကတ္စြာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚေရ။ ယင္းအခ်ိန္ ေလကလဲလာေရ။ ေဒဘက္ကလဲ ေမွာင္မဲေနယာ။ ေလထန္ လာေက ကၽြန္ေတာ္႐ုိ႕ဘားမွာက လႈိင္းႀကီးေရ။ လႈိင္းမ်ားေရ။ မကူးရဲ။ ကၽြန္ေတာ္က လားေကေတာ့ ဂုဏ္ကၽြန္းက ကူးကတ္ဖိလို႔ ေျပာလိုက္ေရ။ သူ႐ုိ႕က ကၽြန္ေတာ့ကိုေတာင္ ေဖ့သာမလိုေတာ့ဘူးလား။ ေဖ့သာတိနဲ႔ ၀ေနၿပီလားလို႔ ေျပာလားေရ။ ကၽြန္ေတာ္လဲဇာမွ ျပန္မေျပာလိုက္။ ဂုဏ္ကၽြန္းေလွလာေတာ့ ေဒဘက္က ကူးၾကေရ။ ကူးလို႔ တနားေက ျမဳပ္လားေရာ။”
ေလးၿမဳိ႕ျမစ္ထဲက ေရစီးအေျခအေနကို မွန္းလို႔မရသလို တျခားမေမွ်ာ္လင့္ေရ အႏၲရာယ္တိကလဲ အမ်ားႀကီးပါ။ ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ေလာက္ လုပ္ကိုင္လာခဲ့ေရ အေတြ႔အႀကံဳက ေဘးအႏၲရာယ္ကို ဇာပုိင္ ကာကြယ္ရဖုိ႔လဲ။ ေရွာင္ရွားရဖုိ႔လဲဆိုစြာ ေကာင္းေကာင္းသိေနပါယာ။ ယင္း အတြက္ သူ႔လုပ္သက္တေလွ်ာက္ တခါမွ အႏၲရာယ္ႀကီးႀကီးမားမားမႀကံဳဖူးသိ့လုိ႔ ဆိုပါေရ။
“ယင္း အတြက္ ေလွအႀကီးကို သံုးေရ။ ေလွအငယ္ေလးနဲ႔ လားလို႔ရေရ။ ေယေလ့သင့္ ေၾကာက္လို႔ ေလွႀကီးႀကီးကို သံုးေရ။ ႏွစ္ေယာက္တည္းဆိုလဲ ေလွအႀကီးနန္႔ရာလားေရ။ ျဖစ္စြာေတာ့ မရွိဘူးေပါ့။ တစ္ခါမွ မျဖစ္ဖူးေသးဘူး။”
သူ႔မိသားစုမွာ ဇနီးသည္၊ သားႏွစ္ေယာက္၊ အတူေန ညီမတစ္ေယာက္ အားလံုး ငါးေယာက္စာ ၀မ္းေရးအတြက္ ေလွတစီးနန္႔ အစုန္အဆန္ ရွာေဖြေနရစြာပါ။ သားသံုးေယာက္ရွိေကေလ့့ အားလံုးကို ရွစ္တန္းေအာင္ၿပီးစြာနဲ႔ ေက်ာင္းဆက္မထားႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းထုတ္လိုက္ ရပါေရ။ အႀကီးဆံုးသားက ရန္ကုန္က စက္႐ံုတခုမွာ အလုပ္၀င္လုပ္ခို္င္းၿပီး အတူက်န္ေနခေရ လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္ သားႏွစ္ေယာက္ ကေတာ့ တခါတေလ ဖခင္ကိုယ္စား စက္ေလွ၀င္ေမာင္းေနရပါယာ။
“သားသမီးတိ ေဒႏွစ္ေတာ့ ေက်ာင္းထုတ္ထားလိုက္ရယာ။ ဇာလို႕လဲဆုိေက လိုက္မမီႏိုင္ယာျဖစ္လုိ႔။ ေဖ့သာလိုက္မမီ။ ေက်ာင္းလဲတက္ေရ။ စားလဲစားဖုိ႔ဆိုေက ေက်ာင္းထားလို႔ မရ။ ၈ တန္းကပဲ ထြက္ခိုင္းရေရ။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ၈ တန္း။ ရန္ကုန္ကိုလားေရ အႀကီးဆံုးလဲ ရွစ္တန္းကပဲထုတ္ပလုိက္ဖုိ႔လုိ႔ ……”
ေတာရြာကေလးမွာေန၊ ရြာ လိုအပ္ခ်က္အရ ကုိယ္ပိုင္ေလွနဲ႔ ကူညီပို႔ေဆာင္ရင္း ကူးတို႔စက္ေလွ ေမာင္းသူျဖစ္လာခေရ ဦးသာထြန္းစိန္ ကေတာ့ သားတိ အရြယ္ေရာက္ခ်ိန္ထိ၊ ကိုယ္တိုင္ စက္ေလွေမာင္းဖို႔ အားအင္တိရွိေနသိ့ေရ အထိ ကူးတို႔လိုင္း ေျပးဆြဲေနဦးဖုိ႔သိ့ပါ။ သူ႔အတြက္ ျပင္းျပင္းျပျပရွိေနေရ အိပ္မက္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲပါ။
“ေဒႏွစ္ ရွင္ျပဳဖုိ႔လို႔ေလ။ မိဘ၀တၱရားေတာ့ ေက်လိုက္ရဖုိ႔ပ။ မရွိတရွိနဲ႔ပဲ။ ဟို ျမစိမ္းေရာင္ ေဖ့သာယူထားေရ ဆယ့္ငါးသိန္း။ ယင္းခ်င့္နန္႔ ျပဳဖုိ႔လို႔။ ယင္းအတြက္တာနန္႔ အလုပ္နဲ႔ပဲဆပ္ေနရဖုိ႔။ ”
585 total views, 1 views today