ကုိေအာင္ ၊ ႐ုိးမေရဒီယုိမဂၢဇင္း
ဒါးလက္ေခ်ာင္း ရွမ္းကုန္းရြာေလးရဲ့ အိမ္တအိမ္ေပၚမွာ ေရာက္ရွိေနၾကတဲ့ ဧည့္ပရိတ္သတ္ေတြက စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ရာ ျမင္ေတြ႔ေနရပါတယ္။ စုန္းေတြကို လာေရာက္ဖို႔ ရြာနဲ႔ နတ္ဆရာႀကီးက ဖိတ္ေခၚေနၿပီး ဆရာႀကီးရဲ့ လက္ေထာက္ တေယာက္ကေတာ့ ေမာင္းကို အခ်က္မွန္မွန္တီး၊ ေနာက္တေယာက္က စားေသာက္ဖြယ္ရာ ထည့္ထားတဲ့ စေကာကို သစ္သားေယာက္မနဲ႔ တခ်က္ခ်င္းမွန္မွန္ေခါက္ေနတဲ့ အသံေတြကလည္း လူတိုင္းရဲ့ စိတ္ကို လႈပ္ရွားေစပါတယ္။
သူတို႔ ဘာေတြလုပ္ေနၾကတာလဲ၊ ဘာေၾကာင့္ စုန္းေတြကို ဖိတ္ေခၚေနၾကတာလဲ၊ စုန္းေတြက ဘယ္လိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ လာၾကမွာလဲ၊ ၀င္ေရာက္ေလ့လာရင္းနဲ႔ ပြဲကို ဦးေဆာင္သူ နတ္ဆရာႀကီး ဦးေမာင္ေႏွာင္းကို ေမးျမန္းၿပီး တင္ဆက္ ေပးသြားမွာပါ။
အမ္းၿမိဳ႕နယ္ ဒါးလက္ေခ်ာင္းထဲမွာ ေနထိုင္ၾကတာကေတာ့ ခ်င္းလူမ်ိဳး အမ်ားစုပါ။ ေတာင္ယာလုပ္ငန္း လယ္လုပ္ငန္း သစ္ခုတ္ ၀ါးခုတ္လုပ္ငန္းေတြနဲ႔ အဓိက အသက္ေမြးၾကပါတယ္။ ႐ိုး႐ိုးသားသား ေနထိုင္ၾကသလို ကိုးကြယ္ ယံုၾကည္မႈ ကလည္း ေရွးယခင္က အတိုင္းပဲ တည္ရွိေနတုန္းပါ။ ေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့ နတ္ေတြ စုန္းေတြရွိၿပီး ေတာေတာင္၊ ရပ္ရြာ စည္းကမ္းေတြကို အမွတ္တမဲ့ျဖစ္ေစ ေဖာက္ဖ်က္မိရင္ အေစာင့္နတ္ေတြ၊ စုန္းေတြက ဖမ္းစားတတ္ၿပီး လူမွာက်န္းမာေရး ထိခိုက္တတ္တယ္၊ အလုပ္အကိုင္ စီးပြားေရး ထိခိုက္တယ္လို႔ ယုံၾကည္ၾကပါတယ္။ အခု ရွမ္းကုန္းရြာက ေနအိမ္ထဲမွာ ေနထိုင္သူတေယာက္ က်န္းမာေရးမေကာင္းလို႔ ႐ိုးရာ ပဆန္းနည္းပညာနဲ႔ ကုသေပးေနတာပါ။ ဆရာဦးေမာင္ေႏွာင္းက အခုလို ရွင္းျပပါတယ္။
“စုန္းေတြ၊ နတ္ေတြ၊ ခံုးေတြဆိုတာ ….. ေနတဲ့ေနရာမွာ စုန္းရွိတယ္၊ ေနတဲ့ေနရာမွာ နတ္ရွိတယ္။ ဒီေတာင္မွာေနရင္ ဒီေတာင္ေစာင့္နတ္ရွိတယ္။ ဒီအိမ္မွာေနရင္ ဒီအိမ္ေစာင့္နတ္ရွိတယ္။ ေနာက္ဆံုး စားဖိုမွာ မီးဖိုေစာင့္နတ္ ရွိတယ္။ မီးကို တံေတြးနဲ႔ အရမ္းကာေရာ မေထြးရ။ ေထြးလို႔ရွိရင္ ဖမ္းတယ္။ ဖမ္းလို႔ရွိရင္ ၾကက္ကေလးနဲ႔ မီးဖိုမွာ တဲကေလး ေဆာက္ၿပီး ပဆန္း ပူေဇာ္ရတယ္။ အဲ့လိုပူေဇာ္ရင္ ဘာေဆးမွကုလို႔မေကာင္းတဲ့ အနာကို ပဆန္း ေဟာတာနဲ႔ ေပ်ာက္သြားတယ္။ စုန္းဆိုတာ စုန္းအျခားပဲေနတယ္။ စည္းနဲ႔ ကမ္းနဲ႔ သစၥာနဲ႔၊ သမာဓိနဲ႔ပဲေနတယ္။ သူတို႔ရဲ့ သစၥာ သမာဓိကို မသိလို႔ နင္းမိတယ္။ ေက်ာ္မိတယ္။ ေဖာက္ျပန္မိတဲ့အခါ သူတို႔ရဲ့ စည္းက် ၀ါးက်ႏႈန္းနဲ႔ ဖမ္းတယ္။ သူေပးခ်င္တဲ့ အဖ်ား အနာ၊ အပူ အဆာ၊ အက်ိ အခၽြဲ၊ အေညာင္း အညာ၊ ေပးထားတယ္။ ေပးထားေတာ့ ဟို လူနာကခံစားရတယ္။”
ဒီလို ကုသဖို႔အတြက္ စုန္းေတြ ကို ဖိတ္ေခၚတဲ့အခါ ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ ဘယ္ေနရာက လာမယ္ဆိုတာေတာ့ မသိႏိုင္ပါဘူး။ ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ပဲ လာလာ၊ ဘယ္လုိနည္းလမ္းနဲ႔ပဲ လာလာ ပူေဇာ္ပသပါမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြနဲ႔ ပဆန္း ဆရာက ဖိတ္ေခၚရပါတယ္။ လိုအပ္တဲ့ အသံုးအေဆာင္ေတြျဖစ္တဲ့ ေမာင္း၊ ဒါး၊ လွံ၊ ပလိုင္း၊ ဆန္ေကာ၊ ေခါင္ရည္ဗူး၊ စသည္ျဖင့္ အစံုအလင္ပါေအာင္ ခင္းက်င္း ျပင္ဆင္ရပါတယ္။ ထမင္း၊ အသားတမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ေခါင္ရည္၊ မုန္႔ဆီေၾကာ္၊ ေပါက္ေပါက္ စသည္ျဖင့္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ပံုစံအတိုင္း စီမံခ်က္ျပဳတ္ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
“လူေယာင္ေဆာင္လို႔လာပါ။ ၾကက္ေယာင္ေဆာင္လို႔လာပါ။ ၀က္ေယာင္ေဆာင္လို႔လာပါ။ ေခြးေယာင္ ေဆာင္လုိ႔လာပါ။ ဖမ္းတဲ့ ဆီးတဲ့ေနရာမွာ လူနာက ေကၽြးဖို႔ ေမြး ဖို႔၊ သတ္ထံုး သတ္ေပးမယ္၊ သတ္လွည့္ သတ္ ေပးမယ္။ ၿပီးရင္ အူစံု အသည္းစံုနဲ႔၊ ဆီနဲ႔ ေရနဲ႔ အေၾကာ္နဲ႔ အေလွာ္နဲ႔၊ အေမႊးနဲ႔ အႀကိဳင္နဲ႔၊ ေကၽြးမယ္ ေမြးမယ္ ပူေဇာ္မယ္ ပသမယ္၊ ခမယ္၊ ယမယ္၊ ဥပမာအားျဖင့္ ခုနစ္ရက္သား သမီး ဦးထြန္းေအးကို နဂိုအတိုင္းျဖစ္ေအာင္ ခၽြတ္ပါ၊ လႊတ္ပါ။ ဆိုတဲ့ဟာကို ေတာင္းပန္ရတယ္။ ဒါကို အေျခခံရတာေပါ့။ အဓိကကေတာ့ လူနာနဲ႔ စုန္းကို အေျခခံၿပီး ေဟာေပးရတယ္။ ဒီလို မဟုတ္ပဲ က်ရာေျပာဆိုၿပီးေတာ့ ထမင္းေတြ ၀က္သားေတြ စားၾကဆိုေတာ့လဲ မဟုတ္ဘူး”
ဒီလို ဖိတ္ေခၚၿပီးတဲ့အခါ ဆန္ေကာထဲမွာ ထမင္း၊ ေခါင္ရည္၊ ၀က္သား အူစံု အသည္းစံု၊ မုန္႔ဆီေၾကာ္၊ စသည္ျဖင့္ ျပင္ဆင္ၿပီး လက္ေထာက္ဆရာက အဲ့ဒီဆန္ေကာကို သစ္သားေယာင္းမနဲ႔ ေခါက္ကာ စုန္းေတြကို စားေသာက္ဖို႔ ေကၽြးေမြးရပါတယ္။ စားေသာက္ၿပီးရင္ ဖမ္းထားတဲ့ လူနာကို ျပန္ေကာင္းလာေအာင္ လႊတ္ေပးဖို႔ ေတာင္းပန္ရပါတယ္။
“အဲ့ဒီအထဲမွာ အစားအစာေတြ ျပည့္စံုေအာင္ တည္ၿပီးေတာ့မွ တုတ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေခါက္လို႔မရဘူး ထမင္းေမႊတဲ့ ေယာက္မနဲ႔ပဲ ေခါက္လို႔ရတယ္။ ထမင္းေမႊတဲ့ ေယာက္မမွာ အမိန္႔အာဏာေတာ္ေတာ္ရွိတယ္။ လိပ္ျပာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ သူက ေခါက္ေပးတယ္။ ဒီ စုန္းေတြ လာၿပီး စားၾကပါ။ ဟိုမမာတဲ့ လိပ္ျပာလဲလြတ္ပါဆိုတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔ ေယာက္မနဲ႔ ဆန္ေကာကို ေခါက္ေပးရတယ္။ ၾကားေအာင္ လို႔ … ။ စားပါလို႔။ ဒီမွာ ဒီမွာ လာပါ စားပါလို႔ ေနရာ ျပတာေပါ့။”
တကယ္ေတာ့ ဒီ စုန္းေခါက္ပြဲ အစီအစဥ္ေတြ ေဆာင္ရြက္ဖို႔အတြက္ ပဆန္းဆရာႀကီး တေယာက္တည္းနဲ႔ မျဖစ္တဲ့အတြက္ လက္ေထာက္ တပည့္ေတြနဲ႔ စုန္းအႀကီးအကဲေနရာမွာ ေဆာင္ရြက္ဖို႔လူေတြကို ႀကိဳတင္ေရြးခ်ယ္ထားရပါတယ္။ စုန္းေခါက္ ပူေဇာ္မယ့္ တဲငယ္ေလးကို ေရာက္ဖို႔အတြက္ ရြာလည္လမ္းကပတ္ၿပီး လွည့္လည္ရတာပါ။ ပဆန္းဆရာႀကီးက ေရွ႕ဆံုးက ဒါးကို ထမ္းၿပီး ဦးေဆာင္ရသလို လက္ေထာက္တပည့္ေတြက အစဥ္အတိုင္း လိုက္ပါၾကရပါတယ္။
“ပဆန္းဆရာက ဆန္ေကာလဲ မကိုင္ႏိုင္ဘူးဆိုေတာ့ ဆန္ေကာကိုင္ဖို႔ တပည့္ကို ေရြးရတယ္။ ေနာက္ ေမာင္းတီးမယ့္ လူေရြးရတယ္။ ၀က္ထမ္းႏိုင္မယ့္လူ အင္အားရွိမယ့္လူကို ေရြးရတယ္။ ေရွ႕ေနာက္ ႏွစ္ေယာက္ လိုပါတယ္။ ေခါင္ဘူး ေတြ ေခါင္ရည္ေတြထမ္းဖို႔ ျခင္းၾကားပို႔ဖို႔ လူ ႏွစ္ေယာက္ေရြးရပါေသးတယ္။ ၿပီးရင္ ေပါက္ေပါက္နဲ႔ မုန္႔ဘူးကိုင္ဖို႔လူကို ေရြးရေသးတယ္။ ကြမ္းအစ္နဲ႔ လွံ ကိုင္ဖို႔လူကိုလဲ ေရြးရေသးတယ္။ အဲ့ဒါ ၿပီးရင္ အမွား အမွန္ကို ၾကည့္႐ႈဖို႔ စုန္းမင္းႀကီးလို႔ ႏွစ္ေယာက္၊ မွားသြားလို႔ရွိရင္ အႀကံဉာဏ္ေပးႏိုင္ဖို႔ အမာခံ ႏွစ္ေယာက္ ေရြးရပါတယ္။ အဲ့ဒီေလာက္နဲ႔ အဆင္ေျပပါတယ္။ အဲ့ဒီေလာက္နဲ႔ စုန္းေခါက္ပြဲကို လုပ္လို႔ရပါတယ္။”
သတ္မွတ္ထားတဲ့ အစီအစဥ္အတိုင္း လွည့္လည္ၿပီး တဲငယ္ေလးကို ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ စုန္းေတြကို ေကၽြးေမြးၾကပါေတာ့မယ္။ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ရမယ့္ လက္ေရြးစင္ တပည့္ေနာက္လိုက္ေတြက အစီအစဥ္တက် အမွားအယြင္း မရွိရေအာင္ ဂရုတစိုက္ လုပ္ကိုင္ေပးရပါတယ္။
“နံပါတ္ ၁ ကေတာ့ စုန္းပဲ။ စုန္းကို လက္ေဆးဖို႔ ေရလဲေလာင္းေပးရတယ္။ လက္မေဆးပဲနဲ႔ ဘယ္သူမွ မစားဘူး။ လက္ေဆးၿပီးမွ ေပါက္ေပါက္၊ ၿပီးေတာ့ မုန္႔။ ၿပီးမွ ေဆးလိပ္ ကြမ္းယာ၊ ၿပီးမွ ထမင္းေတြ ဟင္းေတြ၊ ၀က္သားေတြ စံုေအာင္ တင္ေပးတယ္။”
ပဆန္းဆရာရဲ့ လုပ္ပံုကိုင္ပံု အစီအစဥ္ေတြ မွားယြင္းတာ မျပည့္စံုတာ ရွိ မရွိကို စုန္းမင္းႀကီးႏွစ္ေယာက္က ေစာင့္ၾကည့္ ေပးရပါတယ္။ အဲ့ဒီ စုန္းမင္းႀကီး ႏွစ္ေယာက္ကို ျပည္ေတာ္သမီးနဲ႔ ျပည္ေတာ္သူႀကီးလို႔ သတ္မွတ္ေပးထားရၿပီး ပဆန္း ဆရာႀကီးရဲ့ ေဆာင္ရြက္မႈေတြကို စုန္းမင္းႀကီးႏွစ္ေယာက္တို႔က ျပည့္စံုတယ္၊ ေက်နပ္တယ္လို႔ ေျဖဆိုတဲ့အခါမွ တင္ေျမႇာက္ ပူေဇာ္ပြဲ ေအာင္ျမင္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
“ျပည္ေတာ္သမီးဆိုတာ မိန္းမ၊ စုန္းမ။ ျပည္ေတာ္သူႀကီးဆိုတာ စုန္းဖို။ စုန္းမကို အရင္ေမးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္တာ ကိုင္တာေတြ၊ မွန္ပါသလား။ စံုပါသလား ေစ့ပါသလား။ ဟုတ္ေကာ ဟုတ္ရဲ့လား။ ဟုတ္ပါတယ္လို႔ ေထာက္ခံတယ္။ ေထာက္ခံၿပီးမွ ေယာက်ာ္းကို ေမးတယ္။ စုန္းမင္းႀကီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္တာကိုင္တာ၊ ေျပာတာ ဆိုတာေတြ မွန္ရဲ့လား။ မွန္ပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ ဆိုမွ အဲ့ဒီခါမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ျပန္လွည့္ခြင့္ရတယ္။ သူတို႔ရဲ့ ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ပါ။”
ဦးေမာင္ေႏွာင္း အခုလို စီရင္ေကၽြးေမြးေနတာကေတာ့ ရြာလယ္စုန္းလို႔ ေခၚတဲ့ စုန္းအမ်ိဳးအစားပါ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ထပ္လဲ အဆင့္အငယ္စား တျခားစုန္း အမ်ိဳးအစားေတြလဲ ရွိေသးတယ္၊ အမ်ိဳးအစားကို လိုက္ၿပီး ျပင္ဆင္ ေကၽြးေမြးရတဲ့ အစီအစဥ္ေတြလဲ ကြဲျပားပါတယ္။
“စုန္းေပမယ့္လို႔ စုန္းငယ္ကေလးေတြရွိေသးတယ္။ စုန္းငယ္ဆိုတာ အ၀မွာ ျခင္းၾကားေလးထဲမွာ ဖက္ရြက္ကေလးနဲ႔ အဲ့လိုေကၽြးတာရွိေသးတယ္။ ေခါက္တာေတြေတာ့ ဒီပံုစံပဲ ေခါက္တာပဲေပါ့ေနာ္။ ေကၽြးတာကေတာ့ ၾကက္ပဲ ေကၽြးတယ္။ အဲ့ဒီစုန္းက ေခ်ာင္းလဲပိုင္ေသးတယ္။ ေခ်ာင္းမွာလဲ ဆန္ေကာနဲ႔ ေခြးနဲ႔ ေကၽြးရပါတယ္။ အဲ့လို သုံုးမ်ိဳးရွိပါတယ္။”
ဒီေလာက္နဲ႔လဲ မၿပီးေသးပါဘူး။ အဓိက ပူေဇာ္ရမယ့္ စုန္းေတြကို စားေသာက္ဖြယ္ရာ အစံုနဲ႔ ပူေဇာ္ရသလို ေနာက္လိုက္ ေနာက္ပါ စုန္းေတြအတြက္လဲ ျပင္ဆင္ေကၽြးေမြးရေသးတာပါ။
“အဲ့ဒီစုန္းေတြကို ပူေဇာ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ …… စုန္းကလဲ စုန္းတမ်ိဳးလဲ မဟုတ္၊ စုန္းအ႐ူးေတြ၊ အႏွမ္းေတြ၊ အက်ိဳးေတြ၊ အပဲ့ေတြ၊ အဲ့ဒါေတြကိုလည္း ေအာက္ကေန ဖက္ရြက္ေလး ႏွစ္ရြက္ခံၿပီးေတာ့ စုန္းအ႐ူးေတြ၊ စုန္း အႏွမ္းေတြ၊ စုန္းအမိုက္ေတြ၊ စုန္း အ, အ ေတြကိုလည္း ေက်နပ္ပါေစေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေကၽြးေမြးရပါတယ္။”
စုန္းေတြကို တည္ခင္းေကၽြးေမြးရတဲ့ ထံုးစံအတိုင္းပဲ ပဆန္းဆရာႀကီးနဲ႔ အဖြဲ႔၀င္ေတြကလည္း စားေသာက္ၾကရပါတယ္။
“သူတို႔ရဲ့ စားထံုးေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က စားေပးရတယ္နဲနဲစီ။ အစု အစုလိုက္ေလးေပါ့။ စုန္းက စားထံုး စုန္းက စားလွည့္၊ စုန္းကေသာက္ထံုး စုန္းက ေသာက္လွည့္၊ စုန္းက ေခါင္ရည္ေသာက္တာကို ေသာက္ထံုး ေသာက္ေပးရတယ္။ စားထံုး စားေပးရတယ္။”
အစီအစဥ္ေတြ တဆင့္ၿပီးတဆင့္ ေဆာင္ရြက္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ လာေရာက္တဲ့ ဧည့္သည္ေတြကို ေကၽြးေမြးဧည့္ခံရတဲ့အလွည့္ ေရာက္ပါၿပီ။ အဲ့ဒီလုိ ေကၽြးေမြးၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ စုန္း ေခါက္ပြဲလဲ အဆံုးသတ္ပါၿပီ။ စုန္း အျပင္ ႐ိုးရာအစြဲအလန္း တမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ ခံုး၊ ေနာက္ၿပီး ေတာနတ္၊ ေတာင္နတ္၊ ေခ်ာင္းနတ္၊ စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိတယ္လို႔ ယံုၾကည္ၾကပါတယ္။ အခုလို နာမက်န္းျဖစ္တဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ပဆန္းဆရာက တြက္ခ်က္ေပးရၿပီး စုန္းေၾကာင့္မဟုတ္ပဲ တျခား နတ္ ဖမ္းစားတာေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာဆိုရင္ ပူေဇာ္ကုသတဲ့ဓေလ့ထံုးစံေတြကလည္း ကြဲျပားတာလဲရွိပါတယ္။
“စုန္းမဟုတ္ပဲနဲ႔ မမာလို႔ရွိရင္ ခံုး သြင္းလို႔ ရတယ္။ ၀က္နဲ႔ပဲ သြင္းပါတယ္။ ေခါင္တည္ၿပီးေတာ့မွ ဖက္ရြက္ေလးေတြ တည္ၿပီးေတာ့ ပဆန္းေဖာ္ၿပီး ခ်ည္မွ်င္ပတ္ၿပီးေတာ့ ခံုးကုတယ္လို႔ ရွိေသးတယ္။ အဲ့ဒီလို ခံုးၿပီးရင္ ခံုး မဟုတ္ပဲ ေတာက နတ္စိမ္းဖမ္းတယ္လို႔လဲ ရွိေသးတယ္။ နတ္စိမ္းမွာေတာ့ တဲကေလးေဆာက္ၿပီး အဲ့ဒီတဲကေလးမွာ …. အငယ္က်ေတာ့ ၀က္နဲ႔၊ အႀကီးက်ေတာ့ ဆိတ္နဲ႔ေပါ့ …. အမ်ိဳးအမ်ိဳးရွိတယ္။ အခုလိုပဲ တဲထဲမွာဖက္ကေလးခင္း၊ ခြက္ကေလးနဲ႔ ေရတည္ၿပီး ပဆန္းဆရာက ပူေဇာ္ရတာေတြရွိတယ္။ ပူေဇာ္ၿပီးေတာ့မွ အဲ့ဒီထဲမွာပဲ အသားေတြကို ပံုၿပီးေတာ့ ျပန္ၿပီး ရုတ္သိမ္းတဲ့စကားနဲ႔ ပံုတဲ့စကားနဲ႔ အညီ ရုတ္သိမ္းၿပီးေတာ့ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ရတဲ့ အစဥ္အလာေတြရွိတယ္။”
အခုလို နာမက်န္းလို႔ ကုသေပးရတာမ်ိဳးရွိသလို မဂၤလာပြဲေတြမွာလဲ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စည္းကမ္းအတိုင္း နတ္ေတြကို ပူေဇာ္ရတာမ်ိဳးလဲ ရွိပါေသးတယ္။ မဂၤလာေဆာင္ပြဲေတြမွာ လုပ္ေဆာင္ရမယ့္ ထံုးစံ၊ စားေသာက္ရမယ့္ ထံုးစံေတြကို လိုက္နာရပါတယ္။
“မဂၤလာပြဲေပါ့။ သမီးလင္ေနာက္ ပါသြားလို႔ မိဘကို ေက်းဇူးဆပ္လာမယ့္ မဂၤလာပြဲ၊ ေခါင္ေတြနဲ႔ တည္လာတယ္။ ၀က္ေတြ ဖုတ္လာတယ္။ အဲ့ဒါေတြက်ေတာ့ အဲ့ဒီေလာက္ ပူစရာမလိုေတာ့ဘူး။ ၀က္သားကို အစုေလးတပံု ႏွစ္ပံု ပံုၿပီးေတာ့ အားလံုးက စားမယ္။ စားေပမယ့္ သမီးတို႔ အစဥ္အလာက အဲ့ဒီ၀က္သားကို မစားရဘူး။ သမီးတို႔ အစဥ္ဘက္က စားရဘို႔အတြက္ မိဘတို႔က ႀကက္သားေတြကို ေကၽြးရတယ္။ အဲ့ဒါေတြရွိတယ္။”
အဲ့ဒီအျပင္ စီးပြားေရးလုပ္ေဆာင္တဲ့ေနရာမွာလဲ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အစီအစဥ္ေတြအတိုင္း ေဆာင္ရြက္ရၿပီး ဒီလိုပြဲေတြကေတာ့ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲလဲ ျဖစ္ပါတယ္။
“အဲ့ဒါၿပီးရင္ ဘာရွိေသးလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာ ေတာင္မွာ ေတာင္ယာလုပ္စားတဲ့အခါ ေရွးလူႀကီးေတြ လက္ထက္မွာ ေပ်ာ္ပြဲေတြရွိေသးတယ္။ ေကာက္ခ်ည္သြပ္ပြဲတို႔၊ ယာနတ္ပြဲတို႔၊ ပြဲႀကီး ပြဲေကာင္းေတြ ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာလဲ ၀က္နဲ႔ပဲ ေကၽြးတယ္။ ေဆြမ်ိဳး ညာတကာေတြ ဖိတ္ၿပီးေတာ့ ပဆန္းေတြ ေဟာ၊ ပဆန္းသီခ်င္းေတြဆို၊ ေခါင္ေတြ ေသာက္လိုက္၊ ေပ်ာ္လိုက္ပါးလိုက္၊ အဲ့ဒီလို လုပ္တယ္။”
ဒါေပမယ့္ ေခတ္ကာလေျပာင္းလဲလာတာ၊ ေခတ္ ပညာတတ္ေျမာက္လာတာ၊ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ေကာင္းမြန္လာတာေတြေၾကာင့္ ဓေလ့ထံုးစံေတြလဲ တစစ ေျပာင္းလဲလာပါၿပီ။ ယခင္က ေတာင္ယာစိုက္ခ်ိန္ ပူေဇာ္ရတဲ့ စပါးလိပ္ျပာနတ္ကို ပူေဇာ္ပြဲဆိုရင္ ေပ်ာက္ကြယ္သေလာက္ ျဖစ္လာပါၿပီ။
“ရခိုင္ျပည္မွာပဲ ရွိေတာ့တယ္။ စပါးရဲ့လိပ္ျပာဟာ။ ရခိုင္ျပည္က စပါးရဲ့ လိပ္ျပာဟာ ခဏကေလး ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီကိုလဲ လွည့္ၾကည့္ပါဦး။ ခဏကေလး ၾကည့္ေပးပါဦးလို႔ ေတာင္ေပၚကေန လွမ္းလွမ္းၿပီးေတာ့ ေခၚတဲ့ နတ္ေတြရွိတယ္။ ၀က္နဲ႔ပဲ ေခၚရတယ္။ အခုေတာ့ ယာလဲမလုပ္ေတာ့ဘူး။ ဘာလဲမလုပ္ေတာ့ဘူး။ နတ္လဲ မရွိေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒီ နတ္လဲ ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲ မသိေတာ့ဘူး။ အဲဒီပြဲလဲ မရွိေတာ့ဘူး။ အခုေတာ့ နာေရးမွာ ကုသေပးတဲ့ အလုပ္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။”
ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ေခတ္အေျခအေနကိုလိုက္ၿပီး မိသားစု စား၀တ္ေနေရးအတြက္ တျခားစီးပြားေရးလုပ္ငန္းကို တြဲဖက္လုပ္ကိုင္ေပမယ့္ နာမက်န္းျဖစ္တိုင္း၊ စီးပြားေရးအခက္အခဲျဖစ္တိုင္း ပဆန္းေဟာေပးဖို႔ ကုသေပးဖို႔ ဦးေမာင္ေႏွာင္းကို ေခၚသူေတြရွိေနေသးလို႔ စီးပြားမရွာႏိုင္တာ ဦးေမာင္ေနွာင္းပါ။
“လုပ္မယ့္ ဆဲဆဲမွာ လာေနၿပီ ပဆန္းေခၚဖို႔။ မသြားဘူးဆိုရင္ မေတာ္တဆ ေသသြားလို႔ရွိရင္ ရန္သူလို ျမင္သြားၿပီ။ ေၾသာ္ ဒီ ဦးႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္သမီးကို မကုေပးလို႔၊ ေခၚဆိုတဲ့အခါ မလာလို႔၊ လြန္သြားလို႔ ေသရတယ္ဆိုၿပီးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရန္သူလို ျမင္မွာစိုးလို႔ ကၽြန္ေတာ္က မပ်က္မကြက္ ထမ္းေဆာင္ရပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ သူတို႔ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေၾကးေငြ ပိုက္ဆံ ဖူလံုေအာင္ မျဖည့္စြမ္းႏိုင္ေတာ့ ဆင္းဆင္းရဲရဲ အငတ္ငတ္ အမြတ္မြတ္နဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ တမိသားစုလံုး ခံစားရပါတယ္။”
ေခတ္ကာလအေျခအေန ဘယ္လိုေျပာင္းေျပာင္း ႐ိုးရာ အစြဲအလန္းေတြနဲ႔ ယံုၾကည္မႈေတြရွိေနေသးသမွ်ေတာ့့ ဆရာ ဦးေမာင္ေႏွာင္း ပဆန္းဆက္ေဟာေနရဦးမွာပါ။
724 total views, 1 views today