ထူး | Arakan Yoma
အမိ၊ အဖတိပီးထားေရ နာမည္အရင္းက တင္တင္ေအးဆိုေကေလ့ အေခ်ခါကပင္ အၿမဲတမ္းၿပံဳးနီတ တ္ေတသူမ၏ အမူယာေခ်ေၾကာင့္ “မၿပံဳး”လို႔ နာေမတြင္ပါလတ္ပါေရ။
“က်ေနာ့္နာမည္အရင္းက တင္တင္ေအးပါ။ ယေကေလ့ က်ေနာ့္ကုိ တင္တင္ေအးလို႔ သိေရလူတစ္ေယာက္ေလ့ မရွိပါ။ ဇာျဖစ္လို႔လဲဆိုေက က်ေနာ္က အေခ်ခါကပင္ ၿပံဳးနီတတ္ေတလူျဖစ္လို႔ပါ။ က်ေနာ့္အဖက စစ္သားျဖစ္လို႔ တိုင္းနဲ႔ျပည္နယ္ အားလုံးကို လားနီရေရ။ ယင္းခါက်ေက ဇာေလာက္ပင္ စိတ္တိုနီပတ္ဆီ အၿမဲတမ္းၿပံဳးထားေရအတြက္ က်ေနာ္စြာ တစ္ေယာက္နဲ႔လည္း ျပႆနာမရွိ။”
သူ႔ကိုသူ “က်ေနာ္၊ က်ေနာ္” နဲ႔ ေျပာတတ္ေတ ေဒၚတင္တင္ေအးစြာ အမိ ကရင္တိုင္းသူနဲ႔ အဖ ရခိုင္တိုင္းရင္းသား႐ို႕၏ မြီးခ်င္း ၆ ေယာက္ထဲက သမီးတစ္ဦးျဖစ္ပါေရ။ သူ႔အဖစြာ စစ္သားတစ္ဦးျဖစ္ေတအတြက္ေၾကာင့္ ဖခင္ေျပာင္းေရႊ႕ေရေနရာတိုင္းကို သူ႐ို႕ မိသားစုစြာလည္း ထပ္ၾကပ္မကြာ လိုက္နီခရပါေရ။
ဖခင္ေသနတ္ထိမွန္ၿပီးေက တပ္ထဲကထြက္လာခခ်ိန္မွာေတာ့ သူမ႐ို႕မိသားစု အေျခခ်ဖို႔အရပ္စြာ ရခိုင္ျပည္နယ္ စစ္ေတြၿမိဳ႕ျဖစ္လာခ ပါေရ။
“က်ေနာ္အေၾကာ္ေၾကာ္ရေရအေၾကာင္းအရင္းက က်ေနာ့္မိဘ အဆင္မေျပလို႔။ က်ေနာ္႐ို႕က ကိုယ္တတ္ေတပညာနဲ႔ အလုပ္လုပ္စြာပါ။ ဇာျဖစ္လို႔လဲဆိုေက က်ေနာ့္မိဘတိက မုန္႔မ်ိဳးစုံလုပ္တတ္ေတ။ ယေကေလ့ အဓိကက်စြာက အေၾကာ္ေၾကာ္ျခင္းအားျဖင့္ ဆီလည္းသုံးရေရ။ ဆန္လည္း သုံးရေရ။ ျငဳပ္သီးေျခာက္၊ ၾကက္သြန္ကအစ အေျခခံပစၥည္းအားလုံးသုံးရေရ။ အျခားမုန္႔ကို က်ေနာ္ေရြးခ်ယ္ လိုက္လို႔ရွိေက မုန္႔ကအဆင္ေျပဖို႔ မဟုတ္။ က်ေနာ္႐ို႕လုပ္ေတ ဆန္က အေကာင္းကိုေရြးေရ။ က်ေနာ္႐ို႕က ေပၚဆန္းေမႊးပဲသုံးေရ။ ေကာက္ညွင္းဆန္ကို အသုံးျပဳျခင္းအားျဖင့္ အိမ္မွာအျခားမုန္႔ကို လုပ္စားလို႔ရေရ။ ဆီထမင္းပဲထိုးထိုး၊ ေကာက္ညွင္းပဲေရႊက်ီပဲထိုးထိုး ဇာမုန္႔ကိုမဆိုျဖစ္ႏိုင္ေရ။ ျငဳပ္သီးေျခာက္ကို သုံးလိုက္ျခင္းအားျဖင့္ က်ေနာ့္အိမ္မွာ ျငဳပ္သီးေျခာက္ကို သူမ်ားဆီက ဝယ္စားစရာ မလို။ ၾကက္သြန္နီကိုသုံးလုိက္ျခင္းျဖင့္လည္း က်ေနာ္႐ို႕အတြက္ အသုံးက်ေရ။ အျဖဴ၊ ဂ်င္းဇာပစၥည္းမဆိုေလ အျခားပစၥည္းတိကိုလည္း က်ေနာ္႐ို႕က အေၾကာ္လုပ္လိုက္ျခင္းအားျဖင့္ အသုံးဝင္ေရ။”
ဖခင္တပ္ကထြက္ၿပီးေနာက္ပိုင္း ကရင္တိုင္းရင္းသူျဖစ္ေတ သူမ၏ မိခင္စြာ တတ္ထားေရ ပညာတိနဲ႔ မုန္႔မ်ိဳးစုံျပဳလုပ္ေရာင္းခ်လာခပါေရ။ ေဒပိုင္ ျပဳလုပ္ေရာင္းခ်ရာမွာ ယင္းခါက အသက္ ၁၉ ႏွစ္ရာရွိသိေရ မၿပံဳးစြာ လုပ္ငန္းအတြက္ အခရာက်သူတစ္ဦးအျဖစ္ပါဝင္လာခပါေရ။
သူမဦးစီးဦးေဆာင္လုပ္ရေရ အခ်ိန္တိကို ေရာက္လာေရခါ သူေရ သူ႔အတြက္ အဆင္ေျပႏိုင္မယ့္ သူမကြ်မ္းက်င္တဲ့ အေၾကာ္စုံ ေရာင္းခ်ဖို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ခစြာျဖစ္ပါေရ။ လုပ္ရင္းကိုင္ရင္းနဲ႔ ဆယ္တန္းစာေမပြဲကို ဝင္ေရာက္ေျဖဆိေ႐ုခါ အႀကိမ္ႀကိမ္က်ခေရလို႔ ဆိုပါေရ။ ယေကေလ့ သူ လက္မေလွ်ာ့ခပါ။ ယင္းေၾကာင့္ ျမန္မာစာအထူးျပဳကို မာစတာနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးခပါေရ။
“အခုက်ေနာ္ အေၾကာ္ေရာင္းေနလည္း ေအာ္သူက ဘြဲ႔ရၿပီးသား။ မာစတာၿပီးၿပီးသား။ ယင္းစကားကို အၿမဲတမ္းေတြ႔ေနတယ္ေလ။ ဟုတ္တယ္မလား။ က်ေနာ္ရာ တကယ္လို႔သာ ဆယ္တန္းကိုဆယ္ႏွစ္ေျဖၿပီးေက ကိုယ္ကိုကိုယ္ စိတ္ဓာတ္ကို ေအာက္ဆုံးထိကို ဆင္းလားဖို႔ ဆိုလို႔ရွိရင္ေက က်ေနာ္က ေအာင္ခဖို႔မဟုတ္။ ယင္းခက ျပန္ဖတ္ခဲ့ရေတာ့ အရမ္းပင္ပန္းတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက အကုန္လုံး ဘြဲ႔ရလာတဲ့အခ်ိန္မွာ နင္ဘာနဲ႔ၿပီးလဲလို႔ ေမးတဲ့ေမးခြန္းကို က်ေနာ္ျပန္မေျဖႏိုင္ဘူး။ ဘာလို႔ဆို B နဲ႔ ေအာင္ထားသူသည္ A မဟုတ္ဘူး။ A သည္သာ တကၠသိုလ္တက္ခြင့္ရမယ့္ အခြင့္အေရးေလ။ B နဲ႔ ေအာင္ထားသူဟာ တက္ခြင့္မရ။ တန္းလန္းႀကီးေပါ့။ ယင္းတန္းလန္းႀကိဳးစကိုပဲ က်ေနာ္က ျပန္ဆြဲၿပီးျပန္တက္ခဲ့ရသူပါ။ ယင္းေျကာင့္ ဇာသူမ်ိဳးမဆို ပညာတတ္တာကို ပိုၿပီးေတာ့ ေရြးခ်ယ္ေစခ်င္ေရ။”
သူေရ ေဒပိုင္မာစတာနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးဘြဲ႔ရခပါလွ်က္နဲ႔ ဇာေၾကာင့္နဲ႔မ်ား လက္ရွိအခ်ိန္ထိ အေၾကာ္ေရာင္းစားၿပီးေက သက္မြီးဝမ္း ေၾကာင္းျပဳနီခရစြာပါလဲ။ သူေရ သူ႔ဘဝကို အနစ္နာခံၿပီးေက ေမာင္ႏွမတိရဲ႕ ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းပီးခစြာေၾကာင့္ပါ။
“က်ေနာ္အစိုးရအလုပ္ကို ဝင္လုပ္ခသိေရ။ ၄ ေခါက္ေတာင္မွ ဇာပိုင္ေျပာရဖို႔လဲ။ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္းပဲ တတ္မယ္။ က်ေနာ့္ ေနာက္က ေမာင္ႏွစ္မတစ္ေယာက္ေလ့ တတ္ဖို႔ မဟုတ္။ က်ေနာ့္ေမာင္အငယ္ဆုံးဆိုလို႔ရွိေက အခုဆိုေက လက္ေထာက္ညႊန္ၾကား ေရးမွဴး ေမာင္ေတာမွာ ခ႐ိုင္မွဴးအႀကီးဆုံးေလ။ သူ႐ို႕တိတတ္ဖို႔အတြက္ကို က်ေနာ္က ေနာက္ဆုတ္ခံေပးလိုက္စြာ။ တကယ္လို႔ က် ေနာ္သာ အစိုးရဝန္ထမ္းဘဝနဲ႔ ေနလို႔ရွိေက က်ေနာ္တစ္ေယာက္ပဲ ေကာင္းစားဖို႔ ေနာက္ေမာင္ႏွမေတြက တစ္ေယာက္မွေကာင္းစားမွာ မဟုတ္။ အခုဆိုလို႔ရွိေက အစိုးရအလုပ္ကို လုပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မလုပ္သည္ျဖစ္ေစ က်ေနာ္တို႔ဟာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အဆင္ေျပေရလို႔ ေျပာစြာ မဟုတ္။ အေျခခံေလာက္ကိုေတာ့ က်ေနာ္႐ို႕က ပုံမွန္အေနအထားအရ ေနႏုိင္လားဗ်ာလ္။”
မိသားစုတိအေပၚ အနစ္နာခံ႐ုံမကလို႔ အေၾကာ္ေၾကာ္ေလွာ္ေရာင္းခ်ေရအခါမွာလည္း သူမရဲ႕ စားသုံးသူတိအေပၚထားေရ ေစတနာ၊ ေမတၱာေတိစြာ ျပည့္လႊမ္းနီပါေရ။ အခုဆိုေက သူမေၾကာ္ေရာင္းေရ အေၾကာ္တိစြာ စစ္ေတြၿမိဳ႕မွာ ေရာင္းအားေကာင္းေရ အစားအစာတိထဲကတစ္ခုအျဖစ္ေတာင္ ေနရာယူထားဗ်ာလ္ ျဖစ္ပါေရ။
“က်ေနာ္က မိုးအေစာႀကီးေရာင္းတဲ့မုန္႔ကို ညေနပိုင္းမွဆန္မႈန္႔ႀကိတ္တယ္။ ေန႔လည္ခင္းေရာင္းတဲ့မုန္႔ကို ၁၀ နာရီခြဲမွ ႀကိဳတ္တယ္။ မုန္႔က လုပ္တဲ့အခ်ိန္ ၂ နာရီပဲၾကာတယ္။ ၂ နာရီၾကားခ်လို႔လုပ္တယ္။ ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္မုန္႔က အခ်ဥ္လုံးဝမေဖာက္။ စားေရသူေတြ က်ရင္ ရင္ျပည့္မွာတို႔ အေခ်တိအတြက္ေပါ့။ က်ေနာ့္မုန္႔ကမ်ားေသာအားျဖင့္ အေခ်တိစားစြာ။ ဆန္မႈန္႔ကိုလည္း ကိုယ့္စြာကိုယ္ႀကိတ္တယ္။ သူမ်ားကို မႀကိတ္ခိုင္း။ ၿပီးေက က်ေနာ္႐ို႕မုန္႔က လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ပဲ။ အက်န္မုန္႔ မရွိဘူး။ အက်န္မသုံးေပါ့။ အေခ်တိ ရင္ျပည့္ႏိုင္ေလာက္ေတ ပစၥည္းမ်ိဳးမလုပ္။”
ယင္းပိုင္ သူမ၏ ေစတနာ၊ ေမတၱာနဲ႔ အနစ္နာခံမႈတိစြာလည္း သူမအေပၚမွာ အခုေရာင္ျပန္ဟပ္နီပါဗ်ာလ္။ ယင္းေၾကာင့္ သူမေရ လက္ရွိမွာ မခ်မ္းသာေကလည္းသင့္ ထိုင္သင့္ေရ အေျခအေနတစ္ခုမွာ နီႏိုင္ဗ်ာလ္ လည္း ျဖစ္ပါေရ။
“သူ႐ို႕ကို ေစတနာထားေတာ့ က်ေနာ့္ကိုေစတနာျပန္ၿပီးေတာ့ အက်ိဳးျပဳစြာပါ။ သူ႐ို႕ကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းေလးလုပ္ေပးလိုက္တယ္။ သူ႐ို႔ေပးရေရ ဖဲသာတန္ဖိုးကိုလည္း က်ေနာ္က တန္ဖိုးရွိရွိနဲ႔အသုံးခ်သလို သူတို႔ကိုလည္း တန္ဖိုးရွိရွိေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္လုပ္ေပးလိုက္စြာပါ။ သူဖဲသာပီးလိုက္ၿပီးေက မေကာင္းတစ္ေကာင္းဆိုစြာမ်ိဳး မျဖစ္ရေလေအာင္ေပါ့။”
ေနာက္ၿပီးေက အခက္ခဲတိရွိလာေရ အခါတိုင္းမွာေလ့ ေနာက္ဆုပ္တတ္ေတထဲမွာေတာ့ ေဒၚၿပံဳးက မပါျပန္ပါ။
“အခက္ခဲကေတာ့ လူတိုင္းႀကံဳေရ။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ပစၥည္းေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ လူေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း လူဆိုတာက အတည့္ၾကည့္တာရွိေရ။ အေစာင္းၾကည့္စြာရွိေရ။ က်ေနာ္က မိန္းမဆိုေတာ့ အငယ္ပိုင္းမွာလည္း အငယ္ပိုင္းျပႆနာေပါ့။ ယေကက်ေနာ္႐ို႕က လူတိကို မေၾကာက္တတ္။ ကိုယ္မွန္ေက တစ္ေယာက္ကိုေလ့ ေၾကာက္စရာမလို။ ေဒပိုင္အခ်ိန္ဆို ရခိုင္မွာဘူးသီး ရွားေရ။ ရန္ကုန္မွာလို႔ရွိေက ႐ႈံးၿပီးသား ယေကေလ့ အ႐ႈံးကိုေတာ့ ရင္ဆိုင္လိုက္တယ္။ ကိုယ္ျမတ္တယ္အခ်ိန္က ၿပံဳးနီေကေလ့ ႐ႈံးေရအခါ မဲ့လို႔ မရေလ။”
ေအာင္ျမင္မႈဆိုစြာ ဘဝတစ္ေကြ႔မွာ လူတစ္ဦးခ်င္းစီက သတ္မွတ္ထားကတ္ေတ အတုိင္းအတာတစ္ခုရာ ျဖစ္တယ္ မဟုတ္ပါလား။ ဆိုေက ေဒၚၿပံဳးကေကာ ေအာင္ျမင္မႈဆိုေရအရာႀကီးကို ဇာပိုင္သတ္မွတ္ထားပါေလ။
“ပညာတတ္စြာ ကိုယ္ပိုင္အရည္အခ်င္း။ ေဖသာခ်မ္းသာစြာ ကိုယ္ပိုင္အရည္အခ်င္းမဟုတ္ဘူး။ မိဘက Section တရားသူႀကီးပင္ ျဖစ္နီပါတ္ဆီ။ ပညာတတ္ထားေရလူတစ္ေယာက္က ဇာနရာမဆိုဝင္ဆံ့ႏိုင္ေရ။ အသူနဲ႔ပဲေျပာေျပာ ေျပာႏိုင္ ဆိုႏိုင္ေရ။ အင္အားရွိေရ။ အေၾကာ္ေရာင္းေနေကေလ့ ဂုဏ္ငယ္စရာမလို။ ကိုယ့္အလုပ္ကိုကိုယ္လုပ္စြာ။ သူမ်ားကိုႏွိမ့္ခ်စြာလည္း မဟုတ္။ အမွန္အတုိင္းပဲနီလိုက္ ဇာခါမဆို ကိုယ့္ဘဝစြာ ေအာင္ျမင္နီဖို႔။ အခုက်ေနာ္စြာ ၆ ႏိုင္ငံလည္ဖူးေရ။ ႏိုင္ငံျခားကို ၆ ႏိုင္ငံ ေရာက္ဖူးေရမိန္းမ အေၾကာ္ေရာင္းေနေကလည္း ဂုဏ္ငယ္စရာ မဟုတ္။ ေဒခ်င့္စြာ အကြၽန္႔၏ ေအာင္ျမင္မႈဗ်ာလ္။”
ယင္းခါက မၿပံဳးစြာ အခုဆိုေက အသက္ (၅၆) ႏွစ္အရြယ္ေရာက္ၿပီးေက ေဒၚၿပံဳးလို႔ ေျပာင္းေခၚခ်ိန္ေရာက္နီပါဗ်ာလ္။ သူမေရ အစိုးရလုပ္ငန္း ကို မေရြးခ်ယ္ခေကေလ့ အစိုးရဝန္ထမ္းတိပိုင္ဗ်လ္ သူ႔ဘဝမွာ ပင္စင္ဆိေ႐ုအရာႀကီးကို အသက္ (၆၀) ျပည့္ေရအခါမွာ ခံစားဖို႔ရေအာင္အတြက္ ျပင္ဆင္ထားပါသိေရ။
Target က ၆၀ ဗ်ာလ္။ ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္က ၆၀ မွာ ပင္စင္စားသလို က်ေနာ္႐ို႕လည္း ၆၀ မွာ ပင္စင္စားမယ္။ ေတာ္ဗ်ာလ္။ ဝန္ထမ္းတစ္ ေယာက္ရေရ ပင္စင္ကို က်ေနာ္ရေအာင္စုထားဖို႔။ သူရဖို႔ ေဖသာရဲ႕တန္ဖိုးရေလာက္ေအာင္ က်ေနာ္လည္း စုထားေရ။”
ေနာက္ဆုံးအနီနဲ႔ တစ္ျခားလူတိအတြက္ သူမ၏ လက္ကိုင္တုတ္အျဖစ္ ကိုင္စြဲထားေရ စကားလက္ေဆာင္ေခ်တစ္ခြန္း ပီးးလိုက္ပါေရ။
“သူၿပံဳးျပေက ကိုယ္ၿပံဳးျပဖို႔ ဝန္မလီးပါ။ က်ေနာ္တစ္ခုေတာ့ မွာလိုက္ပါရစီ။ လူတိုင္းလူတိုင္းသည္ အရာရာေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ အၿပံဳးကိုေဆာင္ထားပါ။ ယင္းေၾကာင့္ က်ေနာ့္နာမည္က မၿပံဳးပါ။”
472 total views, 3 views today