ဇင္ထြန္း
သစ္ပင္တိထဲကမွ အရြက္၊ အကုိင္း၊ အသီး၊ အရည္အစရွိေရ တစ္ပင္လုံးကုိ အသုံးျပဳလုိ႔ရပနာ တစ္ခါစုိက္ၿပီးစြာနဲ႔ ႏွစ္တုိင္းစားလုိ႔ရေရ အပင္တစ္မ်ဳိးကေတာ့ အုန္းပင္ ျဖစ္ပါေရ။
ေတာရြာတိဘက္မွာေတာ့ အုန္းပင္က ရေရ အုန္းရည္ကုိ စီးပြားျဖစ္ေရာင္းခ်လုပ္ကုိင္ေနၾကပါေရ။
ေဒသအေခၚကေတာ့ အုန္းရည္လုိ႔ ေခၚၾကပါေရ။
သူကေတာ့ ရခုိင္ျပည္နယ္ စစ္ေတြၿမဳိ႕က သက္ေကျပင္ေက်းရြာမွာေနထုိင္ပနာ အုန္းရည္လုပ္ငန္းကုိ မိဘအစဥ္အဆက္ လုပ္ကုိင္လုပ္ခသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါေရ။
“အစ္မ႐ုိ႕က မိဘအစဥ္အဆက္လုပ္ကုိင္လာစြာေလ။ အရင္ကဆုိေက ေမေမ၊ အဖုိး၊ အေဘာင္တိ့ လက္ထက္။ ၿပီးခါမွ သူ႐ုိ႕ ေသလားေက၊ ေနာက္သားသမီးတစ္ဆက္၊ ေနာက္သားသမီးဆုိေက အကၽြန္အမိ႐ုိ႕တစ္ဆက္ေပါ့။ ၿပီးမွ အကၽြန္အမိမလုပ္ႏုိင္လုိ႔ အကၽြန္လုပ္နီစြာ။”
အုန္းပင္တစ္ပင္ျဖစ္လာဖုိ႔ကလည္း ႏွစ္နဲ႔ခ်ီပနာ ေစာင့္ရပါေရ။ အုန္းသီးတိကုိ ေရစပ္စပ္ရွိေရေနရာမွာ သုံးလုံးစီတြဲပနာ သုံးပင္အကြာေလာက္စီ စုိက္လားလုိ႔ရပါေရ။ အပင္စထြက္လာေရအခ်ိန္ကနိ အသီးသီးေရအခ်ိန္ထိဆုိေကေတာ့ ေျခာက္ႏွစ္၊ ခုႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ေစာင့္ရပါေရ။
“သူ႔အသီးက နည္းနည္းေခ် အခ်ိန္ၾကာလားေက ရင့္လားေရ။ အုန္းခုိင္က ရင့္လားေရဆုိေက အလကားျဖစ္ဗ်ာလ္။ ယင္းခါ အသီးက သူ႔စြာသူ အလုိလုိ ျပဳတ္က်လာေရ။ အခုိင္က်ေရအခါ သူက အပင္ေပါက္လာေရ။ အပင္ေပါက္လာေက ယင္းခ်င့္ကုိ ေဒအနားေခ်မွာပဲ စီထားေရ။ ေပါက္လာေရအခ်ိန္မွာ သူ႔ကုိ တစ္ေနရာရာမွာ ခ်ေရ။”
ဗမာပုိင္ ဓနိရည္လုိ႔ ေခၚကတ္ေတ အုန္းရည္ကလည္း ထန္းရည္ပုိင္ပါ။ အခ်ဳိအခါးရွိပါေရ။ ထြက္လာေရအရည္ကေတာ့ အခ်ဳိျဖစ္ေကေလ့ ခံေရဝါးက်ည္ေတာက္ကုိ မီးကင္ပနာ ခံေက အခ်ဳိရပါေရ။ မေဆးထားေရ က်ည္ေတာက္အေဟာင္းတိနဲ႔ ခံေကေတာ့ အခါးရည္ကုိ ရစြာျဖစ္ပါေရ။
“သူ႔မွာ ဆင္းလာကတည္းက အခ်ဳိဗ်ာလ္။ ဝါးက်ည္ကုိ မေဆးလုိက္ဆုိေက အခါးရည္။ ေယေလ့သင့္ က်ည္ကုိ ေဆးရေရ။ ေဆးေပးရစြာ ႏွစ္ရက္နိတစ္ခါ။ ေဆးထားေရအခ်ိန္မွာလည္း သူက မုိးရိပ္တိ တက္လာလုိ႔ရွိေက အဆင္မေျပလုိက္ဗ်ာလ္ယာ။ မခ်ဳိ။ ခ်ဥ္လားေရ။ ေနေစာင္းလာလုိ႔ရွိေက ညဇာသား အခါးရည္။ ညက်ေရအရည္က မုိးထက္အေစာႀကီးဆုိေက အခ်ဳိရည္ရေရ။”
ေယာက်ၤားျဖစ္ေတလူ ဆုံးၿပီးေရေနာက္ သူ႔တာဝန္က်လာေရအခ်ိန္မွာေတာ့ ေဒလုပ္ငန္းမွာ ႀကဳံေတြ႔ရေရ အခက္အခဲတိက သူ႔အတြက္ ႀကီးမားလြန္းလွပါေရ။ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ အတြက္ေတာင္ အခက္အခဲမ်ားလွေရ ေဒအလုပ္ကုိ အမိ၏ သင္ျပမႈတိနဲ႔ အခက္အခဲတိကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ေနသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါေရ။
“ပထမ သူမရွိဗ်ာလ္ဆုိခါ ကုိယ့္တာဝန္က်လာစြာ။ ေမေမက နဲနဲ ေစာင္မေပးေရ။ လုပ္ေပးေရ။ ေနာက္က်ေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ အတြင္းမွာ အမိက လက္က်ဳိးလားပနာ ေနမေကာင္းျဖစ္လာေရဆုိခါ ကုိယ့္အလွည့္က်လာေရ။ သူက လွီးမရ။ လွီးလုိက္ေက လက္ပါလားေရ။ လက္တိ ထိလားေရ။ လက္တိထိလားစြာဆုိေက လက္ကုိ ေရတိဘာတိေဆးပနာ ေဆးထည့္ေရ။ လက္အိတ္တိဘာတိ စြပ္ပနာေပါ့။ ထိလားေကေတာ့ လက္ကုိလဲ ေဆးထည့္ေရ။ ၿပီးေက ဆင္းရစြာဗ်ာလ္။ ၿပီးေက အုန္းခုိင္ကုိ ေက်ာက္ေရ။ ေက်ာက္ေရအခါ မတတ္ေက က်ဳိးလားေရ။ သူက အနာမခံႏုိင္။ နာလုိ႔မရ။ အသာေခ် အသာေခ် နင္းရေရ အုန္းခုိင္ကုိ။ ၿပီးေတာ့မွ အုန္းခုိင္က ညြတ္လာခါ အားနဲနဲပုိထည့္ပနာ လႈပ္ရေရ။ ေအခ်င့္ကုိ မသိဘဲ အားနဲ႔ေက်ာက္ေက က်ဳိးလားေရ။”
“အခက္အခဲက သူက ေက်ာက္စြာ၊ လွီးစြာ႐ုိ႕ ေနာက္ၿပီးေက သူ႔ကုိ နည္းနည္း လႈပ္ယူရေရ။ အစကဆုိေက လက္တိ ပါလားေရ။ ၿပီးေက မရေက သူ႔ကုိ လွီးပလုိက္စြာ။ လွီးလုိ႔ အဆင္မေျပ။ အုန္းရည္က မဆင္း။ ယပုိင္ အခက္အခဲတိ ရွိေရေပါ့။ ေနာက္ပုိင္းမွ သိလာေရ။ နည္းနည္းခ်င္းစီေပါ့။”
“အဆင္မေျပစြာကေတာ့ အခု အုန္းခုိင္တိကုိ ေက်ာက္ေက၊ ေယာက်ၤားအားနဲ႔ဆုိေကေတာ့ နဲနဲ ေက်ာက္ပလုိက္စြာနဲ႔ ထြက္ေရေပါ့။ အရည္က။ အမက ေက်ာက္ေရအခါ အားနည္းေရအတြက္ ထြက္ေရအရည္ကလည္း နည္းေရ။ အရည္က။ ေယာက်ၤားဆုိစြာက နဲနဲ အားစုိက္ပနာ လုပ္ေကလည္း ပင္ပန္းေရ မထင္ရေကေလ့ အစ္မတစ္ေယာက္ထဲ လုံးစုံ လုပ္ရေရအခါ ပင္ပန္းေရ။”
“ျဖည္းျဖည္းသက္သက္ ေက်ာက္ေကေလ့ မထြက္။ အရည္က။ “
ေဒပုိင္မ်ဳိး အခက္အခဲတိတင္ပဲလားဆိုေက။ ေဒအုန္းပင္တိစြာ ေတာစပ္နဲ႔ ေရထဲမွာ စုိက္ရစြာျဖစ္ေတအတြက္ေၾကာင့္ ဆူးေျငွာင့္ခလုတ္နန္႔ ေျမြပါးကင္းပါး အႏၱရာယ္ကလည္း ရင္ဆုိင္ရပါေရ။
“အုန္းရည္လုပ္စြာက ေနဝင္လားဗ်ာလ္ဆုိေက ေျမြတိ၊ ကင္းတိလဲ ရွိေကရွိဖုိ႔ပ။ အခ်ိန္မေတာ္ ဆင္းေရအခ်ိန္ဆုိ။ ဘြတ္ဖိနပ္နဲ႔ ဆင္းရေရ။ ဓာတ္မီးနဲ႔။ ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္းဆင္းရစြာ အႏၱရာယ္ေတာ့ရွိေရ။ အစ္မတစ္ေယာက္တည္း ဆင္းရစြာ ဆုိေတာ့ အခ်ိန္မေတာ္၊ ကာလမေတာ္ေက မဆင္းရဲ။ အခက္အခဲရွိေရ။ ေယေကေလ့ ေတာကုိ။ ေတာျဖစ္လုိ႔ မေကာင္းေရလူလည္း ရွိေကရွိဖုိ႔။ ေကာင္းေရလူရာ ရွိဖုိ႔စြာမဟုတ္။ ယင္းပုိင္ဆုိေက အႏၱရာယ္ေပးေကလည္း ပီးႏုိင္ေရ။ မဆင္းဘူးဆုိေက နဲနဲ ေစာင့္ေနေရ ကုိယ္က။ အခ်ိန္ကာလကကုိ အေစာႀကီးကတည္းက ဆင္းေရေပါ့။ ေလးနာရီေလာက္ ဆုိေက မီနီယာ။ မမီဘူးဆုိေက အလုပ္တိဘာတိ လားေရဆုိေက ကုိယ္နန္႔ သင့္ျမတ္ေရ ေယာက်ၤားျဖစ္ျဖစ္၊ အစ္မရဲ႕ သားတိျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ျခားေယာက်ၤားတိျဖစ္ျဖစ္၊ ကုိယ္နန္႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေနေရလူဆုိေက အစ္မနဲ႔ တစ္ေခါက္ ဆင္းရေအာင္ ေပါ့။ ယင္းပုိင္ေခၚေရအခါလည္း ကုိယ္နဲ႔ ရြယ္တူတိ၊ နဲနဲအႀကီးတိမဟုတ္။ နဲနဲ အငယ္ေခ်တိ့။ ေဒပုိင္လူတိ့ကုိပဲ ေခၚလားေရ။ အခုဆုိေကလည္းပဲ ေမေမ လာ။ မ်က္စိမျမင္ဆုိေကေလ့ အေမဆင္းမယ္ဆုိရင္ အမိနန္႔ လားေရ။”
အုန္းရည္ကုိ ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ အုန္းေတာကယူပနာ ျပန္ေရာင္းခ်ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ရပါသိ့ေရ။
အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ အခါးရည္ကုိ ေသရည္ေသရက္ (အရက္) ပုိင္ ေသာက္သုံးကတ္စြာ မ်ားေရအတြက္ေၾကာင့္ ေရာင္းခ်ေရ ေနရာမွာလည္း သူ႔အတြက္ကေတာ့ စုိးရိမ္ထိတ္လန္႔မႈတိ ရွိေနပါေရ။
“ယင္း အုန္းရည္ကုိ အရင္ဆုိေက အေမလားေရာင္းေပးေရ။ အေမက ေယာက်ၤားမရွိဘူးဆုိေက သမီးေခ် အိမ္မွာေန။ အေမ လားေရာင္းမယ္။ ရေရ ေဖ့သာနဲ႔ မွ်စားကတ္မယ္လုိ႔ ေျပာေရ။ အေမက (အရြယ္) က်လာေရအခါ မသြားႏုိင္။ ဟုိနားေဒနား လားေက ေညာင္းလာေရ။ ဆုိခါ အမိကုိ ျပဳစုဖုိ႔ အခ်ိန္က်လာေရ။ ယင္းပုိင္ဆုိေက အုန္းရည္ကုိ အစ္မ လားေရာင္းလုိ႔ ျဖစ္ဖုိ႔လား။ အသက္ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔။ အႏၱရာယ္ရွိေရ။ အစ္မ မလားရဲ။ အႏၱရာယ္က ယင္းကုိ ေရာင္းဖုိ႔လားေက ေယာက်ၤားေခ်တိပဲ ေရာင္းရစြာေလ။ မိန္းမေခ်တိကုိ ေရာင္းရစြာ မဟုတ္ေလ။ ေယာက်ၤားတိ့ကုိ ေရာင္းေတာ့ သူ႐ုိ႕မွာ အဆုိးလဲ ရွိေရ။ အေကာင္းလဲရွိေရ။ အစ္မက အသက္အရြယ္ရွိေသးေတာ့ ေယာက်ၤားတိ အႏၱရာယ္ကုိ ေၾကာက္ေရ။ ေဒတုိင္းပဲ အိမ္မွာထားေရ။ လာခၽြတ္သူရွိရင္ (တလုံးတရင္းနဲ႔ လာဝယ္သူ) ေငြက်ပ္ ၁၅၀ ၊ ၂၀၀ နဲ႔ ေရာင္းေရ။ ဝယ္သား (တုိက္ရုိက္လာဝယ္သူ) လာေကေတာ့ ခ်ဳိေက က်ပ္ ေလးငါးေျခာက္ရာေပါ့။ ခၽြတ္ေရအခါလဲ ခၽြတ္ေရ။ မခၽြတ္ေရအခါလဲ မခၽြတ္ကတ္။ ေနမေကာင္းလုိ႔ လားမပုိ႔ႏုိင္ဆုိေရအခါ တစ္ခါတစ္ေလ အိမ္မွာပုံလားေရ။ ကုန္လားေကေတာ့ အဆင္ေျပေရ။ အက္အခဲရွိစြာကေတာ့ ယင္းခ်င့္။ အျပင္ထြက္လုပ္ဖုိ႔ဆုိေကလဲ ကုိယ္က မိန္းမသားဆုိခါ။ ေဒရြာမွာက်ေတာ့ လူသြားလူလာနည္းေရေနရာတိဆုိ မလားရဲ။ တစ္ခုိင္ႏွစ္ခုိင္ရစြာနဲ႔ အဆင္ေျပသလုိ စားေရ။”
သမီးႏွစ္ေယာက္မိခင္ မမီးမီးကေတာ့ ေဒပုိင္မ်ဳိးအခက္အခဲ အႏၱရာယ္မ်ားလွေရအလုပ္ကုိ တစ္ေယာက္ထဲ လုပ္ကုိင္ ေနရစြာေၾကာင့္ စိတ္ဓာတ္က်စရာတိနဲ႔ ႀကဳံလာေကလည္း သမီးတိရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္ပနာ အားတင္းေနသူ ျဖစ္ပါေရ။
“ကုိယ့္ဘဝကုိယ္ထူေထာင္ရမွာပဲ။ ဘယ္သူမွ ကယ္ဆယ္မယ့္သူမွ မရွိစြာ။ အေမဆုိရင္လဲ က် (အရြယ္က်) သြားၿပီ၊ အေဖဆုိလဲ ဆုံးသြားၿပီ။ ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမဆုိစြာလဲ သူတုိ႔ အိမ္ေထာင္နဲ႔ သူတုိ႔ အေဝးမွာလဲ။ ဆုိေတာ့ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ပဲ အားျပဳၿပီး ရေရအခါ ရ၊ မရေရအခါ မရ။ ျပႆနာတိ ရႈပ္ရႈပ္ရွင္းရွင္း၊ စိတ္တိညစ္ေထးလာေရအခါလဲ ညစ္ေရ။ နဲနဲ အလုပ္ပင္ပန္းလာရင္ ထမင္းမစား။ စိတ္ဓာတ္က်ေရအခါလည္း က်ေရ။ စိတ္ကုိ တစ္ခါတစ္ေလက်ရင္လဲ ေျဖေရ။ ငါ မလုပ္ရင္ ဘယ္သူလုပ္မွာလဲ။ ဒီအလုပ္က နဲနဲေလာက္ေတာ့ တာဝန္ႀကီးေရ။ စိတ္ရွည္ရေရ။ မရွည္ရင္ သူက အလကားပဲ။ စိတ္ရွည္ရွည္ထားၿပီးေတာ့ အိမ္မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္တိ ရႈပ္ေထြးစရာရွိေနပါေစ အလုပ္သြားေရအခ်ိန္မွာ အုန္းခုိင္ကုိ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ကေလးတိကုိ ေမြးစားသလုိ ေမြးစားရေရ။”
သူငယ္စဥ္က မိဘအဆင္မေျပလုိ႔ စာမသင္ခေရအတြက္ေၾကာင့္ ေဒပုိင္ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ကုိင္ေနရစြာလုိ႔ ေျပာဆုိသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါေရ။ ေယေကေလ့ အလွည့္က်လာေရအခါ အားမေလ်ာ့ဘဲနဲ႔ ႀကဳိးစား႐ုန္းကန္ေနရေရ မမီးမီးရဲ႕ လုိအင္ ဆႏၵေခ်တစ္ခုကေတာ့ –
“ပညာမတတ္ေတာ့ ခြန္အားနဲ႔ပဲ လုပ္စားရေရ။ ပညာနဲ႔ လုပ္စားလုိ႔ မရေပါ့။ ေဒအခက္အခဲတိရွိလုိ႔လား။ သား သမီးတိကုိ အစ္မက မရွိရွိစြာတိနဲ႔ စာသင္ေပးေရ။ ဇာေၾကာင့္လဲဆုိခါ ကုိယ္က ဇာပုိင္မွ ပညာနဲ႔ ခရီးမဆက္ႏုိင္ခ။ သားသမီးတိပဲ ခရီးဆက္ပါေစ၊ တြင္ပါေစ ဆုိပနာ။ ေဒပုိင္ပဲ သူ႐ုိ႕ကုိ ျမွင့္တင္ေပးခ်င္ေရ။ ကုိယ့္ဘဝကေတာ့ ဆုံးခ်င္ ဆုံးပါေစေတာ့။ မတတ္ႏုိင္ရာ။ ေယေကေလ့ ကုိယ္ ႐ုန္းကန္ခေရဘဝမွာ ကုိယ့္သား ၊ သမီးတိကုိ ထည့္လုိ႔ျဖစ္မလား။ သူ႐ုိ႕အသိတရားရွိေအာင္ ပညာတိတတ္ေအာင္ အစ္မမွာ ယင္းစိတ္တစ္ခုရာရွိေရ။”
802 total views, 1 views today