ကုိေအာင္၊ ႐ုိးမေရဒီယုိမဂၢဇင္္း
ရခိုင္ျပည္နယ္စြာ ဘဂၤလားပင္လယ္မွာ ကမ္းေျခအရွည္မိုင္ေပါင္းေလးရာေလးဆယ္ေက်ာ္ ထိစပ္ေနေရ ပင္လယ္ကမ္းေျခေဒသ ျဖစ္ေတပုိင္ ကၽြန္းႀကီးတိ ကၽြန္းစုတိနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းထားေရ ျပည္နယ္တခုျဖစ္ပါေရ။
ေဒသခံတိဟာလည္း ျမစ္ေခ်ာင္းပင္လယ္ကိုပဲ အမွီျပဳၿပီး ေနထိုင္ၾကေရအတြက္ ေရေၾကာင္းခရီးကပဲ အဓိက ပို႔ေဆာင္ ဆက္သြယ္ေရး လမ္းေၾကာင္းျဖစ္ေနဆဲပါ။ အထူးသျဖင့္ ရခိုင္ျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္းက ဘဂၤလား ပင္လယ္နဲ႔ တဆက္တည္း ရွိေနေရ ေနရာတိမွာ အဓိက သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး ယာဥ္ဟာ ေလွ၊ စက္ေလွနဲ႔ သေဘၤာတိပဲ ျဖစ္ေနပါေသးေရ။
ေဒတပါတ္မွာေတာ့ အမ်ားသံုးေရ စက္ေလွတစီးကို ေဒသတြင္းမွာ ဇာပုိင္တည္ေဆာက္ၾကသလဲဆိုတာ ေလ့လာ တင္ျပပီးပါဖုိ႔။ ရခိုင္ျပည္နယ္ ေက်ာက္ျဖဴၿမိဳ႕နယ္ထဲက စက္ေလွတည္ေဆာက္သူတိနဲ႔ တိ႔ြဆံုေမးျမန္းထားစြာပါ။
ဦးထြန္းႂကြယ္က ေက်ာက္ျဖဴၿမိဳ႕နယ္၊ ၿမိဳ႕ေခ်ာင္းရြာမွာေနထိုင္သူ တစ္ဦးပါ။ ၿမိဳ႕ေခ်ာင္းကေန တျခားရြာတိနဲ႔ ေက်ာက္ျဖဴၿမိဳ႕ကို ဆက္သြယ္ႏိုင္ဖို႔ တခုတည္းေသာ လမ္းေၾကာင္းက ပင္လယ္ထဲက ကၽြန္းတိကို ပတ္ပနာ လားရေရ ေရလမ္းေၾကာင္း တမ်ိဳးတည္းပဲ ရွိပါေရ။ သူ႔မိသားစု စီးပြားေရးလုပ္ငန္းသံုးဖို႔အတြက္ စက္ေလွႀကီး တစီးကို တည္ေဆာက္ေနတာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိပါၿပီ။ သူစက္ေလွတည္ေဆာက္ဖို႔ ဇာလို စတင္ ေဆာင္ရြက္ရသလဲဆိုတာ အခုလို ရွင္းျပပါေရ။
“ကၽြန္ေတာ္႐ုိ႕က ေမာ္ေတာ္တစီး ဆင္ဖုိ႔ဆိုရင္ ပိုင္ရွင္က လက္သမားကို ငွားလိုက္ေရ။ စာခ်ဳပ္ မခ်ဳပ္ခင္ လက္သမားနဲ႔ အၿပီးအျပတ္ညႇိေရ။ ေမာ္ေတာ္တစ္စီးဆင္ဖုိ႔ လႈိင္းကာအထိအၿပီး ေပါင္းေခါင္ မပါဘူး။ ေစ်းဇာေလာက္၊ ေပါင္းေခါင္ပါ အၿပီးေစ်းဇာေလာက္၊ ေစ်းက ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား။ ဒီေမာ္ေတာ္ဆို ေပါင္းေခါင္ မပါဘူး။ ဒီအျမင္အတိုင္း လႈိင္းကာၿပီးဖုိ႔၊ ကုန္းပတ္စီၿပီးဖုိ႔၊ အခုထြက္ေနတဲ႔ လက္ေထာက္ေတာင္ တိျဖတ္၊ အတိအက်ျဖတ္ၿပီးလက္ေထာက္ကိုပ်ဥ္နဲ႔ အျပတ္ဖိ။ ဘိပ်ဥ္လို႔ေခၚေရ။ ဘိပ်ဥ္ဖိၿပီး ကုန္းဘတ္စီၿပီးရင္ သူ႐ုိ႕တာ၀န္ေက်ၿပီ။”
စက္ေလွတစီးရဲ့ အစိတ္အပိုင္းတိကေတာ့ အရင္ဦးဆံုးအေရးအပါဆံုးနဲ႔ ပတမဆံုးတည္ေဆာက္ရတာက ဧရာတံလို႔ေခၚေရ စက္ေလွ ဦးကေနပဲ့အထိ ေက်ာ႐ိုးမ႑ိဳင္ျဖစ္ေရ အစိတ္အပိုင္းပါ။ ရခိုင္ေဒသမွာေတာ့ အလ်ားကို လက္ေတာင္၊ လက္လံတိနဲ႔ပဲတိုင္းထြာၾကပါေရ။ တည္ေဆာက္မည့္ စက္ေလွရဲ့ အႀကီးအငယ္ အရြယ္အစားေပၚ မူတည္ၿပီး ဧရာတံအတိုအရွည္ကိုေရြးခ်ယ္ရပါေရ။ ေျခာက္လံခုနစ္လံေက်ာ္ရွိေရ ေလွဆိုရင္ ဧရာတံရဲ့ လံုးပတ္ကို ရွစ္ပါတ္လည္၊ ကိုးပါတ္လည္ေလာက္ သံုးၾကၿပီးကိုးလံဆယ္လံေက်ာ္ ေလွႀကီးတိ တည္ေဆာက္ဖို႔ ကေတာ့ ဧရာတံရဲ့ လံုးပါတ္ကိုဆယ့္တစ္လက္မပါတ္လည္ ဒါမွမဟုတ္ ဆယ့္ႏွစ္လက္မ ပါတ္လည္လိုမ်ိဳး ဧရာတံကိုသံုးရေရ။ ေလွတစီးရဲ့ အစိတ္အပိုင္းအေရးအႀကီးဆံုးက ဧရာတံကစေရ။ သစ္သားတံုးႀကီးတိကို သံုးရေရလို႔ ဆိုပါေရ။ ဒီ့အျပင္ ဇာအစိတ္အပိုင္းမွာ ဘာသစ္အမ်ိဳးအစား သံုးဖုိ႔ဆိုတာ ေရြးခ်ယ္တတ္ဖို႔ လိုေရလုိ႔ ဦးထြန္းႂကြယ္က ေျပာပါေရ။
“ဧရာတံကို ထိန္သားသံုးေရ။ ဗန္႔ေဗြးသံုးေရ။ တျခားအသားတိကသံုးလို႔ မေကာင္းဘူး။ ဧရာတံက အၿမဲတမ္း ၂၄ နာရီ ရာသီမေရြး ေရျမဳပ္ေနေရ အသားမို႔လို႔။ သူ႔ကိုအေကာင္းဆံုးသစ္ကိုေရြးရေရ။ ပ်ဥ္းကတိုး ရႏိုင္ရင္ ပိုေကာင္းတာေပါ့။ အခု ပ်ဥ္းကတိုးက မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေတာ္ေတာ္ရွားလားၿပီ။ ဧရာတံကို ရွာၿပီး၀ယ္ေရ။ ၿပီးရင္ တံကူ၊ လက္ေထာက္ ကေတာ့ ပ်ဥ္းကတိုးကိုပဲသံုးၾကေရ ကၽြန္ေတာ္႐ုိ႕ ေဒသမွာ၊ တျခားသစ္မသံုးဘူး။ တံကူ လက္ေထာက္ရယ္ ဧရာရယ္ေကာင္းေနရင္ ေမာ္ေတာ္တစီးဟာ အႏွစ္ ၂၀ သံုးလာၿပီေဘးကကာပ်ဥ္တိ (ပလုပ္) ပိုးက်လာေရ၊ ေဆြးလာေရဆိုရင္ ကာပ်ဥ္ကို အခ်ိန္မေရြး လဲလို႔ရေရ။ ဧရာတံနဲ႔ တံကူက်ေတာ့ လဲရ ခက္ေရ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဧရာနဲ႔ တံကူကို အေကာင္းဆံုးသစ္ကို ေရြးၿပီးသံုးရေရ။”
ေ၀တင္ထြန္းကေတာ့ စက္ေလွတည္ေဆာက္ဖို႔အတြက္ အဓိကဦးေဆာင္ေရ ကပိုင္ေခ်ာင္းရြာက ပညာရွင္ လက္သမား ဆရာႀကီး ျဖစ္ပါေရ။ ဦးထြန္းႂကြယ္လိုခ်င္ေရ အရြယ္အစားစက္ေလွရေအာင္ သူက ဦးေဆာင္ၿပီး ေဆာက္လုပ္ ေနတာပါ။ သူ႐ုိ႕အတြက္ စက္ေလွတည္ေဆာက္ဖို႔အတြက္ ပစၥည္းပို႔ဖို႔ အ၀င္အထြက္နဲ႔ ေရခ်ေရ အခ်ိန္မွာ လြယ္ကူႏိုင္မယ့္ ေနရာကို ေရြးခ်ယ္ၿပီး လုပ္ငန္းခြင္ကို စတင္ခပါေရ။
“ပထမ ဧရာဦးတံပဲ့တံအရင္စလုပ္ရေရ။ ၿပီးရင္ တံကူတင္ေရ။ ဧရာကအစပ္ ေအာက္ခံပ်ဥ္လုပ္ရေသးေရ။ ေအာက္ခံ ပ်ဥ္ကပ္ ၿပီးရင္ လက္ေထာက္လုပ္ေရ။ ၿပီးေတာ့ ေလးတန္းစပ္ေရ။ ေလးတန္းစပ္ၿပီးရင္ ေဘးသားကပ္ေရ။ ေဘးသားကပ္လို႔ ၿပီးၿပီဆိုရင္ လက္ေထာက္ တံျပန္လုပ္ေရ။ ၿပီးရင္ ေဖာင္းကပ္လိုက္ေရ။ ေဖာင္းတန္းကပ္ၿပီးရင္ ေဘးပ်ဥ္ကပ္တာေပါ့။ အခုဆိုေဘးပ်ဥ္ကပ္လို႔ အၿပီး။ ၿပီးမွ စက္တပ္ဖို႔ တျခားလိုတာတိ တျဖည္းျဖည္းလုပ္ရေရ။”
အဆင့္ဆင့္ လုပ္ေဆာင္ၿပီး စက္ေလွရဲ့ ဇာညာမိန္းေဖာင္းလို႔ေခၚေရေဘးတန္းႀကီးတပ္ဆင္ၿပီးေရအခါ မိန္းေဖာင္းႀကီးရဲ့ ထုတည္နဲ႔ စက္ေလွရဲ့ လႈပ္ရွားမႈကိုခံႏိုင္ေအာင္စက္ေလွ၀မ္းရဲ႕ ေဘးႏွစ္ဖက္ကိုေထာက္ထားေရ တန္းတိ ထည့္ရၿပီး ေဒသမွာေတာ့ ကိုက္တန္းလို႔ ေခၚပါေရ။ ေလွရဲ႕ ဇာဘက္နဲ႔ ညာဘက္ လက္ေထာက္တိုင္တိကိုမူလီတိနဲ႔ ဖမ္းဆြဲတာ ထားရတာပါ။ အဲ့ဒီကိုက္တန္းတိအေပၚမွာလူထိုင္ဖို႔အတြက္နဲ႔ ကုန္ပစၥည္းတိတင္ႏိုင္ဖို႔ ကုန္းပတ္ပ်ဥ္တိစီၿပီး ခင္းရပါေရ။ ေလွကာပ်ဥ္တိ ထည့္ေရအခါေတာ့ ေရျမဳပ္ေရေနရာမွာ ခံႏိုင္ၿပီး ဒီပိုးေဖာက္ခံႏိုင္ေရသစ္ကို သံုးရပါေရ။ အသံုး အမ်ားဆံုးကေတာ့ ပ်ဥ္းကတိုးနဲ႔ ဗန္႔ေဗြးသားျဖစ္ၿပီး ေရျမဳပ္ေရေနရာမဟုတ္ေရ ေလွရဲ့ ဇာညာ အထက္ကာ ပ်ဥ္တိ အတြက္ေတာ့ ပ်ဥ္းမ(ေဒသအေခၚ ခေမာင္းသစ္) ကိုသံုးၾကပါေရ။ သစ္ေရြးခ်ယ္တာ မွန္ကန္မွသာ ေလွရဲ့ သက္တမ္းဟာ အနည္းဆံုးဆယ့္ငါးႏွစ္ထိ ခံႏိုင္ေရလို႔ ဆိုပါေရ။ေယေလ့သင့့္္ အခုေခတ္မွာလိုခ်င္ေရ အရွည္ရွိေရ သစ္ကိုရဖို႔ ခက္ခဲလာေရ အခါေတာ့ ဆက္ၿပီးသံုးရတာလဲရွိပါေရ။
“ဆယ္လံေမာ္ေတာ္တစီးဆိုရင္ ခုနစ္လံေလာက္ေတာ့ ရေအာင္ရွာရဖုိ႔။ ဆယ္လံေမာ္ေတာမွာ ေျခာက္လံ ေလာက္က ဆက္တာ႐ုိ႕၊ ငါးလံႏွစ္ပိုင္းဆက္တာ႐ုိ႕ဆိုရင္ ေလွကမၾကာခင္ ညြတ္ၿပီးေတာ့ ကြဲၿပီးေတာ့ ဆင္းလားေရ။ ဧရာ ဆယ္လံဆိုရင္ ခုနစ္လံေလာက္ ရေအာင္ရွာ၊ သံုးလံေလာက္ဆက္ ဆိုရင္ ကြဲၿပီးမဆင္းေတာ့ဘူး။ ေရရွည္ခံဖို႔အတြက္ကို။ အခုဆယ္လံကုိးလံေလာက္ကတဆက္တည္းမရႏိုင္ဘူး။ လူတိုင္းဆက္ရေရ။ ကိုးလံဆိုရင္ ခုနစ္လံေလာက္ရွာ ႏွစ္လံသံုးလံေလာက္ ဆက္ၾကေရ။ ပဲ့ပိုင္းကဆက္ေရ ဦးပိုင္းကမဆက္ၾကဘူး။”
လက္သမားဆရာႀကီး ေ၀တင္ထြန္းဦးေဆာင္ေရ အဖြဲ႕၀င္ ၇ ဦးပါေရ လက္သမားအဖြဲ႕ကအလ်ား ၁၁လံ၊ ေစာက္က ၇ ေတာင္ေက်ာ္၊ ၀မ္းအက်ယ္ ၁၄ ေတာင္ေက်ာ္ရွိေရ ကုန္တင္စက္ေလွႀကီးကိုတည္ေဆာက္ေနၾကပါၿပီ။မီးစက္ ေရႊေဘာ္စက္၊ ျဖတ္စက္၊ ေဖာက္စက္၊ ခ်ိန္းႀကိဳးတိ စေရ ပစၥည္းကိရိယာအစံုကို သံုးၿပီး စက္ေလွႀကီးကို တည္ေဆာက္ေနပါေရ။ သူ႐ုိ႕အဖြဲ႕ကဒီစက္ေလွၾကီးကို ဆယ့္ႏွစ္လနဲ႔ အၿပီးတည္ေဆာက္ဖို႔အတြက္ စားစရိတ္ၿငိမ္းလုပ္အားခသိန္း ၆၀ နဲ႔ လက္ခံ ထားခတာပါ။ ေယေလ့သင့့္္ ပစၥည္းစုေဆာင္းဖို႔ခက္ေရအတြက္ တကယ္အခ်ိန္ပီးလိုက္ရတာ ၂၄ လေက်ာ္လားခပါေရ။
“တႏွစ္ပါတ္လည္ ဆယ့္ႏွစ္လေလာက္ဆုိ ၿပီးေရ။ ဒီဟာလုပ္တာကအခု ျဖည္းျဖည္းေလးပဲလုပ္ရေရ။ ႏွစ္ႏွစ္ ေက်ာ္လားေရ။ သစ္ နဲနဲရွာလို႔ မရႏုိင္၊ လုပ္ေရလူတိကလဲအလုပ္မအား၊ လယ္လုပ္ခ်ိန္က်ေတာ့ လယ္လုပ္ေရ။ တလင္းခ်ိန္ က်ေတာ့လဲ တလင္းသိမ္းေရ။ ပိုင္ရွင္ကလဲပစၥည္းမရလို႔ ပစၥည္းလိုက္ရွာရတာ ပစၥည္းသယ္ရတာနဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ၾကာေရ။ တခါတည္းသစ္စံု ၀ါးပံု လုပ္ရဖုိ႔ဆိုရင္ ဆယ့္ႏွစ္လဆိုၿပီးေရ။”
လုပ္ငန္းအပ္ႏွံေရ ပိုင္ရွင္ျဖစ္သူ ကိုထြန္းႂကြယ္႐ုိ႕ မိသားစုကေတာ့ လက္သမားတိရဲ့ နစ္နာမႈကို ညႇိႏိႈင္းပီးခေရလို႔ ဆိုပါေရ။
“ပစၥည္း ရွိေနလွ်က္နဲ႔ လက္သမားဘက္ကပ်က္ကြက္ရင္ လက္သမားပ်က္တာ။ လက္သမားက အလုပ္ လုပ္ခ်င္ လွ်က္နဲ႔ ပစၥည္းမပီးႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ပိုင္ရွင္ဘက္ကပ်က္ကြက္တာ။ အဲ့ဒါမ်ိဳးေတာ့လဲ သိပ္ၿပီး အျငင္းအခုန္ မလုပ္ၾက ေတာ့ဘူးေလ။ ေဒသခံအခ်င္းခ်င္းျဖစ္လို႔။ တစ္ႏွစ္ကိုသိန္းေျခာက္ဆယ္နဲ႔ အပ္ထားေရ ေမာ္ေတာ္တစီး ႏွစ္ႏွစ္လုပ္ရေရ သံုးႏွစ္ လုပ္ရေရဆိုရင္ လက္သမားတိကလဲ ပုိင္ရွင္ကို တင္ျပေရ လက္သမားတိရဲ့ နစ္နာမႈကိုလည္း ပိုင္ရွင္က သိေရ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ စားစရိတ္အျပင္ ေနာက္ထပ္ေဆာင္းၿပိး ႏွစ္ဆယ္ပီးဖုိ႔၊ သံုးဆယ္ပီးဖုိ႔၊ လက္သမား ဘက္ကလဲ နည္းရင္ နည္းေရ တိ့ရင္ မ်ားေရ။ ပိုၿပီးပီးေလးဆယ္ေလာက္ပီး၊ ငါးဆယ္ေလာက္ပီး၊ အဲ့လို ညႇိႏီႈင္းၿပီးေတာ့ လုပ္ၾကတာပါ။”
ေလွပ်ဥ္တိ စပ္လို႔ၿပီးရင္ေတာ့ အျပင္ကခံေဆးသုတ္ရပါေရ။ ခံေဆးမသုတ္ခင္ ေလွကိုေရလံုေအာင္ ဗန္႔ေဗြးပင္ရဲ့ အေခါက္ကရေရ ေလွ်ာ္မွ်င္တိကို ပ်ဥ္စပ္ၾကားမွာ စို႔နဲ႔႐ိုက္ၿပီး ထည့္ရပါေရ။ အဲ့ဒီေလွ်ာ္ျမႇင္တိကို ေလွစပ္သူတိက ဘန္းတီလို႔ ေခၚၾကပါေရ။ ထည့္ၿပီးရင္ သံ႐ိုက္ထားတဲ႔ ေနရာ၊ မူလီစုပ္ထားေရ ေနရာတိနဲ႔ ပ်ဥ္စပ္ေၾကာင္းအတိုင္း ပြဲလ်က္နဲ႔ လိုက္ပိတ္ရပါေသးေရ။ ပြဲလ်က္ကိုေတာ့ တိုနာလို႔ ေခၚပါေရ။ ဒါမွ ေလွက ေရလံုၿပီး ေဆးသုတ္ထားေရအတြက္ ေရညႇိမကပ္ႏိုင္သလို ဒီပိုးကိုက္တာလဲ မျဖစ္ေတာ့ဘူးလို႔ လက္သမားဆရာႀကီးက ေျပာပါေရ။
“ဘုတ္မွာ ၾကားခံေဆးလို႔ေျပာေရ။ Red Oxide ေရညႇိမကပ္ဘူးေအာင္ ဒီပိုးမကပ္ေအာင္ အဲ့ဒီေဆးကို သုတ္ေရ။ ကၽြန္ေတာ္႐ုိ႕ဆီမွာ ေတာင္ေပၚမွာ ဘန္းတီလို႔ရွိေရ။ ဘန္းေတနဲ႔ ေထးပစ္လိုက္ေရ။ က်န္တာလုပ္ဖို႔မလုိဘူး။ ဘန္းေတေထးၿပီးရင္ တုိနာကပ္ပစ္လိုက္ေရ။”
တည္ေဆာက္ခ်ိန္ ႏွစ္ဆယ့္ေလးလေက်ာ္ ၾကာၿပီးေရအခ်ိန္မွာေတာ့ စက္ေလွကုိယ္ထည္ကို အေခ်ာ တည္ေဆာက္ၿပီးခပါၿပီ။ တန္ေပါင္းမ်ားစြာ အေလးခ်ိန္ရွိေရ စက္ေလွႀကီးကိုေရခ်ႏိုင္ဖို႔ကေတာ့ ထင္ထားသေလာက္ မလြယ္ခဘဲ စိန္ေခၚမႈတခု ျဖစ္ခေရလို႔ ေ၀တင္ထြန္းက ေျပာပါေရ။
“ကၽြန္ေတာ္႐ုိ႕ဆီမွာေတာ့ စက္ေလွနဲ႔ဆြဲေရ။ စက္ေလွႀကီးေတာ့ ခ်ိန္းခံုလုပ္ရေရ။ တိုင္နဲ႔ ရဟတ္စစ္ လုပ္ရေရ။ ရဟတ္စင္နဲ႔ ခ်ေရ။ အခုကအေကာင္လဲႀကီးေျမျပန္႔မွာလဲ ျဖစ္ေနေရဆိုတာ့ ေျမာင္းတူးလိုက္ရေရ။ နဲနဲေလာက္ထစ္ေနရင္ မရေတာ့ဘူး။ ခ်လို႔ မက်ေတာ့ဘူး။ အေကာင္ႀကီးေရအခါ အေလးခ်ိန္မ်ားလို႔ မမွ်ေတာ့ ေျမာင္း လုပ္လိုက္ရေရ။ ေနာက္ၿပီး ေဒပုိင္ ကမ္းေဘးဆို ခက္ရာခက္ဆစ္မရွိဘူး။ အခုက ေခ်ာင္းကမ္းေဘး မဟုတ္ေတာ့ ေနာက္ကို ဆြဲခ်လို႔ မထြက္ဘူး။ အဲ့ဒါနဲ႔ ေျမာင္းလုပ္လိုက္ရေရ။ ဒါေတာင္မွ ဒီေျမာင္းကမေပၚႏိုင္ဘူး”
ေလွစပ္ၿပီးၿပီ ဆိုေကေတာ့ အင္ဂ်င္ထိုင္ဖို႔အတြက္ လိုအပ္တာတိ ျပင္ဆင္ရပါၿပီ။ လက္သမားဆရာကေတာ့ အင္ဂ်င္တပ္ဆင္ႏိုင္ဖို႔ သူတာ၀န္ယူရေရအပိုင္းကို အခုလိုေျပာပါေရ။
“ကၽြန္ေတ္ာ႐ုိ႕ စက္ေလွလုပ္ေရသူကအၾကမ္းထည္ သတ္မွတ္ထားေရ ဦးပိုင္းကမရာအေပါက္ရယ္၊ စက္ထိုင္ဖို႔ ကမရာ ေပါက္ရယ္ကို ခန္႔မွန္းၿပီး အေပါက္လုပ္ထားေရ။ သူ႐ုိ႕ ခ်ိန္တာနဲ႔ဆိုမလြဲဘူး။ ထိုင္ဖို႔ကိစၥက သူ႐ုိ႕အပိုင္း သူ႐ုိ႕ထိုင္ဖို႔ အပိုင္းကို ကၽြန္ေတာ္မွာက ခ်ိန္ထားေရ။”
ေယေလ့သင့္ တကယ့္အင္ဂ်င္အစိတ္အပိုင္းတိတပ္ဆင္ဖုိ႔ကေတာ့ စက္မႈပညာရွင္လိုအပ္လာပါၿပီ။ ဇာအရြယ္အစား ေလွမွာ ဇာအင္ဂ်င္အရြယ္အစားတပ္မလဲ၊ ပန္ကာ၊ ၀င္႐ိုး၊ အပိုပစၥည္းတိကအစ ကၽြမ္းက်င္သူကို တိုင္ပင္ၿပီး အမွားအယြင္း မရွိေအာင္ တြက္ခ်က္ပနာ ၀ယ္ယူရပါေရ။
“ပိုင္ရွင္က စက္ပိုင္းဆိုင္ရာကို မကၽြမ္းက်င္ဘူး။ စက္အေဟာင္းတိ၊ သံုးၿပီးသားတိ၊ ေနာက္ၿပီး စက္အထဲမွာ ပါလာေရ ပန္႔႐ုိ႕ ေနာ္ဇယ္႐ုိ႕ က႐ိုင္း႐ုိ႕ ယင္းခ်င့္တိ့ မေကာင္းစြာနဲ႔ က်မွာစိုးလို႔ စက္ထုိင္မယ့္ စက္ဆရာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သေဘၤာ ေမာင္းေနေရ စက္ဆရာႀကီးပဲျဖစ္ျဖစ္ အကူအညီေတာင္းၿပီး ရန္ကုန္ကို စရိတ္ခံၿပီး ေခၚလားရေရ။ လုိအပ္ေရ ပန္ကာ၊ ရွပ္႐ိုး၊ ဂီယာ၊ လိုအပ္ေရ စက္အစိတ္အပိုင္းအားလံုးကို ျပည့္ျပည့္စံုစံု ၀ယ္ၿပီးမွ ကိုယ္ေလွတည္ေရေနရာျဖစ္ျဖစ္၊ ေက်ာက္ျဖဴမွာ ျဖစ္ျဖစ္ ထိုင္ၾကေရ။ အဲ့ဒီအခါမ်ိဳးမွာ စက္ဆရာကို ခရီးစရိတ္အျပင္ ဉာဏ္ပူေဇာ္ခ တစ္သိန္း ႏွစ္သိန္း ေလာက္ေတာ့ ပီးၾကေရ။ လူတိုင္းပီးေရ။ ပိုင္ရွင္တိုင္းပီးပါေရ။”
လိုအပ္ေရ စက္ပစၥည္း အစံု စုေဆာင္းၿပီးၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေမာင္းႏွင္ႏိုင္ေရအဆင့္ေရာက္ေအာင္ စက္ဆရာကို အပ္ၿပီး အင္ဂ်င္ တပ္ဆင္ရပါဖုိ႔ပါဗ်ာလ္။ ပစၥည္းအားလံုး အစံုဆိုေကေတာ့ စက္တပ္ဆင္ဖို႔အတြက္ စက္ေလွရဲ့ အရြယ္အစားအလိုက္ ငါးရက္က ရက္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေလာက္အထိ အခ်ိန္ပီးရပါေရ။
“အင္ဂ်င္ထိုင္ဖုိ႔ စက္ဆရာကေတာ့ သူသံုးဖုိ႔ ပစၥည္း လွ်ပ္စစ္၊ ဂြင္း၊ ဂြ၊ စသည္ကေတာ့ သူ႔အပိုင္း သူ႔မွာပါရဖုိ႔။ ကၽြန္ေတာ္႐ုိ႕ဘားက အင္ဂ်င္၊ ပန္ကာ၊ ရွပ္႐ိုး၊ ဂီယာ၊ လိုအပ္ေရ မူလီအားလံုးပီးဖုိ႔။ မီးစက္သံုးဖုိ႔ဆုိရင္ မီးစက္ႏိႈးပီးဖုိ႔။ စက္ထုိင္ေရ ေစ်းႏႈန္းက လက္ရွိေပါက္ေစ်း တ႐ုပ္နီအင္ဂ်င္ ၁၈ ေကာင္၊ ၂၅ေကာင္ေလာက္ဆို သံုးသိန္းေလာက္ပဲ ရွိေရ။ ရွစ္လံုးထိုး အင္ဂ်င္ႀကီးဆို ရွစ္သိန္း၊ ဆယ္လံုးထိုးအင္ဂ်င္ႀကီးဆို ဆယ္သိန္း၊ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္း ျပသနာမရိွဘူး။ စက္ဆရာက သူ႔အိမ္ကသူ လုပ္လို႔ရေရ။ ေယေလ့သင့့္္ နယ္မွာထုိင္ဖုိ႔ဆိုရင္ေတာ့ စက္ဆရာရဲ့ စားစရိတ္ကိုပါ တာ၀န္ယူပီးရေရ။”
အခုေတာ့ စက္ေလွတစ္စီးကို ေဆာက္လုပ္တပ္ဆင္ၿပီးခပါဗ်ာလ္။ အင္ဂ်င္အစိတ္အပိုင္းတိ တပ္ဆင္ၿပီးေကေတာ့ စမ္းသပ္ ေမာင္းႏွင္ႏိုင္ဖို႔ စိတ္အားထက္သန္ေနၾကပါေရ။ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ တည္ေဆာက္ခရေရ စက္ေလွတစီးရဲ့ တန္ဖိုးကေတာ့ မူလ ေမွ်ာ္မွန္းထားတာထက္ ပိုမိုကုန္က်ခေပမယ့္ ပင္လယ္ျပာထဲမွာအစုန္အဆန္ လွလွပပေျပးလႊားခုတ္ေမာင္းေနမယ့္ စက္ေလွႀကီးကို ျမင္ေယာင္ၿပီး ကိုထြန္းႂကြယ္က စက္ေလွကို ဇာပုိင္ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းဖုိ႔ဆိုတာေျပာျပခပါေရ။
“အဆိုးဆံုးကေလွတစီးအခ်ိန္မတန္ပဲ ပ်က္စီးလားေရဆိုစြာ ပိုင္ရွင္ရဲ့ ဂ႐ုစိုက္မႈ အားနည္းလို႔၊ ေလွတစီးကို ေျခာက္လ တႀကိမ္ ….. ကၽြန္ေတာ္႐ုိ႕ဘားမွာေတာ့ စုန္းေခၚေရ။ မီးတိုက္ေရေပါ့။ ေရထဲမွာပလုပ္တိ၊ ဂ်င္းတိ (ဒီေရပိုး) ရွိေရေလ။ ပံုမွန္ ၆ လတၾကိမ္ ဂ်င္းရွင္းဖုိ႔၊ မီးတိုက္ဖုိ႔၊ ဂ်င္းခံေဆး Red Oxide သုတ္ဖုိ႔၊ အဲလိုပံုမွန္လုပ္ပီးႏိုင္ရင္ ကိုယ္မွန္းထားေရ ဆယ္ႏွစ္အတြင္းလဲ ဇာမွ မျဖစ္ရဘူး။ ဆယ့္ငါးႏွစ္အတြင္း ဇာမွမျဖစ္ရဘူး။ ရာသီဥတုေၾကာင့္ ျမဳပ္စြာ႐ုိ႕၊ ကြဲစြာ႐ုိ႕၊ ေက်ာက္ေဆာင္တိုက္မိတာ႐ုိ႕ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္က်ေတာ့ ဇာသူမွမျမင္ႏိုင္ဘူးေျပာလို႔လဲမရဘူး။”
906 total views, 1 views today