ထူး | ႐ုိးမေရဒီယုိမဂၢဇင္း
အုန္းပင္တက္နည္းဟာ တကယ္တမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ လြယ္တယ္လို႔ ထင္ရေပမယ့္ တကယ့္ကို ခက္ခဲနက္နည္းတဲ့ သက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ အုန္းပင္ကို လူတိုင္းက မတက္ေရာက္ႏိုင္ပါဘူး။ နယ္ေတြမွာလည္း အဲဒီလိုပါပဲ။ အုန္းပင္ေတြသာ ေပါမ်ားၾကေပမဲ့ အုန္းပင္တက္မယ့္သူက တကယ့္ကိုရွားပါးပါတယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုရင္ အုန္းပင္တို႔ အုန္းခင္းတို႔ အမ်ားႀကီးပိုင္ဆိုင္ထားၾကေပမယ့္ အုန္ပင္တက္သမား မရွိလို႔ အုန္းသီးရည္ေသာက္ခ်င္လို႔ေတာင္ မေသာက္ၾကရပါဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆုိရင္လည္း ဒီလိုအျဖစ္ပ်က္မ်ိဳး အနည္းဆုံးတစ္ႀကိမ္တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ႀကံဳဖူးၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။
ဒီတစ္ပတ္မွာေတာ့ ပညာသည္အဆင့္ အုန္းပင္တက္သမားတစ္ဦးရဲ႕ ဘဝအေၾကာင္းကို တင္ဆက္ေပးပါ့မယ္။ ဒီေဆာင္းပါးမွာေတာ့ သူ အုန္းပင္တက္သမားတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုျဖစ္လာတယ္။ အုန္းပင္ကို တက္နည္း၊ တက္ဟန္ေတြ၊ အုန္းသီးခူး၊ ဆြတ္နည္းေတြ၊ အုန္းသီး တစ္လုံးကို အပုပ္၊ အေကာင္း ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာနည္းေတြနဲ႔ ဘယ္အသီးမ်ိဳးကို ဘယ္လိုလူေတြက ေသာက္သင့္တယ္စတဲ့ အေၾကာင္းအရာ ေတြ ပါဝင္ပါမယ္။
ထက္သန္စြာေသြးခြ်န္ထားတဲ့ ဓားတစ္လက္ကို ခါးမွာထိုး၊ ဂုန္နီအိပ္ခြံအဝါေရာင္ကို ေျခလိမ္က်စ္လုိ႔ရေအာင္ လုပ္ထားတဲ့ ႀကိဳးကြင္းသဖြယ္ ေျခထုံး တစ္ခုကို လက္မွာကိုင္ၿပီး အသားညိဳညိဳ၊ အရပ္ခပ္ပုပု လူတစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာေနပါတယ္။ သူက အသက္ ၄၀ ေက်ာ္အရြယ္ ဦးဦးစိန္ထြန္းပါ။ အေဆာတလ်င္နဲ႔ ဒီလူတစ္ေယာက္ ဘယ္ကိုေလွ်ာက္သြားေနတာပါလိမ့္။ ရြာထဲကို အုန္းပင္တက္ဖို႔ သြားေနတာပါ။
“အုန္းသီးကို မနက္ပိုင္းေအးတဲ့အခ်ိန္မွာ ခူးဆြတ္တယ္။ မနက္ဖန္တင္ဖို႔ အတြက္ ဒီေန႔ ေန႔လည္ပိုင္းေလာက္ကေန အခြံႏႊာထားတယ္။ ႏႊာ ၿပီးေတာ့ ထုပ္ပိုးထားလိုက္တယ္။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ အခုကေတာ့ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ေပါ့။ အရင္ကဆို ထမ္းပိုးနဲ႔ တစ္ဖက္တစ္ထုပ္ ႀကိမ္းႀကိမ္းျမည္သံပါေအာင္ ထမ္းၿပီးသြားရတာ။ အခုဆိုင္ကယ္ေပါတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ကယ္ရီသမားေတြကို တင္ေပးလုိက္တယ္။”
တကယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူက ကူးတိုးသည္တစ္ဦးပါ။
“အငယ္ပိုင္းကဆိုရင္ ပင္လယ္မွာ လုပ္စားတယ္။ ပင္လယ္ထဲမွာ ေလမုန္တိုင္းနဲ႔လည္း ခံဖူးတယ္။ ပင္လယ္ထဲမွာပဲ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ လည္း ေနခဲ့ဖူးတယ္။ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္က ဘယ္လိုစိတ္ကူးလည္းဆိုေတာ့ ဒီေလာက္ထိ ပင္လယ္မွာ ဒုကၡခံၿပီး မလုပ္စားေတာ့ဘူးလို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ကုန္းမွာပဲ လုပ္စားေတာ့မယ္လို႔။ လယ္လုပ္တယ္။ သူမ်ားဆီမွာ လယ္အငွားထြန္တယ္။ တစ္ႏွစ္စီထြန္တယ္ေပါ့။ မိုးရာသီလုပ္တာဟာ ေႏြရာသီစားဖို႔အတြက္ အဆင္မေျပဘူး။ မိုးခါ (ရာသီမွာ) လုပ္တာကို မိုးခါစားလိုက္ရင္ ကုန္သြားတယ္။ ကုတိုးလိုက္ရင္ ေန႔ တိုင္းဝင္ေငြရွိေနတယ္။ ၃ ေထာင္ဖိုးရရင္ ၂ ေထာင္ဖိုးေလာက္စုေဆာင္းလို႔ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလို ကုတိုးခတ္ဖို႔ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ။”
သူေနထိုင္တဲ့ ရခိုင္ျပည္နယ္ ေပါက္ေတာၿမိဳ႕နယ္က ဆံေတာ္ရွင္ကြ်န္းဟာ ပင္လယ္ကမ္း႐ိုးတန္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ တည္ရွိတဲ့အေလ်ာက္ အုန္းသီးကလည္း ေပါၾကြယ္ဝပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ေဒသမွာ ကူတိုးသည္လုပ္တယ္ဆိုရင္ ရြာပတ္ၿပီး အုန္းသီးလိုက္ဝယ္တာကေတာ့ အဆန္း မဟုတ္ပါဘူးေလ။
“အုန္းပင္တက္ျဖစ္တာကေလ စြဲစြဲၿမဲၿမဲေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အားရင္အားသလို ႀကံဳရင္ႀကံဳသလို တက္တယ္။ သပ္သပ္ႀကီး အုန္းပင္လိုက္ တက္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ နားနားေနေနေပါ့။ ၿမိဳ႕ကို မသြားရင္၊ မသြားေလ်ာက္ အုန္းသီးေတြကို လူကိုလည္းမေရာင္းဘူး။ ကိုယ့္ ဟာကိုယ္ပဲ စစ္ေတြမွာ သြားေရာင္းတယ္။ သူမ်ားကို တစ္ဆင့္ခံ ေရာင္းလိုက္တယ္ဆိုရင္ သူတို႔က အပင္ေပၚက အုန္းသီးတစ္လုံးကိုေငြ ၁၀၀ ေလာက္ပဲေပးတယ္။ ကိုယ္က ၿမိဳ႕မွာေရာင္းရင္ ၁၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ကြာသြားၿပီ။ သူမ်ားကို ေရာင္းလိုက္ရင္ အဆင္မေျပဘူး။ ကိုယ္ လည္း ေန႔တိုင္းၿမိဳ႕ကို သြားေနရေတာ့ေလ။ ၿမိဳ႕ကို မသြားရတဲ့ သူေတြမွာက အုန္းသီး ၁၀၊ ၂၀ ေလာက္နဲ႔ သြားလို႔ စရိတ္နဲ႔ မကိုက္ဘူး။ ကိုယ့္မွာဆို စရိတ္လည္း ေပးစရာမလိုေတာ့လို႔ ကုတိုးသည္ဆိုေတာ့။”
အသက္ ၄၀ ေက်ာ္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ သူဟာ ဒီအသက္ထက္ဝက္အရြယ္ေလာက္မွာ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ၿပီး အိမ္ေထာင္က်တည္းက ဒီလုပ္ငန္းကို စတင္လုပ္ကိုင္ခဲ့တာလို႔ ဆိုပါတယ္။ ေဒသအေျခအေနရ ပင္လယ္ထြက္၊ ငါးရွာ အလုပ္ေတြ လုပ္ကိုင္ခဲ့ေပမယ့္ သူကေတာ့ အဲဒီအလုပ္နဲ႔ ေနသားတက် မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူဟာ ကုန္းေပၚမွာပဲလုပ္ကိုင္ေတာ့မယ္လို႔ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၿပီး လယ္ထြန္၊ ယာလုပ္၊ အလုပ္ေတြလုပ္ကိုင္ ခဲ့သလို ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူ႔အတြက္ အဆင္ေျပမယ့္ ဒီအလုပ္ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာလို႔ ေျပာပါတယ္။
“အုန္းသီးအရည္ေသာက္ကို ေအာက္ကိုပစ္ခ်ရင္ကြဲသြားတယ္မလား။ မကြဲရေအာင္အတြက္ ဘယ္လိုလုပ္လဲဆိုရင္။ ဥပမာဗ်ာ။ လူက ၅ ေယာက္ဆိုပါေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္လုံးေသာက္မယ္ဆိုရင္ အညွာကို ႏွစ္လုံးတစ္တြဲစီ ခ်ည္လိုက္တယ္။ ၄ လုံးေပါ့။ ၄ လုံးကို ပုခုံေပၚ တင္တယ္။ ၄ လုံးပဲျဖစ္ေသးတယ္ေလ။ ၅ ေယာက္ပါေနတာေၾကာင့္ ေနာက္တစ္လုံးကို ပါးစပ္မွာကိုက္ၿပီးေတာ့ ဆင္းလာရတယ္။ တစ္ ခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ေျခထုံးထဲမွာ ထည့္ယူခဲ့လို႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အႏၱရာယ္ရွိတယ္။ ေျခေလးလာလို႔ ခ်ိတ္လို႔မရလိုက္ဘူးဆိုရင္ ေအာက္ကိုျပဳတ္က် သြားႏိုင္တယ္။”
ဒီအလုပ္ကို စစခ်င္းလုပ္တဲ့အခါမွာေတာ့ သူက အသက္ႏၱရာယ္ႀကံဳခဲ့ရတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။
“လူပ်ိဳဘဝတုန္းက တစ္ခါျဖစ္ဖူးတယ္။ တက္တဲ့အုန္းပင္ကေတာ့ အလက္အႀကီးႀကီးေပါ့။ အဲဒီအုန္းပင္က အသီးကို ထိုင္ၿပီးဆြတ္ေနတာ။ ညဥ့္သန္းေခါင္မွာ လျပည့္နဲ႔ဆိုေတာ့ လူငယ္လည္းျဖစ္လို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးတက္တာ။ တက္ေတာ့ အုန္းလက္ျပဳတ္ဆင္းလာလို႔ ဝမ္းဗိုက္ကို အငုပ္ထုိးသြားတယ္။ လခြဲေလာက္ေတာ့ ခံလိုက္ရတယ္။”
ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဒီလုပ္ငန္းနဲ႔ ေနသားတက်ရွိလာခဲ့ၿပီး ကြ်မ္းကြ်န္းက်င္က်င္ျဖစ္လာခ့ဲပါတယ္။ အုန္းပင္တက္နည္းတက္ဟန္ ေတြအေၾကာင္းကို သူက အခုလို ရွင္းျပပါတယ္။
“အုန္းပင္တက္တဲ့အခါ အေပၚကိုပဲ အာ႐ုံစိုက္ၿပီး တက္ရတယ္။ အုန္းပင္အဖ်ားကိုေရာက္ သြားၿပီဆိုတာနဲ႔ ကိုယ့္မွာလက္တစ္ဖက္နဲ႔ ကိုင္ ထားတယ္။ တစ္ဖက္နဲ႔ ဆြတ္တယ္။ ေညာင္းလာရင္ သတိထားၿပီးေတာ့ လႈပ္ရွားရတယ္။ ေညာင္းလာရင္ တုန္လာတယ္။ တုန္လာတာနဲ႔ ပႏႅင္ဖူးေပၚကို ေရာက္ေအာင္တက္ရတယ္။ လက္သာျပဳတ္က်သြားရင္ အ႐ိုးက်ိဳးသြား မယ္။ ေသရင္လည္း ေသသြားႏိုင္တယ္။ ပႏႅင္ဖူး ေပၚ တက္လို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ဆြတ္လို႔ၿပီးမွ ဆင္းရင္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာဆင္းၿပီးမွ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္လုပ္လိုက္လို႔ ဥာဏ္သာမမွီလိုက္ ရင္ ေအာက္ကိုျပဳတ္က်ၿပီ။ ေအာက္ကို ဆင္းတဲ့အခါမွာလည္း ေအာက္ကိုၾကည့္ဆင္းလို႔ မရဘူး။ အေပၚကိုပဲ ၾကည့္ဆင္းရတယ္။ ေအာက္ကိုၾကည့္လို႔ ဆင္းတာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ျမင့္ရင္ ေခါင္းေတြယိုင္လာမယ္။ အပူဒဏ္နဲ႔ဆိုရင္ လက္က ျပဳတ္က်သြားရင္ အႏၱရာယ္ရွိ တယ္။ ေအာက္ကိုလုံးဝ မၾကည့္ႏိုင္ဘူး။ ေတာ္ေတာ္ျမင့္ရင္ စိတ္လြတ္သြားႏိုင္တယ္။ ေအာက္ကိုလုံးဝမၾကည့္ပဲ အုန္းပင္ေပၚပဲ ၾကည့္ ဆင္းလာရတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ေလက အေမာဆို႔လာရင္ တစ္ပိုင္းေလာက္ကေန ေပါက္ကနဲ ခုန္ဆင္းလိုက္တယ္။ ေရာက္ၿပီဆိုၿပီးေတာ့။ ကတယ္ေတာ့ မေရာက္ေသးဘူး။ ဒီလိုဆို ရင္ဘတ္ေတြမွာ ထိခိုက္တာေတြျဖစ္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ဓားနဲ႔တက္သြားလို႔ အေပၚကိုေရာက္ရင္ ဓားတစ္ဖက္၊ အုန္းသီးတစ္ဖက္၊ အဲဒီလို လုပ္လို႔မရဘူး။ တစ္ဖက္ကို ေသခ်ာကိုင္ၿပီးမွ အုန္း ခိုင္ကို ခုတ္လို႔ ႏိုင္၊ မႏိုင္ စစ္ၾကည့္ၿပီးမွ မႏိုင္ ဘဲနဲ႔ က်ပန္းခုတ္လို႔ မရဘူး။ ဓားျပဳတ္က်ရင္ အႏၱရာယ္ရွိတယ္။”
မိသားစု ၇ ေယာက္ကို လုပ္ကိုင္ေကြ်းေမြးေနရတဲ့ ဦးဦးစိန္ထြန္းဟာ ကူးတိုးသည္တစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့အေလ်ာက္ တစ္ေနကုန္ ကူတိုး သြားေနရၿပီး အားတဲ့အခ်ိန္ေတြမွသာ အုန္းသီးေတြကို ရြာထဲက လိုက္လံဝယ္ယူရတာပါ။ ဒီလို လိုက္လံဝယ္ယူရာမွာလည္း အုန္းပင္ တက္သမားဟာလည္း သူကိုယ္တိုင္ျဖစ္သလို အခြံႏြာတာ၊ ထုပ္ပိုးတာေတြကိုလည္း သူကိုယ္တိုင္ပဲ လုပ္ေဆာင္ရတာပါ။
“အုန္းသီးက အေကာင္းနဲ႔ အပုပ္နဲ႔ တစ္ပုံစံတည္းပဲ။ ခြဲလို႔မရဘူး။ အုန္းပင္တက္ေနက်လူဆိုရင္ ကိုင္ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔သိတယ္။ ဘယ္ အုန္းသီးက အေကာင္း၊ ဘယ္အသီးက အပုပ္ဆိုတာကို ႀကီးတာ၊ ငယ္တာနဲ႔ မဆိုင္။ ႀကီးတဲ့ဟာမွာလည္း အပုပ္ပါႏိုင္သလို ငယ္တဲ့ဟာ မွာလည္း ပါႏိုင္တယ္။ ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ အေကာင္းပဲ။ ကိုင္လႈပ္ၾကည့္မွ သိတာ။ တစ္ျခားလူေတြကလည္း အေကာင္းထင္ၾကတယ္။ က်ေနာ္လက္ကိုင္ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ အပုပ္။ တကယ္ေတာ့ အုန္းသီးပုံသ႑န္က မတူဘူး။ ကိုယ္ေဒြက က်င့္သားရေနၿပီမို႔။ ကိုင္လိုက္တာ နဲ႔ ေပါ့ၿပီးေတာ့ အရည္လည္း မလႈပ္ေတာ့ဘူး။ အရည္မလႈပ္ပဲနဲ႔ ေျခာက္တာေတြလည္း ရွိတယ္။ ၅ လုံးဆိုရင္ ၅ လုံးစလုံး အရည္မလႈပ္။ ဒါေပမဲ့ အပုပ္နဲ႔ အရည္ေသာက္ခြဲျခားသိရတယ္။ ေပါ့လည္းေပါ့တယ္။ အုန္းသီးပုံသ႑ကလည္း ေပ်ာင္ၿပီးေတာ့ ျဖစ္ေနတယ္။ က်န္တာ အကုန္လုံးအေကာင္းပဲ။ နည္းနည္းေလး မသိမသာပဲကြာတာ။”
သူက အုန္းပင္တက္တာ၊ အုန္းသီးေရြးတာစတဲ့ က႑ေတြမွာပါ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ဆန္႐ုံမကလို႔ က်န္းမာေရးဆိုင္ရာ ဗဟုသုတေတြကိုလ ည္း ေလ့လာထားသူပါ။ ကုိယ္ဝန္ေဆာင္သည္ေတြက ဘယ္လို အုန္းသီးအမ်ိဳးအစားကို ေသာက္သုံးသင့္တယ္။ မူးေဝေနတဲ့သူေတြက ဘယ္အသီးမ်ိဳးကို ေသာက္သုံးသင့္တယ္။ ပုံမွန္လူေတြကေကာ ဘယ္လိုအသီးအမ်ိဳးကို ေသာက္သုံးသင့္ပါသလဲ။
သူေျပာျပတာက “အုန္းသီးအငယ္ အသားမပါတဲ့ အုန္းသီး။ အဲဒီအုန္းသီးကို ရင္ပူကပ္တယ္။ ထမင္းစားလို႔မရဘူး။ ေအာ့အန္တဲ့သူေတြ ဟာ အသားမပါတဲ့ အုန္းသီးကိုေသာက္လိုက္တဲ့အားျဖင့္ အရက္ေသာက္ထားတဲ့သူဟာ စိတ္ေတြလန္းဆန္းသြားတယ္။ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ သည္ ေသာက္သင့္တာက အသားလည္း သိပ္မပါရဘူး။ အသားလုံးဝ မပါရင္လည္း အခ်ဥ္ဓာတ္ေပါက္သြားတယ္။ အခ်ဥ္ဓာတ္ေပါက္ သြားတာနဲ႔ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ေတြအတြက္ မေကာင္းဘူးေလ။ အသားနည္းနည္းပါမွ အခ်ိဳဓာတ္ေပါက္တယ္။ ၿပီးမွ ဓာတ္ဆားရည္လုိလုိ ျဖစ္သြားတယ္။ ပုံမွန္ လူေတြကေတာ့ ဆာတာေသာက္ခ်င္ေသာက္၊ ခ်ဥ္တာေသာက္ေသာက္၊ ေသာက္ခ်င္တာေသာက္လို႔ရတာကိုး။”လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
သူက အုန္းပင္အတက္ေတာ္ပါတယ္။ အုန္းသီးအေရြးေတာ္ပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းကုိ ခုလုိ မွ်ေဝပါေသးတယ္။
“ေအာက္ကေနလို႔ အုန္းပင္တစ္ပင္ကို ၾကည့္လိုက္ျခင္းအားျဖင့္ အုန္းပင္မွာ အုန္းသီးက ပတ္လည္သီးေနတယ္။ ဆိုရင္ အုန္းသီးတစ္လုံး ေျခာက္တယ္၊ မေျခာက္ဘူးဆိုတာကို အဲဒီအုန္းသီးေပၚက အုန္းသီးဟာ လက္ေပ့ါ၊ အသားပါတဲ့ အုန္းသီးဆိုရင္ ေအာက္ကခံေနတဲ့ အ သီးက ေျခာက္ၿပီ။ တစ္ဖက္မဲ မေျခာက္ေသးဘူးဆိုရင္ ေအာက္က ႏို႔စည္ဗူးေလာက္ အေပၚက ခံေနတယ္ဆိုရင္ အဲဒီသီးဟာ လက္ေပါ့။ အရည္ေသာက္ဆိုရင္ အရည္ေသာက္ထက္က အဖူးမွာ အသီးက ေသးေသးေလး။ ကြမ္းသီးလုံးေလးလို။ ဆိုရင္ ေအာက္ကအသီးဟာ အရည္ေသာက္။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီအုန္းသီးနဲ႔ ကပ္ၿပီး အခြံမဲဆိုရင္ ေအာက္ကအုန္းသီးက ေပါ့သြားၿပီ။ အသားထူျဖစ္ေနၿပီ။”
ဒါေပမယ့္ သူမကြ်မ္းက်င္တဲ့ အရာလည္း ရွိပါတယ္။ အုန္းသီးလိုမ်ိဳး အၾကမ္းထည္ ထုတ္ကုန္တစ္ခုတည္းမွ မဟုတ္ဘဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ေတာင္သူလယ္သမားေတြကပါ ခံစားေနၾကရတာပါ။ ဒါကေတာ့ ကုန္စည္ေတြရဲ႕ ပထမထုတ္လုပ္သူေတြက လူတန္းစားေတြဟာ ဆင္းရဲ သည္ထက္ ဆင္းရဲလာၿပီး သူတို႔ရဲ႕ ထုတ္ကုန္ေတြကို အသုံးခ်ၿပီး တစ္ဆင့္ခံဝယ္ယူသူေတြကသာ အျမတ္ႀကီးရသြားၾကတာပါ။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဒါက ျဖစ္သင့္တဲ့ကိစၥ မဟုတ္ပါဘူး။
“က်ေနာ္တို႔ဆီက အုန္းသီးတစ္လုံးကို၂၀၀၊ ၃၀၀ နဲ႔ ေရာင္းလို႔ ပိုက္ဆံေတာင္မေခ်ရေသးဘူး။ သူတို႔က ခ်က္ခ်င္း ၁၀၀၀၊ ၁၅၀၀ ေရာင္း ပစ္လိုက္ၾကၿပီ။ အဲဒီလိုေတြ ျမင္ရတယ္။ အႀကီးႀကီးေတြဆိုလည္း အတင္းေတာင္းမွ ၄၀၀၊ ၅၀၀ ေလာက္ရတယ္။ အဲဒါေတြကို ၾကည့္ေန ရတယ္။ ဘယ္လိုခံစားရမယ္လို႔ ဆိုရမလဲ က်ေနာ္တို႔ဆီက တစ္ျခားသူမွ မဝယ္တာ။ သူတို႔ကပဲဝယ္ေနတာကို။ သူတို႔ေတြနဲ႔ ကိုယ္တို႔ေတြ မွ်မွ်တတျဖစ္ေစခ်င္တာေပါ့။”
ဒီဟာေတြက ဘာနဲ႔ဆိုင္လဲလို႔ဆိုရင္ အုန္းသီးေရာင္းခ်ဖို႔အတြက္ ေစ်းကြက္ေကာင္းေကာင္း မရွိတာ၊ ေရြးခ်ယ္မႈ မရွိတာေတြနဲ႔ တုိက္႐ိုက္ သက္ဆိုင္ေနတာပါ။
ပိုဆိုးတာတစ္ခုကေတာ့ နည္းပညာအခက္အခဲပါ။ သူတို႔ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာကလည္း ဒီနည္းလမ္းကိုအသုံးျပဳ ၿပီး၊ ရွိသမွ် ကုိယ္ကာယအားစိုက္ၿပီး အုန္းပင္ေပၚတက္၊ အုန္းသီးကို အခြံႏႊာစတဲ့ ေရွး႐ိုးနည္းစဥ္အတိုင္းသာ လုပ္ေနၾကရတာပါ။ တကယ္ ဆိုရင္ ဒီေလာက္အုံးသီးေပါၾကြယ္ဝတဲ့ ေနရာမ်ိဳးမွာ စက္႐ုံေတြ၊ ဘာေတြစတဲ့ဟာေတြ မရွိဘူးဆိုရင္ေတာင္ သူတို႔ကို ေခတ္မွီစက္ကိရိ ယာေတြ ပ့ံပိုးေပးမႈေနရွိေနသင့္ပါၿပီ။
“က်ေနာ္တို႔ စိတ္ကူးတာက ဒီကြ်န္းမွာ ဒီေလာက္အုန္းသီးေတြ ထြက္ရဲ႕သားနဲ႔ စစ္ေတြကိုပဲ သြားတင္ရတယ္။ စစ္ေတြမွာ ဝယ္သူေတြက လည္း ေစ်းႀကီးမေပးဘူး။ တစ္ကြ်န္းလုံးမွာ ဒီေလာက္အုန္းၿခံေတြေပါတာ။ အုန္းဆီစက္ေတြျဖစ္ျဖစ္ ဒီကြ်န္းမွာ တစ္ခုခုသာရွိမယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲေပါ့။ ငါတို႔ဆင္းရဲသူဆင္းရဲသားေတြလည္း နည္းနည္းပါးပါး အဆင္ေျပၾကမွာလို႔လည္း စိတ္ကူးမိတာ ေပါ့။”
1,215 total views, 1 views today