ထူး | ႐ုိးမေရဒီယုိမဂၢဇင္း
အေမ၊ အေဖေတြေပးထားတဲ့ နာမည္အရင္းက တင္တင္ေအးဆိုေပမဲ့ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အၿမဲတမ္းၿပံဳးေနတတ္တဲ့သူမရဲ႕ အမူယာ ေလးေၾကာင့္ “မၿပံဳး”လို႔ အမည္တြင္လာခဲ့ပါတယ္။
“က်ေနာ့္နာမည္အရင္းက တင္တင္ေအးပါ။ ဒါမဲ့က်ေနာ့္ကုိ တင္တင္ေအးလို႔ သိတဲ့လူတစ္ေယာက္မွ မရွိပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ဆိုရင္ က်ေနာ္က ငယ္ငယ္ေလးတည္းက ၿပံဳးေနတတ္သူျဖစ္လို႔ပါ။ က်ေနာ့္အေဖက စစ္သားဆိုေတာ့ေလ တိုင္းနဲ႔ျပည္နယ္ အကုန္လုံးသြားေနရတယ္။ အဲဒီခါက်ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္တိုေနပါေစ အၿမဲတမ္းၿပံဳးထားတဲ့အတြက္ က်ေနာ္ဟာ ဘယ္သူနဲ႔မွ ျပႆနာမရွိဘူး။”
သူ႔ကိုသူ “က်ေနာ္၊ က်ေနာ္” နဲ႔ ေျပာတတ္တဲ့ ေဒၚတင္တင္ေအးဟာ အေမ ကရင္တိုင္းသူနဲ႔ အေဖ ရခိုင္တိုင္းရင္းသားတို႔ရဲ႕ ေမြးခ်င္း ၆ ေယာက္ထဲက သမီးတစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ သူမရဲ႕အေဖဟာ စစ္သားတစ္ဦးျဖစ္တာေၾကာင့္ ဖခင္ေျပာင္းေရႊ႕တဲ့ေနရာတိုင္းကို သူမတို႔ မိသားစုဟာလည္း ထပ္ၾကပ္မကြာ လိုက္ေနခဲ့ရပါတယ္။
ဖခင္ေသနတ္ထိမွန္ၿပီး တပ္ထဲကထြက္လာခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ သူမတို႔မိသားစု အေျခခ်မယ့္အရပ္ဟာ ရခိုင္ျပည္နယ္ စစ္ေတြၿမိဳ႕ျဖစ္လာခဲ့ပါ တယ္။
“က်ေနာ္အေၾကာ္ေၾကာ္ရတဲ့အေၾကာင္းအရင္းက က်ေနာ့္မိဘ အဆင္မေျပလို႔။ က်ေနာ္တို႔က ကိုယ္တတ္တဲ့ပညာနဲ႔ အလုပ္လုပ္တာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ့္မိဘေတြက မုန္႔မ်ိဳးစုံလုပ္တတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဓိကက်တာက အေၾကာ္ေၾကာ္ျခင္းအားျဖင့္ ဆီလည္းသုံး ရတယ္။ ဆန္လည္း သုံးရတယ္။ ျငဳပ္သီးေျခာက္၊ ၾကက္သြန္ကအစ အေျခခံပစၥည္းအားလုံးသုံးရတယ္။ အျခားမုန္႔ကို က်ေနာ္ေရြးခ်ယ္ လိုက္လို႔ရွိရင္ မုန္႔ကအဆင္ေျပမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ က်ေနာ္တို႔လုပ္တဲ့ ဆန္က အေကာင္းကိုေရြးတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ေပၚဆန္းေမႊးပဲသုံးတာ။ ေကာက္ညွင္းဆန္ကို အသုံးျပဳျခင္းအားျဖင့္ အိမ္မွာအျခားမုန္႔ကို လုပ္စားလို႔ရတယ္။ ဆီထမင္းပဲထိုးထိုး၊ ေကာက္ညွင္းပဲေရႊက်ီပဲထိုး ထိုး ဘာမုန္႔ကိုမဆိုျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ျငဳပ္သီးေျခာက္ကို သုံးလိုက္ျခင္းအားျဖင့္ က်ေနာ့္အိမ္မွာ ျငဳပ္သီးေျခာက္ကို သူမ်ားဆီက ဝယ္စားစရာ မလိုဘူး။ ၾကက္သြန္နီကိုသုံးလုိက္ျခင္းျဖင့္လည္း က်ေနာ္တို႔အတြက္ အသုံးက်တယ္။ အျဖဴ၊ ဂ်င္းဘာပစၥည္းမဆိုေလ အျခားပစၥည္းေတြ ကိုလည္း က်ေနာ္တို႔က အေၾကာ္လုပ္လိုက္ျခင္းအားျဖင့္ အသုံးဝင္တယ္။”
ဖခင္တပ္ကထြက္ၿပီးေနာက္ပိုင္း ကရင္တိုင္းရင္းသူျဖစ္တဲ့ သူမရဲ႕အေမဟာ တတ္ထားတဲ့ ပညာေတြနဲ႔ မုန္႔မ်ိဳးစုံျပဳလုပ္ေရာင္းခ်လာခဲ့တာပါ။ ဒီလုိ ျပဳလုပ္ေရာင္းခ်ရာမွာေတာ့ အဲဒီတုန္းက အသက္ ၁၉ ႏွစ္သာရွိေသးတဲ့ မၿပံဳးဟာ လုပ္ငန္းအတြက္ အခရာက်သူတစ္ဦးအျဖစ္ပါဝင္လာခဲ့ပါတယ္။
သူမဦးစီးဦးေဆာင္လုပ္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ေရာက္လာေတာ့ သူမဟာ သူမအတြက္ အဆင္ေျပႏိုင္မယ့္ သူမကြ်မ္းက်င္တဲ့ အေၾကာ္စုံ ေရာင္းခ်ဖို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ လုပ္ရင္းကိုင္ရင္းနဲ႔ပဲ ဆယ္တန္းစာေမပြဲကို ဝင္ေရာက္ေျဖဆိုရာ အႀကိမ္ႀကိမ္က်ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမဟာ လက္မေလွ်ာ့ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာစာအထူးျပဳကို မာစတာနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးခဲ့ပါတယ္။
“အခုက်ေနာ္ အေၾကာ္ေရာင္းေနလည္း ေအာ္သူဟာ ဘြဲ႔ရၿပီးသား။ မာစတာၿပီးၿပီးသား။ အဲ့စကားကို အၿမဲတမ္းေတြ႔ေနတယ္ေလ။ ဟုတ္ တယ္မလား။ က်ေနာ္ဟာ တကယ္လို႔သာ ဆယ္တန္းကိုဆယ္ႏွစ္ေျဖၿပီးေတာ့ ကိုယ္ကိုကိုယ္ စိတ္ဓာတ္ကို ေအာက္ဆုံးထိကို ဆင္းသြား မယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ က်ေနာ္ဟာ ေအာင္ခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီတုန္းက ျပန္ဖတ္ခဲ့ရေတာ့ အရမ္းပင္ပန္းတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက အကုန္လုံး ဘြဲ႔ရလာတဲ့အခ်ိန္မွာ နင္ဘာနဲ႔ၿပီးလဲလို႔ ေမးတဲ့ေမးခြန္းကို က်ေနာ္ျပန္မေျဖႏိုင္ဘူး။ ဘာလို႔ဆို B နဲ႔ ေအာင္ထားသူသည္ A မဟုတ္ဘူး။ A သည္သာ တကၠသိုလ္တက္ခြင့္ရမယ့္ အခြင့္အေရးေလ။ B နဲ႔ ေအာင္ထားသူဟာ တက္ခြင့္မရဘူး။ တန္းလန္းႀကီးေပါ့ေနာ္။ အဲဒီတန္း လန္းႀကိဳးစကိုပဲ က်ေနာ္က ျပန္ဆြဲၿပီးျပန္တက္ခဲ့ရတဲ့သူပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူမ်ိဳးမဆို ပညာတတ္တာကို ပိုၿပီးေတာ့ ေရြးခ်ယ္ေစခ်င္ တယ္။”
ဒါဆိုရင္ သူမဟာ ဒီလိုမာစတာနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးဘြဲ႔ရခဲ့ပါလွ်က္နဲ႔ ဘာေၾကာင့္နဲ႔မ်ား လက္ရွိအခ်ိန္ထိ အေၾကာ္ေရာင္းစားၿပီး သက္ေမြးဝမ္း ေၾကာင္းျပဳေနခဲ့ရတာလဲ။ သူမဟာ သူမရဲ႕ဘဝကို အနစ္နာခံၿပီး ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့တာေၾကာင့္ပါ။
“က်ေနာ္အစိုးရအလုပ္ကို ဝင္လုပ္ခဲ့ေသးတယ္။ ၄ ေခါက္ေတာင္မွ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္းပဲ တတ္မယ္။ က်ေနာ့္ ေနာက္က ေမာင္ႏွစ္မတစ္ေယာက္မွ တတ္မွာမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ့္ေမာင္အငယ္ဆုံးေလးဆိုလို႔ရွိရင္ အခုဆိုရင္ လက္ေထာက္ညႊန္ၾကား ေရးမွဴး ေမာင္ေတာမွာ ခ႐ိုင္မွဴးအႀကီးဆုံးေလ။ သူတို႔ေတြတတ္ဖို႔အတြက္ကို က်ေနာ္က ေနာက္ဆုတ္ခံေပးလိုက္တာ။ တကယ္လို႔ က် ေနာ္သာ အစိုးရဝန္ထမ္းဘဝနဲ႔ ေနလို႔ရွိရင္ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ပဲ ေကာင္းစားဖို႔ ေနာက္ေမာင္ႏွမေတြက တစ္ေယာက္မွေကာင္းစားမွာ မဟုတ္ဘူး။ အခုဆိုလို႔ရွိရင္ အစိုးရအလုပ္ကို လုပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မလုပ္သည္ျဖစ္ေစ က်ေနာ္တို႔ဟာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အဆင္ေျပတယ္လို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ အေျခခံေလာက္ကိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ပုံမွန္အေနအထားအရ ေနႏုိင္သြားၿပီ။”
မိသားစုေတြအေပၚ အနစ္နာခံ႐ုံမကလို႔ အေၾကာ္ေၾကာ္ေလွာ္ေရာင္းခ်တဲ့အခါမွာလည္း သူမရဲ႕ စားသုံးသူေတြအေပၚထားတဲ့ ေစတနာ၊ ေမတၱာေတြဟာ ျပည့္လႊမ္းေနပါတယ္။ အခုဆိုရင္ သူမေၾကာ္ေရာင္းတဲ့ အေၾကာ္ေတြဟာ စစ္ေတြၿမိဳ႕မွာ ေရာင္းအားေကာင္းတဲ့ အစား အစာေတြထဲကတစ္ခုအျဖစ္ေတာင္ ေနရာယူထားၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။
“က်ေနာ္က မနက္အေစာႀကီးေရာင္းတဲ့မုန္႔ကို ညေနပိုင္းမွဆန္မႈန္႔ႀကိတ္တယ္။ ေန႔လည္ခင္းေရာင္းတဲ့မုန္႔ကို ၁၀ နာရီခြဲမွ ႀကိဳတ္တယ္။ မုန္႔က လုပ္တဲ့အခ်ိန္ ၂ နာရီပဲၾကာတယ္။ ၂ နာရီၾကားခ်လို႔လုပ္တယ္။ ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္မုန္႔က အခ်ဥ္လုံးဝမေဖာက္ဘူး။ စားတဲ့သူေတြ က်ရင္ ရင္ျပည့္မွာတို႔ ကေလးေတြအတြက္ေပါ့ေနာ္။ က်ေနာ့္မုန္႔ကမ်ားေသာအားျဖင့္ ကေလးေတြစားတာကိုး။ ဆန္မႈန္႔ကိုလည္း ကိုယ့္ ဟာကိုယ္ႀကိတ္တယ္။ သူမ်ားကို ေပးမႀကိတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔မုန္႔က လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ပဲ။ အက်န္မုန္႔မရွိဘူး။ အက်န္မသုံး ဘူးေပါ့ေနာ္။ ကေလးေတြ ရင္ျပည့္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ ပစၥည္းမ်ိဳးမလုပ္ဘူး။”
အဲဒီလို သူမရဲ႕ ေစတနာ၊ ေမတၱာနဲ႔ အနစ္နာခံမႈေတြဟာလည္း သူမအေပၚမွာ အခုေရာင္ျပန္ဟပ္ေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ သူမဟာ လက္ရွိမွာ မခ်မ္းသာေပမဲ့လည္း ထိုင္သင့္တဲ့ အေျခအေနတစ္ခုမွာ ေနႏိုင္ၿပီလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
“သူတို႔ကို ေစတနာထားေတာ့ က်ေနာ့္ကိုေစတနာျပန္ၿပီးေတာ့ အက်ိဳးျပဳတာပါ။ သူတို႔ကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းေလးလုပ္ေပးလိုက္တယ္ ။ သူတို႔ေပးရတဲ့ ပိုက္ဆံတန္ဖိုးကိုလည္း က်ေနာ္တို႔က တန္ဖိုးရွိရွိနဲ႔အသုံးခ်သလို သူတို႔ကိုလည္း တန္ဖိုးရွိရွိေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေလး ျပန္လုပ္ေပးလိုက္တာပါ။ သူပစ္ဆံေပးလိုက္ၿပီးေတာ့ မေကာင္းတစ္ေကာင္းဆိုတာမ်ိဳး မျဖစ္ရေလေအာင္ေပါ့ေနာ္။”
ေနာက္ၿပီးေတာ့ အခက္ခဲေတြရွိလာတဲ့ အခါတိုင္းမွာလဲ ေနာက္ဆုပ္တတ္တဲ့ထဲမွာေတာ့ ေဒၚၿပံဳးက မပါျပန္ပါဘူး။
“အခက္ခဲကေတာ့ လူတိုင္းႀကံဳတာပဲ။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ပစၥည္းေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ လူေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း လူဆိုတာက အတည့္ၾကည့္တာရွိတယ္။ အေစာင္းၾကည့္တာရွိတယ္။ က်ေနာ္က မိန္းမဆိုေတာ့ အငယ္ပိုင္းမွာလည္း အငယ္ပိုင္းျပႆနာေပါ့ေနာ္။ ဒါမဲ့ က်ေနာ္တို႔က လူေတြကို သိပ္ၿပီးေတာ့ မေၾကာက္တတ္ဘူး။ ကိုယ္မွန္ရင္ ဘယ္သူ႔မွ ေၾကာက္စရာမလိုဘူး။ ဒီလိုအခ်ိန္ဆို ရခိုင္မွာဘူးသီး ရွားတယ္ဗ်ာ။ ရန္ကုန္မွာလို႔ရွိရင္ ႐ႈံးၿပီးသား ဒါေပမဲ့ အ႐ႈံးကိုေတာ့ ရင္ဆိုင္လိုက္တယ္။ ကိုယ္ျမတ္တဲ့အခ်ိန္က ၿပံဳးေနေပမဲ့ ႐ႈံးတဲ့အခါ မဲ့လို႔ မရဘူးေလ။”
ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ ဘဝတစ္ေကြ႔မွာ လူတစ္ဦးခ်င္းစီက သတ္မွတ္ထားၾကတဲ့ အတုိင္းအတာတစ္ခုသာ ျဖစ္တယ္မဟုတ္လား။ ဆိုေတာ့ ေဒၚၿပံဳးကေကာ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာႀကီးကို ဘယ္လိုသတ္မွတ္ထားပါလိမ့္။
“ပညာတတ္တာ ကိုယ္ပိုင္အရည္အခ်င္းပဲ။ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာတာ ကိုယ္ပိုင္အရည္အခ်င္းမဟုတ္ဘူး။ မိဘက Section တရားသူႀကီးပဲ ျဖစ္ေနပါေစ။ ပညာတတ္ထားတဲ့သူတစ္ေယာက္က ဘယ္ေနရာမဆိုဝင္ဆံ့ႏိုင္တယ္။ ဘယ္သူနဲ႔ပဲေျပာေျပာ ေျပာႏိုင္တယ္။ ဆိုႏိုင္တယ္။ အင္အားရွိတယ္။ အေၾကာ္ေရာင္းေနေပမဲ့ ဂုဏ္ငယ္စရာမလိုဘူး။ ကိုယ့္အလုပ္ကိုကိုယ္လုပ္တာ။ သူမ်ားကိုႏွိမ့္ခ်တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ အမွန္အတုိင္းပဲေနလိုက္ ဘယ္ေတာ့မဆို ကိုယ့္ဘဝဟာ ေအာင္ျမင္ေနမွာပဲ။ အခုက်ေနာ္ဟာ ၆ ႏိုင္ငံလည္ဖူးတယ္။ ႏိုင္ငံျခားကို ၆ ႏိုင္ငံ ေရာက္ဖူးတဲ့မိန္းမ အေၾကာ္ေရာင္းေနေပမဲ့လည္း ဂုဏ္ငယ္စရာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါက်မရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈပဲ။”
အဲဒီတုန္းက မၿပံဳးဟာ အခုဆိုရင္ အသက္ (၅၆) ႏွစ္အရြယ္ေရာက္ၿပီး ေဒၚၿပံဳးလို႔ ေျပာင္းေခၚခ်ိန္ေရာက္ေနပါၿပီ။ သူမဟာ အစိုးရလုပ္ငန္း ကို မေရြးခ်ယ္ခဲ့ေပမဲ့ အစိုးရဝန္ထမ္းေတြလိုပဲ သူမရဲ႕ ဘဝမွာ ပင္စင္ဆိုတာႀကီးကို အသက္ (၆၀) ျပည့္တဲ့အခါမွာ ခံစားဖို႔ရေအာင္အတြ က္ ျပင္ဆင္ထားပါေသးတယ္။
“Target က ၆၀ ပဲ။ ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္က ၆၀ မွာ ပင္စင္စားသလို က်ေနာ္တို႔လည္း ၆၀ မွာ ပင္စင္စားမယ္။ ေတာ္ၿပီ။ ဝန္ထမ္းတစ္ ေယာက္ရတဲ့ ပင္စင္ကို က်ေနာ္ရေအာင္စုထားမွာပဲ။ သူရမယ့္ ပိုက္ဆံရဲ႕တန္ဖိုးရေလာက္ေအာင္ က်ေနာ္လည္း စုထားတယ္။”
ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ တစ္ျခားလူေတြအတြက္ သူမရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္အျဖစ္ ကိုင္စြဲထားတဲ့ စကားလက္ေဆာင္ေလးတစ္ခြန္း ေပးလိုက္ပါ တယ္။
“သူၿပံဳးျပရင္ ကိုယ္ၿပံဳးျပဖို႔ ဝန္မေလးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တစ္ခုေတာ့ မွာလိုက္ပါရေစ။ လူတိုင္းလူတိုင္းသည္ အရာရာေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ အၿပံဳးကိုေဆာင္ထားပါ။ အဲဒါ့ေၾကာင့္ က်ေနာ့္နာမည္က မၿပံဳးပါ။”
585 total views, 1 views today