ကုိေအာင္ (႐ုိးမေရဒီယုိမဂၢဇင္း)
ဒီတစ္ပါတ္မွာေတာ့ ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕နယ္ စိုင္းတင္ေခ်ာင္းနဲ႔ စိုင္းတင္ေတာင္တန္းေပၚမွာ ၀ါးခုတ္လုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္သူေတြ အေၾကာင္းကို တင္ဆက္ေပးသြားမွာပါ။
စိုင္းတင္ေခ်ာင္း၊ စိုင္းတင္ေရတံခြန္၊ စိုင္းတင္ေတာင္တန္းဆိုတာ ဘူးသီးေတာင္ေဒသရဲ့ အမွတ္သေကၤတ တခုဆိုလည္း မမွားပါဘူး။ ဘူးသီးေတာင္က စိုင္းတင္ေရတံခြန္ထိ စက္ေလွနဲ႔ တိုက္႐ိုက္သြားႏိုင္သလို၊ ဘူးသီးေတာင္က ကင္းေတာင္ရြာအထိ ကားလမ္းအတိုင္း လာၿပီး ကင္းေတာင္က စက္ေလွစီးၿပီးေတာ့လဲ သြားေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။ စိုင္းတင္ေရတံခြန္ကို အနယ္အနယ္ အရပ္ရပ္က လာေရာက္လည္ပတ္သူေတြ၊ ေလ့လာသူေတြလဲ အမ်ားအျပားရွိသလို စိုင္းတင္ေရအားလွ်ပ္စစ္ စီမံကိန္းေၾကာင့္လည္း လူသိမ်ားလွပါတယ္။
စိုင္းတင္ေခ်ာင္းဆိုတာ ေျမာက္ဘက္က စီးဆင္းလာတဲ့ စစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ အေရွ႕ေျမာက္ဘက္က စီးဆင္းလာတဲ႔ ရိေခ်ာင္းတို႔ ႏွစ္ခုဆံုရာက စိုင္းတင္ေခ်ာင္းလို႔ ျဖစ္ေပၚလာတာပါ။
စိုင္းတင္ေခ်ာင္းရဲ့ အထက္ဘက္ စစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ရီးေခ်ာင္းဆိုတာ ဘူးသီးေတာင္ရဲ့ အဓိကစီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြထဲက တခုျဖစ္တဲ့ ၀ါးထုတ္လုပ္ေရးရဲ့ အသက္ေသြးေၾကာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တႏွစ္ကို စိုင္းတင္ ေတာင္တန္းေပၚက ၀ါးအလံုးေရ ငါးသန္းေလာက္ ႏွစ္စဥ္ ထုတ္လုပ္ႏိုင္တယ္လို႔ ၀ါးကုန္သည္ေတြဆီက သိရပါတယ္။
ေစ်းကြက္၀င္တဲ့ ၀ါးတလံုးရဖို႔ ဘယ္လိုရွာေဖြရသလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ အခ်ိန္ေပးရသလဲ၊ ဘယ္ေနရာေတြကို တင္ပို႔ရသလဲ စတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကို သိဖို႔အတြက္ စိုင္းတင္ေခ်ာင္းထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၀ါးခုတ္လုပ္ငန္း လုပ္ခဲ့သူေတြကို ေတြ႔ဆံုၿပီး တင္ျပေပးသြားမွာပါ။
ဦးလွေမာင္သာက ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕နယ္ ဖံုညိဳလိပ္ေက်းရြာမွာ ေနထိုင္သူပါ။ စိုင္းတင္ေတာင္ေပၚကို မိုးရာသီကုန္ဆံုးတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး မိုုးမက်ခင္အထိ လွည့္လည္သြားလာၿပီး ၀ါးခုတ္လုပ္ငန္းကို ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ေလာက္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ၀ါးခုတ္ရာသီ ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ သူ႔ရဲ့ အဖြဲ႕သားေတြကို စုစည္းၿပီး ၀ါးက်င္းရွာဖို႔ ေတာင္ေတြေပၚမွာ လွည့္လည္ၾကပါၿပီ။ ဆန္၊ ဆီ၊ ငါးေျခာက္၊ ေဆး၀ါး၊ အ၀တ္အစား အသံုးအေဆာင္ေတြကို ထမ္း၊ ေတာင္တန္းအတိုင္း ေျခလွ်င္ ေလွ်ာက္ၿပီး ရွာရတာပါ။
“တက္ၿပီဆို တက္တာပဲ။ ေတြ႔တဲ့ေတာင္ကို တက္တာပဲ၊ မနက္ ထမင္းစားၿပီးတာနဲ႔ တက္ၾကတယ္။ ေနကလဲ ပူတာနဲ႔။ ညေနဘက္ သံုးနာရီ ေလးနာရီေလာက္ ျဖစ္လာၿပီဆိုတာနဲ႔ ဆက္မတက္ေတာ့ဘူး ေရာက္တဲ့ ေနရာမွာရပ္၊ ကိုယ့္အိုး၊ ကိုယ့္ခြင္၊ ကိုယ့္ရိကၡာကိုထုတ္၊ ထမင္းခ်က္စားရေတာ့မယ္။ ၿပီးရင္ အိပ္ မိုးလင္းရင္ ဆက္ထြက္။” လုိ႔ ဦးလွေမာင္သာက ဆုိပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေတာင္တစ္လံုးၿပီး တစ္လံုးတက္ၿပီး ၀ါးေတာေတြကို လိုက္ရွာရတာပါ။ ၀ါးခုတ္လုပ္သားေတြရဲ့ အေခၚအရေတာ့ ၀ါးက်င္း လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဘယ္ခြင္က၀ါးက်င္းမွာ ၀ါးဘယ္ေလာက္ ထုတ္ႏိုင္တယ္ ဆိုတာကို ရွာရပါတယ္။ ကိုယ့္အုပ္စုမွာပါတဲ့ ၀ါးခုတ္လုပ္သား အေရအတြက္၊ ကိုယ္ထုတ္လုပ္မယ့္ ၀ါးအေရအတြက္ကို ခ်ိန္ညွိၿပီး လံုေလာက္တဲ့ ၀ါးအေရအတြက္ ရႏိုင္မယ့္ ၀ါးက်င္းကို ေရြးခ်ယ္ရတာပါ။ ၀ါးက်င္းကို ရွာေတြ႔ၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ ၀ါးက်င္း ဧရိယာမွာပါတဲ့ ေက်းရြာအုပ္စုက ရြာလူႀကီးကို ေတြ႔ဆံုၿပီး ဒီခြင္က ၀ါး ဘယ္ေလာက္ထုတ္မယ္။ လူဘယ္ေလာက္ပါမယ္။ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေနမယ္ ဆိုၿပီး အသိေပး ၀ါးက်င္းဖိုးေငြေပးၿပီး ၀ါးခုတ္ၾကပါၿပီ။
“ထူထူရွိတယ္၊ ပါးပါးရွိတယ္ ၀ါးေပါက္ေနတာက။ ထူထူဆို ဒီေလာက္ထြက္ဖို႔ ဆိုတာ တစ္ခါ ခုတ္ရင္ သိတာကိုး။ ငါးေသာင္းထြက္ဖို႔ တစ္သိန္းထြက္ဖို႔ သိတယ္။ ၀ါးက ထူတယ္ဆိုရင္ ထူတာ လူတိုးမေပါက္ဘူး။ ေရြးေနလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ယာခုတ္သလို ခုတ္ပစ္လိုက္ရတယ္။ အႀကီးအငယ္ ေရြးေနလို႔လဲ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဖ်ားျဖတ္၊ အရင္းျဖတ္၊ ၿပီးၿပီ။” လုိ႔ ဦးလွေမာင္သာက ဆက္ေျပာပါတယ္။
ကိုေမာင္ေက်ာ္လႈိင္ကလည္း ၀ါးခုတ္သားအျဖစ္နဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ လုပ္ကိုင္ခဲ့သူပါ။ သူကေတာ့ အေတြ႔အႀကံဳအရ ၀ါးေကာင္းမေကာင္းကို ျမင္တာနဲ႔ သိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေစ်းကြက္၀င္ႏိုင္မယ့္ ၀ါးေကာင္းကို ရွာၿပီးခုတ္ယူၾကရတာပါ။
“၀ါးေကာင္း မေကာင္းဆိုတာေတာ့ လုပ္စားတဲ့သူက ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ သိတယ္ေလ။ ၀ါးကို ေခါက္ၾကည့္ လိုက္တာနဲ႔ ဒီ၀ါးက ထူတယ္၊ ပါးတယ္၊ ဆိုတာသိတယ္။ အသံက ကြာတယ္။ ေကာင္းတာနဲ႔ မေကာင္းတာကလဲ အသံကြာတယ္။ ၀ါးပင္ေတြ ေပါက္တဲ့ေနရာကလည္းမတူ။ မေကာင္းတဲ့၀ါးဆို စိမ္းေနတယ္။ ေကာင္းတဲ့၀ါးဆို အ၀ါေရာင္မွာ အေပ်ာက္အေပ်ာက္ေလးေတြပါတယ္။” လုိ႔ ကုိေမာင္ေက်ာ္လႈိင္က ေျပာပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ၀ါးက်င္းေတြကို ဧရိယာလိုက္ ၀ါးပြဲစားေတြက အုပ္စုနဲ႔ညွိၿပီး အပိုင္ ၀ယ္လိုက္ၾကတဲ့ အတြက္ တပိုင္တႏိုင္ ၀ါးခုတ္ၾကသူေတြက လုပ္ကိုင္ခြင့္မရေတာ့ဘူးလို႔ ကိုေမာင္ေက်ာ္လႈိင္က ဆိုပါတယ္။
“အခုပြဲစားေတြက ခြင္တခုကို အျပတ္၀ယ္လိုက္တယ္။ ရြာဥကၠဌနဲ႔ ညွိၿပီး။ ၀ါးအေပၚမူတည္ၿပီးေတာ့ ဆယ္သိန္း၊ သိန္းႏွစ္ဆယ္ စသည္ျဖင့္ ေပးလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီေတာကို တျခားလူ ၀င္ခုတ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ၀ါးခုတ္ခ်င္တယ္ဆို သူတို႔ဆီကေပးတဲ့ ႀကိဳတင္ေငြကို ယူၿပီး ခုတ္ခ်င္ခုတ္ ဒါဆုိရတယ္။ ကိုယ့္ဟာကို တပိုင္တႏိုင္ ငါးရာတေထာင္ ခုတ္ခ်င္တယ္ဆို ခုတ္လို႔မရေတာ့ဘူး။”
ခုတ္လို႔ ရတာတဲ့၀ါးေတြကို ကိုယ့္အမွတ္အသားနဲ႔ကိုယ္ အေရအတြက္အလိုက္ အစည္းစည္းၾကရပါတယ္။ ေခ်ာင္းအတိုင္း ေမွ်ာခ်လို႔ရေအာင္ အစည္းလိုက္ တန္းၿပီးေဖာင္ဖြဲ႕ရပါတယ္။ အစည္းမမွားရေအာင္ သေကၤတ အမွတ္အသား လုပ္ရပါတယ္။
“သူ႔၀ါးကိုယ့္၀ါး မမွားရေအာင္ ခ်ည္တဲ့အခါ ကိုယ့္ေနရာနဲကိုယ္ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ခ်ည္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္သေကၤတနဲ႔ ကိုယ္ မွတ္တယ္။ တခ်ိဳ႕ကေဆးနီ၊ တခ်ိဳ႕က ေဆး၀ါ၊ စသည္ျဖင့္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ခ်ည္တဲ့ ႏွီးစကိုမွတ္တဲ့သူလဲရွိတယ္။” လုိ႔ ကုိေမာင္ေက်ာ္လႈိင္က ဆက္ေျပာပါတယ္။
၀ါးေမွ်ာခ်လာတဲ့အခါ ေခ်ာင္းက်ဥ္းတဲ့ေနရာ၊ ေက်ာက္ေဆာင္ၾကားေတြထဲကအလုိက္သင့္ ေမွ်ာခ်ႏိုင္ေအာင္ ေရွ႕က ေဖာင္တန္းကို ဦးေဆာင္ပဲ့ကိုင္သူက မမွားေအာင္ သတိထားရပါတယ္။ အမွားအယြင္းရွိတာန႔ဲ အပ်က္အစီး ရွိႏိုင္သလို အခ်ိန္ၾကန္႔ၾကာတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါေသးတယ္။
ဦးလွေမာင္သာက “ဒီေခါင္းက ဒီေနရာမွာ တိုက္မိၿပီဆိုတာနဲ႔ ၀ါးေတြအားလံုး ပံုေနမွာပဲ။ ပံုၿပီဆိုတာနဲ႔ ထားေတာ့ အားလံုး ျပန္ဖ်က္ ပစ္ရေတာ့မယ္။ ဒီအေပါက္က၀င္ရမယ္။ မ၀င္ရင္ပိတ္မယ္။ အဓိကေတာ့ လူနဲ႔ပဲေမွ်ာတယ္။ လူက ၀ါးပံု ေခါင္းကတက္၊ သူက နားမလည္ရင္ ဒီေနရာမွာပံုေတာ့မယ္။ အဲ့ဒါဆို ေနာက္က လူလဲထားေတာ့ ဘာမွ လုပ္မရဘူး။” လုိ႔ ေျပာပါတယ္။
တခါတေလ အခုလို ခုတ္ၿပီးသား၀ါးေတြ လမ္းခရီးမွာပဲ ပ်က္စီးသြားတဲ့အတြက္ ဆံုး႐ံႈးရတာေတြလဲ ရွိတတ္ပါေသးတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ဆိုရင္ေတာ့ ေတာင္ေပၚမွာ လနဲခ်ီၿပီးလုပ္ခဲ့ရတဲ့ အက်ိဳးအျမတ္ အားလံုး ဆံုးတဲ့အျပင္ ႀကိဳတင္ေငြ ယူထားခဲ့ရင္ေတာ့ အေႂကြးလည္း တင္က်န္ခဲ့တာပါ။
“၀ါးခုတ္တက္တယ္ အဲ့ဒီကဆင္းလာတယ္။ စိုင္းတင္ကိုေရာက္တယ္။ ေရေၾကာင္းလမ္းက ေရမ်ားတယ္ဆိုၿပီး ထမ္းခ်တယ္။ အထက္က ၀ါး ႏွစ္ေထာင္မွာ တစ္ေထာင္က ေအာက္ကို ေရာက္ၿပီ။ တစ္ေထာင္က အေပၚမွာက်န္ခဲ့ေသးတယ္။” လုိ႔ ကုိေမာင္ေက်ာ္လႈိင္က ေျပာပါတယ္။ “ညဘက္ ေရႀကီးၿပီး ေမ်ာပါသြားတာ။ မိုးလင္းေတာ့ ဘာမွ မရေတာ့ဘူး အေပၚက၀ါးလဲ မရေတာ့ဘူး ေအာက္က၀ါးလဲ မရေတာ့ဘူး။ ညဘက္ ေရႀကီးလာတာ သတိ မထားမိလိုက္လို႔။”
စိုင္းတင္ ေရတံခြန္အထက္ကေန ေအာက္ဘက္ စိုင္းတင္ေခ်ာင္း ၀ါးေဖာင္ ေမွ်ာလို႔ရတဲ့ေနရာအထိ ၀ါးစည္းေတြ ပို႔ၿပီး ေဖာင္ဖြဲ႔ေပးၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ၀ါးခုတ္ လုပ္သားတေယာက္ရဲ့ တာ၀န္ၿပီးဆံုးပါၿပီ။ အဲ့ဒီအခါ ပြဲ႐ံု ကိုယ္စားလွယ္လည္းျဖစ္တဲ့ ၀ါးခုတ္ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္က ၀ါးေကာင္းကိုေရြးၿပီး ေဖာင္ဖြဲ႕ဖို႔ တာ၀န္ယူရတယ္လို႔ လုပ္သားေခါင္းေဆာင္ ဦးလွေမာင္သာက ေျပာပါတယ္။
“ခ်လို႔ ၿပီးတဲ့အခါ မင္းကဘယ္ေလာက္လဲ ၊ မင္းက ဘယ္ေလာက္လဲ၊ မေကာင္းတာကို ထုတ္ပစ္လိုက္၊ အစည္းအစည္း စည္းထားလိုက္၊ ဒီဟာက မေကာင္းဘူး ထုတ္ပစ္လိုက္ အဲ့လိုေျပာၿပီး ထိုင္ေနရတယ္။ မဟုတ္ရင္ မေကာင္းတာ ထည့္လိုက္မွာ။ လက္မေလာက္ ၀ါး ထည့္ရမွာကို လက္သန္းေလာက္ ထည့္လို႔ရပါ့မလား။”
ကိုေမာင္ေက်ာ္လိႈင္ကေတာ့ အပ်က္အစီးမရွိေအာင္ သတိထားယူလာၿပီး အဲ့ဒီလို အပယ္ခံရတာေတြ ရွိရင္ အစားထိုးလို႔ရေအာင္ အေလ်ာ႔တြက္ အတြက္ ပိုၿပီး ခုတ္ယူလာရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အ၀ယ္ ကိုယ္စားလွယ္ ဆီမွာ ကိုယ္ခုတ္လာတဲ့ ၀ါးကို အပ္ၿပီးရင္ လက္က်န္ေငြကို ရွင္းၿပီး ၀ါးခုတ္လုပ္ငန္းငန္း တျဖတ္ ၿပီးပါၿပီ။
“၀ါးေတြခ်တဲ့အခါ ေရနဲ႔ ေမွ်ာခ်တယ္။ ေခ်ာင္းေသးေလေတြ၊ ခ်ိဳင့္ေတြလဲရွိတာကိုး။ အဲ့ဒီမွာ မကြဲမျပဲရေအာင္လဲ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းေတာ့ လုပ္ရတာေပါ့။ ဥပမာ အသြယ္လိုက္လာတယ္ အသြယ္လိုက္ခ်လို႔ မရဘူး။ အျပားလိုက္ခ်တယ္။ ေလးစိတ္တျပားစီ ပူးၿပီး ေခ်ာင္းေကာက္ေတြေရာက္ေတာ့ ခ်ိတ္နဲ႔ ဆြဲၿပီးခ်ရတယ္။ ေအာက္ကိုေရာက္ရင္ ျပန္ျပီး ေဖာင္အသြယ္လုပ္တယ္။ အသြယ္လိုက္လာၿပီး အျပားလိုက္ ထပ္ခ်။ ခ်ၿပီး ျပန္သြယ္။ ေရတံခြန္ေရာက္တဲ့အခါ အသြယ္ကေန အျပားလိုက္ ျပန္ခ်။ အျပားလိုက္ကေန အစည္းလိုက္၊ တစ္စည္းစီ ခ်ရတယ္။ အပ်က္အစီးနဲနဲေတာ့ ရွိတာေပါ့။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ကိုယ့္စီနီယာ ေနာက္က်တယ္ဆို ထမ္းခ်တယ္။ ထမ္းခ်ေတာ့ စီနီယာမလို။ ပါယ္၀ါးလို႔ေတာ့ ဒီေနရာမွာမခြဲခဲ့ဘူး။ အေလ်ာ့တြက္ တေယာက္က ၀ါး နည္းရင္ နည္းသလိုမ်ားရင္ မ်ားသလိုေပါ့။ ၀ါး ႏွစ္ေထာင္ပါသူက တရာ့ငါးဆယ္။ တေထာင္ပါသူက ငါးဆယ္။ အေလ်ာ့တြက္ဆိုၿပီး ယူသြားၾကတယ္။ ပါယ္၀ါးလို႔ေတာ့ မယူုခဲ့ဘူး။” ကုိေမာင္ေက်ာ္လႈိင္က ေျပာပါတယ္။
ၿပီးရင္ေတာ့ ၀ါးေဖာင္ေတြကိုစုၿပီး ၀ါးပြဲ႐ံုေတြရိွတဲ့ ေနရာကို ေရာက္ေအာင္ ဒီေရအတက္အက်နဲ႔ လိုက္ၿပီး ပို႔ေဆာင္ရပါတယ္။ စိုင္းတင္ေခ်ာင္းအတိုင္း ဒီေရအက်နဲ႔ လိုက္သြားၿပီး ပန္ဇင္းေခ်ာင္းနဲ႔ ဆံုတဲ့ေနရာက်ရင္ေတာ့ ဒီေရ အတက္နဲ႔ လိုက္ဖို႔ ျပန္ေစာင့္ေနရပါေသးတယ္။ အနည္းဆံုး ၀ါးပြဲ႐ံုေတြရွိတဲ့ ေနရာကို ေရာက္ဖို႔အတြက္ တရက္နဲ႔ တညေလာက္ ေဖာင္စီးၿပီး ပို႔ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
“ေဖာင္ကိုလုပ္ဖို႔ အသြယ္လိုက္ ငါးခုဆိုငါးခု၊ ေလးခုဆိုေလးခု။ ၿမဲေနေအာင္ခ်ည္ရတယ္။ ညေနဘက္ ဒီက ထြက္မယ္။ စိုင္းတက္၀မွာေနမယ္။ ဒီေရသင့္ေအာင္ေစာင့္မယ္။ ဒီေရနဲ႔လိုက္မယ္။ မိုးမလင္းခင္ ပြဲ႐ံုဆိပ္ကို ေရာက္ေနၿပီ။ ေဖာင္ကတက္၊ ပြဲ႐ံုကုိ၀င္၊ ထမင္းစား၊ လက္ဖက္ရည္ေသာက္၊ ပိုက္ဆံယူၿပီး ျပန္႐ံုပဲ ၿပီးၿပီ။” လုိ႔ ဦးလွေမာင္သာက ေျပာပါတယ္။
၀ါးခုတ္ လုပ္သားျဖစ္ျဖစ္ လုပ္သား ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ျဖစ္ မိသားစု စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ၀ါးကုန္သည္ဆီက ႀကိဳတင္ေငြ ထုတ္ယူထားတာကို ျပန္ရွင္း၊ ပိုတဲ့ေငြေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ရင္း အိမ္မွာရက္အတန္ငယ္ နားဖို႔ ျပန္လာၾကပါၿပီ။ ေနာက္တစ္ပါတ္ ၀ါးခုတ္တက္ဖို႔အတြက္ ႀကိဳတင္ေငြ ထုတ္ယူရမွာလား၊ ၀ါးမခုတ္ေတာ့ပဲ ေနာက္အလုပ္တခု ေျပာင္းလုပ္ရမလားဆိုတာ စဥ္းစားေနဆဲပါ။ ဦးလွေမာင္သာကေတာ့ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အတြက္ အနားယူလိုက္ပါၿပီ။
“ထမ္းလဲမထမ္းႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သြားလဲမသြားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သြားႏိုင္ရင္ေတာင္ မထမ္းႏိုင္ေတာ့၊ အလုပ္သမားေခါင္းလုပ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ၀င္လုပ္ေပါ့။” လုိ႔ ဦးလွေမာင္သာက ဆုိလာပါတယ္။
ကိုေမာင္ေက်ာ္လႈိင္ကေတာ့ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အားအင္ေတြ ရွိေနေသးေပမယ့္ တြက္ေျခ မကိုက္ေတာ့တဲ့အတြက္ ဆက္လုပ္ျဖစ္ပ့ါမလားဆိုတာ မေရမရာပဲရွိေနပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၀ါးခုတ္ခ်ိန္မတိုင္ခင္ ေနာက္ထပ္ အလုပ္တခု မရေသးရင္ေတာ့ စိုင္းတင္ေတာင္ေပၚတက္ၿပီး ရီးေခ်ာင္းနဲ႔ စစ္ေခ်ာင္းထဲမွာ ၀ါးက်င္းေတြ ရွာေနရဦးမွာပါ။ အလွည့္ေစာေစာရေအာင္ သူမ်ားထက္ ေစာေစာတက္ျဖစ္ေနဦးမွာပါ။
“ပိုက္ဆံကတခါတေလ ပြဲစားဆီမွာ အေႂကြးလဲ ထပ္တင္သြားတယ္။ ေတာင္ေပၚမွာ အလွည့္မက်ေတာ့ ၀ါးကိုလဲ လက္လႊြတ္ထားခဲ့လို႔မရ။ အလုပ္လဲ ဆက္လုပ္လို႔မရ ေစာင့္ရင္းေစာင့္ရင္းနဲ႔ ေငြယူတယ္၊ စားတယ္၊ တခါတခါ အေႂကြးတင္သြားတယ္။ တခါတေလတေသာင္း ႏွစ္ေသာင္းက်န္တာလဲရွိတယ္။ အခုေတာ့ သိပ္လဲ မခုတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ပြဲစားေတြက ပိတ္၀ယ္ထားေတာ့ သူတို႔ဆီမွာပဲ လက္၀ါးျဖန္႔ရမယ္။ ကိုယ္ တတ္ႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး အစြမ္းအစနဲ႔ ခုတ္လို႔လဲမရေတာ့ဘူး။ သူတို႔ ေျခလက္ ကိုင္ရေတာ့မယ္။ ကိုယ္က တာ၀န္ယူ ရေတာ့မယ္။ ခုတ္ရင္ သူ႔ကိုတလံုး ႏွစ္ဆယ္ ေပးရမယ္။ ဒါမွ ခုတ္လို႔ရမယ္။” လုိ႔ ကုိေမာင္ေက်ာ္လႈိင္က ေျပာပါတယ္။
783 total views, 1 views today