ထူး၊ ႐ိုးမေရဒီယိုမဂၢဇင္း
လွည္းဆိုတာကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက သြားလာရလြယ္ကူေအာင္ ႏြားနဲ႔ျဖစ္ေစ၊ ျမင္းနဲ႔ျဖစ္ေစ ျပဳလုပ္ၿပီး အသုံးျပဳခဲ့ၾကတဲ့ ကုန္းလမ္းသြား အေႏွးယာဥ္တစ္မ်ိဳးလို႔ ဆိုရမွာပါ။ ႏြားကို အသုံးျပဳ ထားရင္ ႏြားလွည္း၊ ျမင္းကိုအသုံးျပဳထားရင္ ျမင္း လွည္းစသျဖင့္ ေခၚဆိုၾကပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ေတြက ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာ အသုံးျပဳခဲ့ၾကေပမဲ့ ေခတ္ေတြတစ္ေခတ္ထက္တေခတ္ တိုးတက္ ေျပာင္းလဲ လာခ်ိန္မွာေတာ့ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ေတြက အစားထိုးေနရာယူလိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အလြန္တရာမွ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အဲဒီဓေလ့ေတြဟာ ၿမိဳ႕ေပၚေဒသေတြမွာေရာ ေက်းလက္ ေဒသေတြမွာပါ မက်န္ ၾကက္ေပ်ာက္၊ ငွက္ေပ်ာက္နဲ႔ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကပါတယ္။
လက္ရွိအေနအထားအရ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ဖြ႔ံၿဖိဳးမႈအားနည္းတဲ့ တခ်ိဳ႕ေက်းလက္ ေဒသေတြမွာ အသုံးျပဳေနၾကဆဲပါ။ ႐ိုးရာဓေလ့ကို ထိန္းသိမ္းတဲ့ အေနနဲ႔လည္း တခ်ဳိ႕ၿမိဳ႕ေပၚေဒသေတြမွာ အနည္းအက်ဥ္း အသုံးျပဳေနၾကတာလည္း ေတြ႔ၾကမွာပါ။
တ႐ုတ္ႏိုင္ငံကို သဘာဝဓာတ္ေငြ႔ေတြ တိုက္႐ိုက္ပို႔ေဆာင္သြယ္တန္းထားတဲ့ ေရနက္ဆိပ္ကမ္းတည္ရွိရာ ရခိုင္ျပည္နယ္ရဲ႕ ဒုတိယၿမိဳ႕ ေတာ္ ေက်ာက္ျဖဴၿမိဳ႕ဟာလည္း ေခတ္ေနာက္က်တဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ခု မဟုတ္သလို ကုန္းလမ္းလည္း သြားလို႔ရ၊ ေရလမ္းေၾကာင္းလည္းအဆင္ ေျပတဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ပါ။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီၿမိဳ႕မွာ လက္ရွိအခ်ိန္ထိ ႏြားလွည္းေတြကို အသုံးျပဳေနၾကဆဲပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေခတ္မွီဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္တဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ ျဖစ္ပါလွ်က္နဲ႔ ဘာေၾကာင့္ ႏြားလွည္းေတြကို အသုံးျပဳေနၾကရလဲ။ ဘယ္လို အားသာခ်က္ေတြ ရွိေနလို႔လဲ။ ဘယ္အခ်ိန္ေတြမွာ အသုံးျပဳၾကလဲ။ တစ္ ရက္မွာ ဘယ္ႏွစ္နာရီေလာက္ အသုံးျပဳၾကလဲ။ စတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ႏြားလွည္းေမာင္းသူေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆုံေမးျမန္းကာ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းေအာင္ ဒီတစ္ပတ္မွာ တင္ျပေပးသြားပါမယ္။
“ႏြားလွည္းသုံးမယ္ဆိုရင္ ဒီေရခန္းသြားတဲ့ အခ်ိန္က်ၿပီဆိုရင္ ေလွကိုလည္း ကမ္းနားကို ထိုးတင္လိုက္လို႔ မရဘူး။ ဆိုေတာ့ ေလွနဲ႔က အဆင္မေျပ။ ကုန္းထက္ကိုလည္း တင္လို႔မရ။ ႏြားလွည္းနဲ႔ဆိုရင္ တခါတည္း အေပၚတင္လို႔ ရတယ္။ ပုစြန္သမားေတြ၊ ပုစြန္ဘူးသမား ေတြ၊ လယ္ယာလုပ္သမားေတြရဲ႕ စပါး၊ ဆန္ေရေတြက က်ရင္ ဂ်ပန္မဆိပ္ဖက္က ကာရီနဲ႔မွ အဆင္ေျပတယ္။ သုံးဘီးဆိုင္ကယ္ေတြ၊ ေဘးတြဲေတြနဲ႔က အဆင္မေျပ။ ေအာက္ကို ဆင္းလို႔ မရဘူးေလ။ တပိုင္းေလာက္ပဲရတယ္။”
ေက်ာက္ျဖဴၿမိဳ႕နယ္ ကရင္ေတာရြာက ႏြားလွည္းကို ၅ ႏွစ္ေလာက္ အသုံးျပဳလုပ္ကိုင္လာတဲ့ ဦးေက်ာ္သန္းေဌးက ႏြားလွည္းကို အသုံးျပဳ ရတဲ့ အဓိကအေၾကာင္းအရင္းကို အလုပ္မသြားမီ ၁ နာရီေလာက္ အလိုက အလုပ္အပ္လာမယ့္ လက္ထဲက ထြက္ေပၚလာမည့္ ဖုန္းေခၚျမည္သံကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္း တဒဂၤမွာ ေျပာျပသြားခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဂ်ပန္မဆိပ္ကမ္းဆိုတာဟာ ေက်ာက္ျဖဴၿမိဳ႕နဲ႔ တျခားေက်းရြာေတြက ကုန္းေရာင္းကုန္ဝယ္ျပဳသူေတြရဲ႕ စက္ေလွေတြ အဓိက ဆိပ္ကပ္တဲ့ ကမ္းတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီဆိပ္ကမ္းဟာ ေရတိမ္တာေၾကာင့္ ဒီေရတက္ခ်ိန္မွာ စက္ေလွေတြ ကမ္းကပ္လို႔ အဆင္ေျပႏိုင္ေပမဲ့ ဒီေရက်သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အေတာ္ေလးကို ဒုကၡေရာက္ၾကရပါတယ္။ ဒီေရက်သြားတယ္ဆိုေပမဲ့လည္း ရႊံ႕ေျမျဖစ္တာေၾကာင့္ ဆိုင္ကယ္၊ သုံးဘီးစတဲ့ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ေတြနဲ႔ သြားလာဖို႔ အဆင္မေျပပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေန႔တာရဲ႕ ဒီေရက်ခ်ိန္ေတြမွာ ဆိုရင္ ႏြားလွည္းကို အသုံးျပဳၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ႏြားလွည္းဆိုေပမဲ့ အရင္ေခတ္ကလို၊ တျခားေဒသေတြမွာ အသုံးျပဳတဲ့ ႏြားလွည္းလို ပုံစံမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ထူးျခားေနပါတယ္။ ဘာ ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေက်ာက္ျဖဴက ႏြားလွည္းေတြမွာ အသုံးျပဳတဲ့ ဘီးေတြဟာ ေထာလာဂ်ီ၊ သုံးဘီးနဲ႔ ကားစတဲ့ ယာဥ္ေတြမွာ အသုံးျပဳတဲ့ ဘီးေတြ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ပါ။
“ကားဘီးေတြ၊ ေထာလာဂ်ီ ဘီးေတြကို သုံးတယ္။ သစ္သားဘီးေတြနဲ႔က်ေတာ့ ေခ်ာင္းမွာလုပ္လို႔ အဆင္မေျပဘူး။ သစ္သားဘီးနဲ႔က ေတာင္ ယာေတြမွာမွ ရတယ္။ ဒီေနရာေတြမွာက သြားလို႔မရဘူး။ ဝန္ေတြဘာေတြ တင္လို႔လည္း မရဘူး။ ျမင္းလည္းေတြမွာမွ အဲဒါက အဆင္ေျပ တာ။ ဒါေၾကာင့္ တာယာေတြကို အသုံးျပဳတာ။”လို႔ သူေတြ႔ႀကံဳရသေလာက္ အေၾကာင္းအရာေလးကို ေျပာျပပါတယ္။
ေက်ာက္ျဖဴၿမိဳ႕ေပၚက ကရင္ေတာ၊ ေစတီေတာင္၊ ေတာင္ရင္း၊ အမာပါရာစတဲ့ ရပ္ကြက္ေတြမွာ ႏြားလွည္း အစီးေရ ၅၀ ဝန္းက်င္ေလာက္ရွိ ၿပီးေတာ့ အထူးသျဖင္ လက္လုပ္လက္စားေတြက ေမာင္းႏွင္ၾကတာပါ။
အဲဒီလို ႏြားလွည္းေတြဟာ တခ်ဳိ႕အတြက္ သက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္ျပေပမဲ့ ဒီလိုႏြားလွည္းေတြကို အသုံးျပဳေနတာဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ေရွးက်တဲ့ ႐ိုးရာဓေလ့တစ္ခုကို ထိန္းသိမ္းရာေရာက္တဲ့ အျပင္ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကိုလည္း ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ပါေသးတယ္။
“တစ္ခါတစ္ေလ လာစီးၾကတယ္။ အဂၤလိပ္ေတြလည္း လာစီးၾကတယ္။ အဂၤလိပ္ေတြက ဓာတ္ပုံေတြဘာေတြ ႐ိုက္ဖို႔ ကမ္းေျခနားေတြမွာ တစ္ခါတစ္ေလ အဲလိုစီးၾကတယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ႏွစ္လည္မွ တစ္ခါေလာက္ပါပဲ။ လာမစီးၾကတာေတာ့ ၾကာၿပီ။ တ႐ုတ္ေတြကည္း တစ္ ခါတစ္ေလက်စီးၾကတယ္။”
ဒီဓေလ့ဟာ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈကို ထိမ္းသိမ္းရာ ေရာက္ေပမဲ့လို႔ ႏြားလွည္းသမားေတြ အေနနဲ႔ကေတာ့ လက္လုပ္ လက္စားေတြ ျဖစ္တာေၾကာင့္ သက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းတစ္ခုအျဖစ္သာ လုပ္ကိုင္ေနၾကရတာျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ သူတို႔အေနနဲ႔ စားဝတ္ေနးေရးကိစၥရပ္ေတြအျပင္ ေဈးႀကီးလွတဲ့ ႏြားစရိတ၊္ ေနာက္ၿပီးတာ့ တႏွစ္တာစီ အတြက္ လိုင္စင္ေၾကးစတာေတြကိုလည္း ပူပင္ရပါေသးတယ္။
“မေကာင္းပါဘူးဗ် ဒီမွာလုပ္စားေနရတာက။ ဒီေရအနက္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ လုပ္လို႔မရဘူးေလ။ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို္႔မွာ ဒီေရက်ေနတဲ့ အခ်ိန္တခုမွာပဲ လုပ္စားရတာ။ တရက္မွာ အလြန္ဆိုရင္ ၁ နာရီ၊ ၃ နာရီေလာက္ ေပါ့။ ဝင္ေငြကေတာ့ ပံုမွန္မဟုတ္ဘူးေလ။ တရက္ကို ေငြ ၁ ေသာင္းရခ်င္လည္းရတယ္။ ၂ ေသာင္းလည္း ရတယ္။ ၅ ေထာင္လည္း ရခ်င္ရတယ္။ အမ်ားဆိုင္ရင္ ၂ ေသာင္းေလာက္။ အနည္းဆိုင္ ၁ ျပားမွ မရတဲ့ ေန႔လည္း ရိွတယ္။ အခုက အင္တိုက္အားတိုက္လုပ္ေပးရတယ္။ ေငြက အသံုးမခံဘူးေလ ခုေခတ္မွာက။ အရင္ကေငြက တန္ဖိုးရိွတယ္။ ၁ ေထာင္ဘဲရရ။ အခုက တရက္မွာေငြ ၁ ေသာင္းရလို႔ အသံုးမခံ။ က်ေနာ့္မွာ သားတေယာက္၊ သမီးတေယာက္ရိွေတာ့ ဒီအလုပ္နဲ႔လည္း အဆင္မေျပဘူးေလ။ ဆိုေတာ့ ေနာက္ထပ္ ေမြးျမဴေရး နည္းနည္းလုပ္တယ္။”လို႔ ေက်ာက္ျဖဴၿမိဳ႕ ဂ်ပန္မဆိပ္ကမ္းမွာ ႏြားလွည္းကို ဆယ္စုႏွစ္တခုၾကာ ေမာင္းႏွင္လာတဲ့ ကရင္ေတာရပ္ကြက္က ဦးထြန္းသိန္းဦးက သူႀကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ အခက္အခဲေတြအေၾကာင္း လွည္းေမာင္းရင္း စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ ေျပာျပပါတယ္။
ႏြားလွည္းသမားေတြ ႀကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ ေနာက္ထပ္အႀကီးမားဆံုး အခက္အခဲတစ္ခုကေတာ့ သူတို႔ ႏြားလွည္းေတြ ေျပးဆြဲေနတဲ့ ဂ်ပန္မဆိပ္ကမ္းေအာက္က သဲေတြကို တခ်ဳိ႕ကစုပ္ယူတာေၾကာင့္ အင္းအိုင္လို ခ်ဳိင့္ခြက္ေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီအေၾကာင္းကိုလည္း သူက အလုပ္လာအပ္တဲ့ အဝင္ဖုန္းကို လက္ခံေျဖၾကားဖို႔ လုပ္ရင္းနဲ႔ အခုလို ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။
“က်ေနာ္တို႔ ကာရီစတိုက္တုန္းက ဒီလို အင္းအင္မ်ဳိးေတြ မရိွဘူးဗ်။ေနာက္ေတာ့ ပိုက္ဆံရိွသူေတြက သဲစုပ္တယ္ ေပါ့ေလ။ သဲစုပ္ၿပီးေတာ့ ဒိုင္ေတြကိုဖို႔ေတာ့ ဒီလိုအင္းေတြေပၚသြားတယ္။ က်ေနာ္ ခုနားကျပတဲ့ ေျမာင္းေတြ မရိွဘူး။ တေျဖာင့္တည္း။ တညီတည္းပဲရိွတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဒီေရသင့္ရင္ ေလွေတြကို ဒီဖက္ထားရတယ္။ ခုက အကုန္လံုး အင္းေခ်ာင္းေတြ ေပၚေနေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ကာရီသမားေတြ လုပ္စားမဲ့ ေနရာ မရိွေတာ့ဘူး။ ျဖစ္သြားတယ္။”
အခုလို ႏြားလွည္းေတြ အသံုးျပဳေနတာဟာ ေပ်ာက္ကြယ္လုနီးနီးျဖစ္ေနတဲ့ ဓေလ့ႀကီးတခုကို ထိန္းသိမ္းရာ ေရာက္တဲ့အျပင္ ၿမိဳ႔ကိုလည္း တစ္ဖက္တစ္လမ္းက လွပေအာင္ ေဖာ္က်ဴးေပးေနတာပါ။
ဒီလို ႀကီးမားတဲ့ ႐ိုးရာအစဥ္အလာကို ေပ်ာက္ကြယ္မသြားေစခ်င္ရင္ေတာ့ လွည္းေမာင္းတဲ့ လက္လုပ္ လက္စားေတြ အဆင္ေျပေအာင္ သူတို႔ တင္ျပခဲ့တဲ့ အခက္ခဲေတြကို တာဝန္ရိွသူေတြက ၾကပ္မတ္ေပးဖို႔ လုိသလို ျပည္သူေတြကလည္း တတ္ႏိုင္တဲ့ဖက္က ပါဝင္ေဖးမေပးဖို႔ လိုအပ္ပါလိမ့္မယ္။
အဲဒီလို လုပ္ေဆာင္ေပးၾကမွလည္း ဦးေက်ာ္သန္းေဌးနဲ႔ ဦးထြန္းသိန္းေအးတို႔လို ႏြားလွည္းသမားေတြရဲ႕ ဘဝကို ကယ္တင္ရာေရာက္တဲ့အျပင္ ဒီဓေလ့ကိုလည္း အလိုအေလ်ာက္ ထိန္းသိမ္းရာေရာက္သြားပါမယ္။
987 total views, 1 views today